Pierwszy sygnał telewizyjny w Lublinie - Tomasz Bylica - fragment relacji świadka historii z 15 kwietnia 2014

Pani Basia [Koterwas] miała znajomego, Antka ‒ męża dziewczyny, która należała do Jaskółki. Był on technikiem radiowym i miał działalność polegającą na naprawianiu radioodbiorników, gramofonów. Tenże Antek sam zrobił telewizor. Powymyślał jakieś schematy, kupił lampy, w Warszawie nabył kineskop, ze sklejki zrobił obudowę. Miał gotowy telewizor, tylko nie mógł go nijak przetestować. Stał więc u niego na szafce chyba ze trzy lata zanim puścili pierwszy próbny sygnał. W Warszawie był wcześniej, do Lublina doszedł dopiero gdzieś po [19]60 roku. Wtedy wszyscy się u niego zebraliśmy, on też mieszkał na Lubartowskiej tylko wyżej, i czekaliśmy wpatrzeni w kineskop kiedy coś się pokaże. I pokazało się. Zadziałał mu ten telewizor. To była rewelacja.

Najpierw był obraz testowy. Potem, przez jakiś czas, była godzina dziennika telewizyjnego. Później już było tego programu dwanaście godzin dziennie. Chodziło się do niego oglądać „Kobrę”czy teatr w telewizji, potem „Czterech Pancernych” Jak na kilkadziesiąt czy na sto rodzin dwie miały telewizor, to to było wydarzenie.

Ludzie schodzili się do nich, żeby oglądać.