Rasa kaukaska i Buckfast - Elżbieta Flis - fragment relacji świadka historii z 28 czerwca 2016

racuję z rasą kaukaską linii Woźnicy. Jan Woźnica był pracownikiem wówczas jeszcze Akademii Rolniczej w Lublinie. Bardzo sympatyczny pan. Bardzo zakochany w pszczołach. On właśnie taką linię stworzył. I z małżonkiem zawsze pracowaliśmy na rasie kaukaskiej. Pszczoły z niej są śliczne, srebrne i miłe.

W tym roku mój wychowanek namówił mnie na Buckfasta. Założyłam ich jedną serię, bo hoduję matki dla siebie. Wzięłam je od kolegi z zarodowej matki. Ale ja nawet ich koloru nie znoszę. One są takie rude. Nie lubię tego. Ale zobaczę. Może faktycznie jestem uprzedzona.

Buckfast to nie jest rasa. To jest krzyżówka. Rasa musi mieć utrwalone cechy. A ta krzyżówka ma jeszcze różne odchyły od normy. Kiedyś spotkałam moich wychowanków. Pracują w Irlandii w pasiece z Buckfastem. Bez gumofilców nie wejdą do pasieki. Takie są te pszczoły złośliwe. Z tym że one po przewozie stają się spokojniejsze. Jak się je wiezie, to one wszystkie wyjdą pod daszek. Po takim przewozie są zupełnie spokojne. To ich nie obchodzi.

Z reguły matki Buckfast intensywnie czerwią. Więcej jajeczek składają na dobę. To są dobre i bardzo intensywne pożytki. Zwykle co pszczoły przyniosą, to zjedzą młode larwy. Jedna larwa na wychowanie zjada jedną komóreczkę miodu i pół komóreczki pierzgi. Rocznie idzie tego ponad sto kilo na dobrą rodzinę. Dopiero powyżej tego, jak coś przyniosą, to może wziąć pszczelarz.