Obecny kościół pw. Nawiedzenia Najświętszej Marii Panny został wzniesiony w latach 1690–1698 z fundacji Marii Kazimiery Sobieskiej i konsekrowany w 1699 roku.
Artykuły z kategorii "Miasteczka Lubelszczyzny"
Józefów Biłgorajski zwany też Ordynackim lub Roztoczańskim został założony na gruntach wsi Majdan Nepryski 3 grudnia 1725 roku przez Tomasza Zamoyskiego i był ostatnim miastem Ordynacji Zamojskiej. Tomasz Zamoyski chciał, by nowe miasto stało się centrum handlowym, usługowym i administracyjnym.
Krasnystaw jest miastem powiatowym położonym nad rzeką Wieprz. Wskaźniki mapy: N 50˚59'02 – E 23˚10'22 [538]. Skraj geologicznej wschodnioeuropejskiej platformy prekambryjskiej na granicach takich krain geograficznych, jak: Wyżyna Lubelska, Polesie Lubelskie, Wyżyna Zachodniowołyńska. Obszar należy do dwóch mezoregionów, gdzie większość terenu przynależy do Wyniosłości Giełczewskiej w makroregionie Wyżyny Lubelskiej podprowincji Wyżyny Lubelsko-Lwowskiej.
Hrubieszów jest najdalej na wschód wysuniętym miastem Polski. Jest położony nad rzeką Huczwą, w Kotlinie Hrubieszowskiej. Leży na terenie Nadbużańskiego Obszaru Chronionego Krajobrazu. W okolicach miasta znajdują się liczne wczesnośredniowieczne cmentarzyska, kurhany i inne odkrycia archeologiczne.
W Hrubieszowie urodził się słynny polski pisarz Bolesław Prus. Pracowali tu m.in. Stanisław Staszic, Bolesław Leśmian i prof. Wiktor Zin.
Początkowo Janów znany był jako Biała. Data zmiany nazwy oraz powód nie są do końca znane. Jedna z hipotez mówi, że to sam Jan Zamoyski w 1653 roku dokonał zmiany nazwy Biała na pochodzącą od jego imienia nazwę Janów. Druga natomiast, że być może Katarzyna Zamoyska chciała uczcić urodzenie syna poprzez utworzenie nazwy miasta od jego imienia, co zostało potwierdzone w 1642 roku.
Miasto zostało spalone około 1561 roku i później – w 1780 roku. W 1595 roku Trojanowski sprzedał dobra gorajskie Janowi Zamoyskiemu, który wcielił je do Ordynacji Zamojskiej. Gdy Gorajem zajmowali się dzierżawcy, doprowadzili do upadku znajdującego się tu jednego ze starszych zamków na Zamojszczyźnie.
Frampol powstał w połowie XVIII wieku jako miasto rzemieślniczo-handlowe, skupiające przede wszystkim tkaczy. Obok tkactwa rozwijało się tu także szewstwo i garncarstwo, ale nie odegrały one większej roli w rozwoju miasta. Od połowy XIX wieku do II wojny światowej mieszkańcami Frampola, prawie w równych proporcjach, byli Polacy i Żydzi.
Frampol został założony w 1717 lub w 1736 roku jako prywatne miasto handlowo-rzemieślnicze i rolnicze, rozwijające się na przecięciu szlaków kupieckich, wiodących ze Szczebrzeszyna do Janowa oraz z Biłgoraja do Goraja. Mieszkała tu ludność chrześcijańska: polska (katolicka) i ukraińska (prawosławna), a także żydowska. W połowie XVIII wieku miasto stało się ośrodkiem tkactwa (płótna frampolskie, wyrób lnianych obrusów i serwet), a także włosiankarstwa i sitarstwa.
Dzięki swym podmokłym terenom i licznej zwierzynie, okolice Bychawy od zawsze były atrakcyjne dla myśliwych, rybaków, później także dla hodowców bydła i koni. Ślady osadnictwa pojawiają się tam w okresie przedpiastowskim, jak i wczesnopiastowskim. Prawdopodobnie w XII lub XIII wieku jeden z władców dzielnicy sandomierskiej przekazał tereny wokół Bychawy nieznanemu rycerzowi. Nadane tereny rozciągały się wzdłuż rzeki w rejonie dzisiejszej Bychawki i Bychawy. Rejon wokół Bychawy rozwijał się prężnie, o czym może świadczyć budowa kościoła św. Apostołów Piotra i Pawła w XII wieku i utworzenie ośrodka parafialnego.
Najstarsza wzmianka o osadzie Bełżyce znajduje się w dokumencie z 1349 roku, w którym król Kazimierz Wielki, na wniosek ówczesnego właściciela wsi – Rafała z Tarnowa herbu Leliwa, przeniósł ją z prawa polskiego na niemieckie. Jako miasto, Bełżyce zostały lokowane na prawie magdeburskim w 1417 roku przez Jana Tarnowskiego. Początkowo były tzw. miastem filialnym – miały się „sądzić i rządzić na wzór Lublina”.
Niemal od samego początku miasto miało charakter wieloetniczny i wielowyznaniowy. Być może już od lat 20. XV wieku, a z całą pewnością od I połowy XVI wieku, obok ludności katolickiej i prawosławnej, w Bełżycach zaczęli osiedlać się Żydzi.
Najstarsza wzmianka o osadzie Bełżyce znajduje się w dokumencie z 1349 roku, w którym król Kazimierz Wielki, na wniosek ówczesnego właściciela wsi – Rafała z Tarnowa herbu Leliwa, przeniósł ją z prawa polskiego na niemieckie.
Bełżyce leżą nad rzeką Krężniczanką – dopływem Bystrzycy. Miasto położone jest we wschodniej części Równiny Bełżyckiej, około 20 km na południowy-zachód od Lublina.
Początek osadnictwa żydowskiego na ziemi biłgorajskiej przypada na XVI wiek. Przybyli tu wtedy Żydzi aszkenazyjscy, trudniący się przede wszystkim handlem i rzemiosłem.
Biłgoraj został założony jako nowe miasto na tzw. surowym korzeniu. Centrum miasta stanowił kwadratowy rynek, w którego pierzejach stanęły parterowe, drewniane domy z podcieniem w szczycie – typowe dla zabudowy większości miasteczek w regionie. Drewniany był też ratusz, wokół którego postawiono kramy i stragany.
Biłgoraj został założony jako prywatne miasto w 1578 roku dzięki staraniom Adama Gorajskiego. Prawa miejskie nadał mu król Stefan Batory w przywileju lokacyjnym wydanym we Lwowie 10 września 1578 roku. Po śmierci Adama Gorajskiego Biłgoraj odziedziczył po nim syn Zbigniew. W 1611 roku wystąpił on do króla Zygmunta III Wazy z prośbą o potwierdzenie przywileju lokacyjnego. Kolejnym właścicielem miasta został Teodor Gorajski. Gdy zmarł bezpotomnie, miasto objęła Teofila Rejowa, jedna z córek Zbigniewa. Po tych rządach miasto było zadłużone, wobec czego w 1693 roku właścicielka sprzedała Biłgoraj wraz z okolicznymi dobrami Stanisławowi Antoniemu Szczuce, referendarzowi koronnemu. W 1735 roku miasto znalazło się w posiadaniu Potockich. Od 1806 roku właścicielem Biłgoraja był Stanisław Nowakowski, po czym miasto przejął Walerian Płatonow. Po upadku powstania styczniowego, w 1864 roku Biłgoraj został sprzedany rządowi rosyjskiemu i stał się miastem powiatowym.