Ukrywanie tożsamości - Romuald Jakub Weksler-Waszkinel - fragment relacji świadka historii z 6 listopada 2008

Dopóki nie znałem nazwiska, nikt nie wiedział, kim ja jestem. I to był najgorszy okres w moim życiu, to były lata [19]78-[19]92, czternaście lat najtrudniejszych w moim życiu. Bardzo się wtedy wycierpiałem, bo wszystko się we mnie gotowało i ja napuszczałem ludzi na zeznania, na wyznania, i wtedy dopiero poczułem się w Polsce obcy. A później przyszedł rok [19]89 i na ulicach Lublina [pojawiały się napisy]: „Żydzi do gazu” i tak dalej, i tak dalej. Dopiero to wszystko wyłaziło, walka polityczna wydobyła wszystkie demony z ludzi. Był taki jeden dzień, że ja od godziny gdzieś 11 chyba do późnego wieczoru łaziłem po Majdanku i płakałem, ja nie umiałem sobie poradzić: gdzie ja jestem, co się dzieje, co się stało. Już mamy nie było, bo mama zmarła 15 kwietnia [19]89 roku, czyli przed tymi wszystkimi [wydarzeniami]. Najbardziej przeżyłem te wybory prezydenckie, to było najgorsze, to wtedy się pojawił Mazowiecki w wyborach, Tymiński i Wałęsa, i takie parę akcentów Wałęsy, że on jest Polakiem, sugerowało, że Mazowiecki jest Żydem, a ja wszystko brałem do siebie i to było okrutne zupełnie, bardzo, bardzo niedobre to było.