Magiczne odczynienie choroby - Janina Oleszek - fragment relacji świadka historii z 30 listopada 2011

Zachorował mi syn. Był małem, małem jeszcze takiem może mioł siedem miesięcy, jeszcze ani mówił ani co, no ta dwa lata córka, córka tyż Irena, dwa lata starso tam i pore miesięcy łod niego była, i jak to dawno te kolibki były, łun siedział w kolibce a łuna lotała koło niego. Un jednym razem, a un mi tak lici, lici, jo przyleciałem, a una chodziła tu koło kolibki, jo myśle ło Jezu musi mu coś dała, udłowił się, złapałem go i takie tam palec wsadziłem, leci, godom – „Dawałaś mu co?”, mówi – „Nii”, mówie słabuś, tak o tem była mojo teściowo jeszcze matka, i to godaju – „Bierz go pod próg i nacieraj go, zeby tak tego”, i gorcek rozz… rozbijać na nickach, nieckiemi przykrywać, i tak te starse ludzie tam ło ta teściowa tak niby podgodała, sie tero boje jak se wspumne [śmiech] nieckiemi temi nakryliśmy [dziecko].

na ławke, niecki odwróciła, przykryła dziecko… […] taki był saganiok glinieny, a to wicie jakie to jest mocne? Jak rypnuł o te… niecki […] rozprysły sie [śmiech].

Niecki te pękły na pół [śmiech]. […] ja myśle se, o Matko Boska ze chuć dzieciucha nie zabiło, bo tu się tak rozleciało i ten się rozbił w ten saganiok, o Jezu... Wzienem na drugi dzień tego dzieciucha i do doktora, łun mówi ze ni ma tu nic, żodnej tyj, u niego choruby, i późni jeszcze drugi i ło tyle było, jak świetum rekom.