środowisko artystyczne Spotkania w mieszkaniu Dobrosława Bagińskiego w latach osiemdziesiątych Sławek założył takie [seminarium], to jeszcze przed dyplomami, do domu jeździliśmy do niego na różnego rodzaju spotkania. Takie założył w domu seminarium zaraz po stanie wojennym, to było oczywiście tak po cichu, tak samo jak na przykład były pielgrzymki po stanie wojennym, tam [19]82-[198]3, w Łodzi i w Koszalinie, to myśmy robili wystawy po prywatnych domach, to żeby się przenieść z jednego domu do drugiego, nie mogli iść wszyscy, tylko...
Fragmenty Relacji ze słowem kluczowym "środowisko artystyczne"
Na studiach taki podstawowy wpływ na bieg rzeczy miał Sławek Bagiński. Na pierwszym roku, jak mieliśmy struktury, no to ja wiedziałem, że to jest koleś, z którym, będziemy robić różne rzeczy, to w ogóle nie było dwóch zdań. I ja na przykład będąc na pierwszym semestrze, zostawałem w pracowni na Osterwy, tam mu próbowałem coś układać i tak dalej, i tak dalej. I prowadziliśmy jakieś różne rozmowy. Wszystkie zadania, które dawał, no to było wiadomo, że to po prostu jest...
To jest Filipiaka, portret mojej żony, mój portret, ale proszę zrozumieć, ze to nie jest mieszczańska słabość, bo wtenczas wszyscy malowali sobie portrety. Ja Filipiakowi robiłem dokumentację jego obrazów czarno-białe i oni w ramach wdzięczności robili te portrety. Ja miałem Filipiaka i Kononowicza, to miałem ze 40 obrazów, ja to kupowałem po bardzo małej cenie, ja to kupowałem. I tam w Lublinie na Glinianej mieliśmy taki domek, no to ściany były obwieszone tymi obrazami. Postanowiłem, że jeżeli przeżyję wojnę, zmienić...
Kiedyś spotkała mnie na ulicy na Krakowskim Przedmieściu jedna z aktorek związana z Gongiem. [Powiedziała]: „Poszedłbyś do naszego teatru [im. Juliusza Osterwy –red.]. Tam nie ma kto robić zdjęć” I tak sobie pomyślałem: pójdę, [spotka mnie] jeszcze jedna przygoda. Poszedłem. Pierwsze spotkanie było z panem [Ignacym] Gogolewskim. Wpierw były tam takie różne, dosyć miłe i sympatyczne wejścia. Bo muszę powiedzieć, [że] pan Gogolewski to człowiek wielkiej klasy [oraz] wielkiej kultury. Mimo że występowałem tam jako fotograf, [to] przyjmował mnie niesamowicie...
Pani Koterwas zawsze sytuuję w towarzystwie Ireny Szychowej. Dzięki niej ją poznałem. We wszystkich kontaktach z Ireną zawsze była obecna Basia Koterwas. One chyba wyjątkowo się przyjaźniły. Czasem spotykaliśmy się na różnego rodzaju działaniach oświatowych w Wojewódzkim Domu Kultury. Pani Basia tam pracowała. Nasze kontakty zaczęły się przed tym, kiedy zostałem dyrektorem Wydziału Kultury, jeszcze gdy pracowałem w Towarzystwie Wiedzy Powszechnej. Bo współpraca i relacje z Wojewódzkim Domem Kultury były bardzo bliskie. Współpracowaliśmy przy różnego rodzaju akcjach związanych z działalnością...
Myślę, że moje późniejsze zainteresowanie tym, co chciał pokazać i zrobić Włodek Staniewski, brało się trochę z tego, co widziałem w działalności Jurka Leszczyńskiego, Provisorium czy Grupy Chwilowej. Chociaż są to dwie różne wartości, ale w jakimś sensie stanowią pewną łączność. To było coś innego niż zwykły teatr, który ważniejsi ode mnie decydenci przyjmowali bez większego zastrzeżenia. A mój obowiązek polegał na tym, żeby wspierać nowe. I tu, nie ukrywam, w Wydziale Kultury miałem bardzo życzliwych współpracowników. Wspomniana już Grażyna...
Tadeusz Mysłowski, Danuta Brzosko-Mędryk, instalacja artystyczna "Shirne" Barak poświęcony „Elementarzowi” to miejsce bardzo ważnych spotkań wychowawczych Znałem wcześniej dyrektora Teatru NN i wiem, co chciał robić szerzej, nie tylko na Majdanku. Wraz ze swoim zespołem pracowniczym miał pełną swobodę w tworzeniu tej przestrzeni. Poza otwarciem oraz sprawami, które były potrzebne do załatwienia, nie uczestniczyłem w pracach nad tą instalacją. Nasza działalność (moja i pracowników muzeum) ograniczała się do udzielania niezbędnej pomocy, jeśli Tomek takiej potrzebował. To jest przykład wyjątkowo osobistej...
