Zofia Wronko-Mitrut - relacja świadka historii z 11 lipca 2013
Wprowadzeniem do wspomnień Zofii Wronko-Mitrut są opowieści z okresu nauki w szkole podstawowej i liceum, a następnie rozpoczęcia studiów polonistycznych oraz początków drogi artystycznej, której rozwój obserwujemy w dalszej części narracji. Głównym jej wątkiem jest „Czarcia Łapa”i kabaret „Czart” z którym związała swoje życie sceniczne. W kontekście tym wspomina jak niesamowitą i zgraną ekipę tworzyli występujący tam artyści, których wymienia z imienia i nazwiska, starając się jednocześnie umiejscowić ich sylwetki w chronologii zdarzeń. Opowiada przy tym o rotacjach personalnych, różnicach w graniu przedstawień w „Czarciej Łapie” a występach w terenie, przytaczając przy tym liczne anegdoty i zabawne wpadki sceniczne. Wymienia także odznaczenia, jakie otrzymała w dziedzinie kultury. Mówi przy tym o realiach dnia codziennego i niewielkich stawkach, jakie otrzymywali artyści za swoją pracę, co w jej przypadku nie uległo zmianie, nawet gdy zdała egzamin artystyczny i stała się zawodową piosenkarką. Opisuje również trudy gry w kabarecie, wyjazd do Legnicy i występ przed żołnierzami rosyjskimi, a następnie obchodzenie kolejnych „leci”i jubileuszy „Czarta” okres stanu wojennego, sytuacje wypowiedzi artystycznej w okresie PRL-u, cenzurę oraz relację z cenzorami. Wspomina również repertuar „Czarta”i opowiada z jakimi problemami musiała mierzyć się na scenie.
