Ostatni raz z Władysławem Panasem - Wacław Sadowski - fragment relacji świadka historii z 22 stycznia 2010

Jak[o]ś [w ’86 r.] spotkaliśmy się. Ja miałem takiego dużego fiata, on tak patrzy mówi: „O, widzę że dobrze ci się powodzi”. Ja mówię: „No tak, normalnie, duży fiat”. (Zaraz mi się przypomina piosenka Perfectu). Wielki samochód. No i ja ten samochód sprzedałem. A on mówi: „Co, sprzedałeś samochód?”. „A no, sprzedałem, bo już nie był zbyt młody. Już [był] starszawy, to co miałem go trzymać?”. Ostatni raz go widziałem w ‘87 roku na dworcu w Kołobrzegu. Czyli 23 lata temu. Ja jechałem właśnie do siebie [do Leszczyn], a on jeszcze zostawał w Kołobrzegu. No bo w Kołobrzegu jego siostrzenica mieszkała. Akurat podjechał autobus i nasza rozmowa się skończyła. To prawdopodobnie przyjechał sobie tam do siostrzenicy, a może wynajął jakąś kwaterę, bo z tego co ja wiem, to jego żona pisała pracę doktorską z psychologii, jakieś tam badania robiła w jakimś uzdrowisku w Kołobrzegu, w uzdrowisku dziecięcym. Być może dlatego on wtedy został w Kołobrzegu.