Po dyrektorze Dziadoszu przejąłem Międzynarodowe Triennale Sztuki „Przeciw wojnie” Czyli organizowane co trzy lata konkursy, które ogłaszano wśród plastyków z całego świata. W tej chwili nawet nie potrafię powiedzieć dokładnie, ale w każdym razie to było trzydzieści, czterdzieści, pięćdziesiąt państw. Przy każdym kolejnym triennale ta liczba się zwiększała. Dzieła twórców miały wyrażać sprzeciw wobec wojny, wszelkim zniewoleniom, nieporozumieniom oraz waśniom oraz nawiązywać do braterstwa i pokoju. Takie były, najogólniej rzecz biorąc, założenia Międzynarodowego Triennale Sztuki. Artyści tworzyli, opierając się na...
Tadeusz Mysłowski, Danuta Brzosko-Mędryk, instalacja artystyczna "Shrine" „Shrine” to miejsce, do którego się wchodzi w ciszy i spokoju Któregoś dnia zadzwonił do mnie Tadeusz Mysłowski. Powiedział, że chciałby nawiązać ze mną współpracę. Z góry zastrzegł, że będzie miał dla mnie ciekawą inicjatywę. To była niedziela. Nie znałem jego nazwiska. Natomiast wtedy w naszym domu była moja szwagierka. Urodziła się przy ulicy Kunickiego. Natychmiast odparła: „Przecież z Tadkiem Mysłowskim chodziłam do szkoły” Opowiedziała mi coś o nim. Natomiast zaraz następnego dnia,...
„Wszytko wywalić i spalić” [Spotkała mnie] zła przygoda. Fatalna. Kiedy jeszcze chciałem się parać twórczością, na ulicy Okopowej miałem pracownię. Robiłem tam grafiki –tak zwane monotypie.Na szkle odbija się wzory, które przy pomocy różnych graficznych sposobów, pewnych farb przenosi się ze szkła na papier. Tworzy się różne formy, później się je powiela jedno albo wielokrotnie. [W pracowni] miałem wielki podświetlany stół, więc było widać, co zrobiłem i jak to wygląda. Tak że nie [tworzyłem] w ciemno, tylko [miałem] światło od...
Najwspanialsza siedziba [firmy mieściła się] przy rogu ulic [Marii] Skłodowskiej[-Curie] i Lipowej. Na ostatnim piętrze. Mieliśmy ogromny taras, ogromne pomieszczenia. Taras był większy niż moje mieszkanie. Tam przychodziły tłumy ludzi. Nie tyle pracować. Bo robiliśmy też wielkie muzyczne imprezy. Graliśmy jazz, który było słychać aż na Krakowskim Przedmieściu. [Organizowaliśmy] Zaduszki Jazzowe. Z tarasu było widać światła w Święto Zmarłych, w Zaduszki. Tam siedziała cała ekipa. Piliśmy drinki, słuchając jazzu. Mieliśmy dobrą muzykę z taśm. Z góry patrzyliśmy na oświetlony cmentarz....
Przyjechałem do Lublina w 1958 roku. Tutaj [działała] Grupa Zamek. To był taki klub nie klub plastyków założony przez [Jerzego] Ludwińskiego. Znakomity historyk sztuki, który wylansował tę grupę. Ludwiński, chcąc pożegnać się z socrealizmem, zainspirował tych ludzi. I oni zaczęli działać. Nie wszyscy mieli wykształcenie plastyczne, chyba prawie nikt. To były tak zwane samorodki. Ale wykrzesali z siebie jakąś swoją wizję. Włodzio Borowski miał swoje koncepcje. One nie składały się z umiejętności rysowania, malowania, tylko z pewnych pomysłów. Na przykład...
Nie jestem w stanie zliczyć, ile mieliśmy programów. Zrobiliśmy chyba około trzydziestu premier. Wszystkie nasze spektakle kabaretowe trwały minimum godzinę. Na ogół było tak, że jak graliśmy [jeden skecz], to przygotowywaliśmy następne. Żeby premiera była możliwie szybko. I kiedy [występowaliśmy z] nowym [programem], to już nie wracaliśmy do starego. Czasem, kiedy nam coś pasowało do programu, to sięgaliśmy po [obcą muzykę]. Ale w dziewięćdziesięciu dziewięciu procentach to były własne kompozycje. W początkowych programach (pierwszym, drugim) jeszcze mieliśmy mało własnych [utworów]....
