Dom dziecka w Otwocku - Irith Hass - fragment relacji świadka historii z 3 lipca 2008

To było mniej więcej w maju albo w czerwcu [19]45 roku. Pożegnałyśmy się, [ona powiedziała], że po mnie przyjedzie za kilka dni i pojechałam do domu dziecka w Otwocku, to było kiedyś sanatorium, [a] zrobili z tego dom dziecka. Kiedy przyszłam do domu dziecka [to] zobaczyłam, że są jeszcze dzieci żydowskie, i zobaczyłam cudowną wychowawczynię. Ona od razu nam zwróciła to poczucie własnej [wartości] i nikt nie miał prawa nas poniżać. Nauczyła nas piosenek, zrobiła z nami taką grupę jakby harcerzy, coś takiego. To było coś nadzwyczajnego, [było] dobre jedzenie, dostawaliśmy czekoladę. Wszyscy nas kochali, cały personel, wszyscy nas lubili, wszyscy się cudownie do nas odnosili. Chciałam zostać Żydówką, już nie chciałam udawać Polki, w żadnym wypadku. Tak że jak za dwa, trzy dni ta pani przyjechała, żeby mnie odebrać, to powiedziałam, że ja tu zostanę. Na tym się skończyło, może dla niej to też było lepsze, [albo] myślała, że jestem bardzo niewdzięczna. Potem zostałam w domu dziecka, poszłam do gimnazjum, do drugiej klasy i uczyłam się.