Edukacja i praca zawodowa - Danuta Marcinek - fragment relacji świadka historii z 30 marca 2010

zawodu technikiem budowlanym i mimo swojej niesprawności, bo urodziłam się z wrodzoną wadą stopy, przepracowałam całe życie jako pełnosprawny człowiek bez żadnej spółdzielni inwalidów. Życie po prostu do wielu spraw zmuszało, musiałam sobie radzić.

Ponieważ zostałyśmy obie tylko z mamą, nie miałam więcej rodzeństwa, mama też już nie miała swoich rodziców, więc wysłała mnie do przedszkola do sióstr kanoniczek na Podwale. Później zaczęłam chodzić do szkoły, do sióstr kanoniczek, do trzeciej klasy tylko, ponieważ to była szkoła prywatna i została upaństwowiona i wówczas zaczęłam chodzić do szkoły państwowej na rogatkę Lubartowską. Tam skończyłam szkołę podstawową i uczęszczałam od pięćdziesiątego drugiego roku do „budowlanki” na aleje Racławickie. W pięćdziesiątym szóstym roku zdałam maturę i zaczęłam swoją pracę zawodową Po zdaniu matury w pięćdziesiątym szóstym roku zaczęłam swoją pracę zawodową.

Staż rozpoczęłam przy budowie szpitala na [ulicy] Jaczewskiego. Pierwsza cegła, która jest położona pod szpital była zrobiona moimi rękoma. Tam przepracowałam przez trzy lata.

W pracy pracowaliśmy bardzo intensywnie, z wielką radością, że odbudowujemy kraj, bo przecież w zasadzie Lublin był zniszczony i cała Polska była zniszczona.