Domy wznoszone na początku XVI wieku miały dolne kondygnacje parterowe, murowane z opoki, ponad metrowej grubości, natomiast piętra zazwyczaj drewniane. Pod nimi ryto piwnice, których wielkość odpowiadała zabudowie na powierzchni. Ich budowa była stosunkowo łatwa z uwagi na lessową strukturę wzgórza staromiejskiego, nie wymagającą okrycia murem, z zachowaniem warunku braku dostępu wody. Miały jedną kondygnację w głąb podziemi, z pomieszczeniami zamkniętymi kolebką. Przeznaczenie piwnic było wielorakie i zwykle dostosowane do potrzeb właściciela – rzemieślnika lub kupca.