Od czasu do czasu organizowaliśmy takie przyzwoite jazz session. Najczęściej to się odbywało w późniejszym klubie Nora. Zawiadywałem nim dziesięć lat. Wtedy to był klub stowarzyszeń twórczych, a później dziennikarzy. Właściwie więcej tam przychodziło aktorów niż dziennikarzy. Tam Bemol jeszcze grał na początku. Nie pamiętam, kto wtedy był kierownikiem. Nie mogę sobie tego przypomnieć. Ale grywaliśmy w Norze i robiliśmy też jazz session. Ściągaliśmy ciekawe zespoły. Przyjeżdżał na przykład Andrzej Kurylewicz, Andrzej Trzaskowski (nieżyjący już). Później zespół, w którym na...
Tam obok [Muzeum] był taki klub „Arkus”, studencki. Ale to był taka melina, specjalnie zorganizowana, żeby tam chyba odciągnąć takich niespokojnych studentów od miasteczka uniwersyteckiego a przy okazji, żeby ich tam inwigilować – tak posądzałem, że taką funkcję ta placówka spełniała. Jeszcze dodatkowo taką, że na górze siostry miały ten swój klasztor – w tej chwili też tam jest – żeby im dokuczać w czasie Wielkiego Postu, żeby tam głośną muzykę grać, bo one się tam gorszyły.
Ja mam takie przeświadczenie wewnętrzne, że gdybyśmy Białej nie założyli, to prawdopodobnie byśmy się przestali zajmować sztuką, bo Białą założyliśmy w [19]85 roku i to był taki moment, te kilka lat do [19]89, [że] gdyby nie było jakichś takich Bagińskich czy Tarasewiczów, to być może… W każdym razie, żeby tę aktywność, że tak powiem, wzmocnić już wtedy, założyliśmy Galerię. Myśmy ją zakładali dla siebie i dla własnego środowiska. Myśmy mieli bardzo dobre kontakty z Andrzejem Mroczkiem, pierwsze wystawy były u...
Oczywiście, po wojnie nam się zamknął ten cały świat plastyczny na Zachodzie. Ci, którzy coś wiedzieli, to wiedzieli to tylko z książek, bo nie wszyscy wyjeżdżali [za granicę]. To nie było szczęśliwe, że myśmy sie tak jakby zamknęli na impresjonizmie, na kubizmie. Potem socrealizm tutaj wszedł i kwitł. Ja też socrealistycznie [malowałem], bo jak chodziliśmy na plener, a tu jakiś remont, tu jakiś ruch, to i ja robiłem tych robotników peerelu na rusztowaniach, jak cegły kładli. Nam się, zresztą, wydawało,...
Pan Stefan Kurzawiński –artysta, fotografik. Uroczy, szalenie gościnny człowiek. Był bardzo zasłużony dla życia artystycznego Kazimierza. Przez kilka lat prowadził Towarzystwo Przyjaciół Miasta Kazimierza Dolnego. Bardzo serdecznie mnie wspierał w działalności Fundacji Kuncewiczów oraz ją dokumentował. Stefan Kurzawiński obfotografował bardzo wiele ważnych spotkań.
Znałem Jurka Leszczyńskiego, gdy prowadził jeszcze Teatr Wizji i Ruchu. Znaliśmy się osobiście, ponieważ w Wydziale Kultury pracowała jego żona Grażyna Leszczyńska. Tak że kiedy mieszkał w Lublinie, to mieliśmy dość bliskie kontakty, również koleżeńskie. Bo później jak wyjechał i rozszedł się z Grażyną, to stały się one rzadsze. Nie pamiętam, w którym to było roku. W czasach kiedy pełniłem funkcję dyrektora Wydziału Kultury i Sztuki, Jurek stanowił ważną osobowość artystyczną. Chociaż to już był trochę zmierzch jego działalności. Bywałem...
Ostatnio opublikowane relacje
Alina Depta - relacja świadka historii
- 29 czerwca 2023
Dariusz Jędruszczak - relacja świadka historii
- 29 czerwca 2023
Teresa Taczanowska - relacja świadka historii
- 31 marca 2023
Teresa Taczanowska - relacja świadka historii
- 21 lutego 2023
Ewa Ordyk-Czyżewska - relacja świadka historii
- 20 lutego 2023
Mieczysław Tarko - relacja świadka historii
- 9 sierpnia 2022
Małgorzata Borówko - relacja świadka historii
- 25 maja 2022
Jerzy Słomiński - relacja świadka historii
- 17 maja 2022
Jerzy Filip - relacja świadka historii
- 30 marca 2022
Leokadia Dąbczak - relacja świadka historii
- 25 marca 2022