Życie w klasztorze w Warszawie - Irith Hass - fragment relacji świadka historii z 4 lipca 2008

[Siostry nie były] serdeczne, nie mogę powiedzieć, że do mnie się źle odniosły, naprawdę nie, dlatego że byłam bardzo dobrze wychowanym dzieckiem i nie robiłam kłopotów. W ogóle była bardzo okropna atmosfera tam, to były dzieci, które nie miały się komu skarżyć, znajdki i podrzutki, nikt nie mógł słyszeć tego, co one chciały opowiedzieć. W tym czasie w ogóle tak się wychowywało dzieci, [siostry] nie były jedyne, które biły, krzyczały, i które dawały kary, wszyscy tak mniej więcej wychowywali wtedy dzieci.

Jedzenie było okropne, na śniadanie była, taka herbata z sacharyną i kawałek chleba czarnego, na obiad była [zupa], myśmy to wszyscy nazywali to „podopieczną zupą”, dlatego że oni dostawali [ją] od opieki społecznej. Opieka społeczna dostawała z targu, czy [nie] wiem skąd, te wszystkie zgniłe jarzyny i z tego gotowali zupy. To wszystko śmierdziało, coś strasznego. To był obiad i na wieczór znów był kawałek chleba i znów herbata z sacharyną. Jak skończyła się wojna, [to] ja ważyłam mniej niż przed wojną.

.