Trzymaliśmy kury, kaczki, króliki i dzięki temu było co jeść - Andrzej Kilarski - fragment relacji świadka historii z 17 stycznia 2017

W tym miejscu, gdzie żeśmy mieszkali to był jeszcze tak zwany dozorca, który dbał o porządek w tej całej posesji, to znaczy chodziło o zamiatanie całej ulicy, żeby był porządek, bo konie brudziły normalnie. To w pewnym momencie dowiedziałem się, byłem pętakiem, że jego zabrali do szpitala. Jak się później okazało zachorował na tyfus, no i przy okazji prawdopodobnie i ja zachorowałem. Tylko, że ja miałem całkiem lepszą opiekę jak on. Tak że on zginął, a czworo dzieci miał, to wszystkie przeżyły, bawiliśmy się, przecież to było małe podwórko, a na podwórku trzymało się tak: i kaczki, i kury, i króliki, to się trzymało do jedzenia. Tata hodował króle, no i było co jeść, jedzenie najważniejsze. Po wyzwoleniu nie raz się mamy pytałem: „Mama, co jest na kolację?”A mama minę robiła i mówi: „No jak to co jest na kolację, jest chleb, jest słonina i herbata” A słonina była w takim dużym, kamiennym garnku, w kostkę pokrojona, posolona i to było do jedzenia i to uważało się jako przysmak. W latach pięćdziesiątych to ojciec co drugi dzień jadał mięso, bo to zawód kowala jest, wysiłek duży.

Wszyscy pochodzili z rodziny rzemieślników, bo wujo był tokarzem, miał warsztat.

Prócz tego przed wojną, to ja nie wiem, ale prawdopodobnie pracował na wyścigach konnych i podkuwał konie. Tak że wujowi dobrze się powodziło, bo na wyścigach konnych ludzie dobrze zarabiali. Drugi wujo był tokarzem, miał warsztat tokarski, dość duży, tak że w czasie okupacji, po wyzwoleniu zarabiał nawet dobrze, a później komuna zaczęła kategorycznie likwidować. Nie było roboty w ogóle.