Najważniejsze w życiu to być człowiekiem - Hadasa Pinkus - fragment relacji świadka historii z 16 listopada 2006

Najważniejsze, co przekazali mi rodzice, to żeby być człowiekiem. Żeby być człowiekiem, żeby żyć. To znaczy, ja moich rodziców nie widziałam jak zginęli już, ja nie widziałam, ale zawsze, zawsze się mówiło, żeby przede wszystkim być człowiekiem. Jak się jest człowiekiem to się jest wszystkim.

Co to znaczy być człowiekiem? Być jak człowiek. Jak ktoś przychodzi do ciebie, ktoś coś prosi ciebie, ktoś coś [chce], to należy pomóc. To jest to, żeby być człowiekiem.

To robi się wszystko, żeby było dobrze, żeby dać, żeby pomóc ludziom. To ja zawsze pamiętam i zawsze taka jestem, jak mnie ktoś coś poprosi czy coś to wszystko [zrobię, żeby pomóc]. Moje dzieci też takie są, moje dzieci, nawet wnuki, wnuki moje już też są duże, już wszyscy. Tak, ja dzieciom bardzo dużo dałam, nawet dzisiaj, ciekawe, że przychodzą do mnie dzieci, jak coś dzieciom czasami nie idzie, to oni przychodzą do mnie, i wnuki, i wnuczki, [pytają się]: „Co ty myślisz? Jak ja mam zrobić?” Nie, [ja im nie radzę], ja mówię inaczej, ja mówię tak: „Ty mów co chcesz, żeby ci nikt nie powiedział, że trzeba zrób tak, nie, ale ja ci mogę tylko powiedzieć, co ja myślę, ale nie że ty musisz myśleć to co ja myślę”, i wtedy ja mówię, że ja uważam tak tak tak tak, ale jeszcze raz mówię: „Ty rób jak uważasz”, nie, że ja myślę tak, żebyś zrobiła tak, że nie, myśli, że ci dobrze robi to tak, i tak robią.