Ewa Szelburg-Zarembina

1899-1986

Urodzona niedaleko Puław od wczesnego dzieciństwa mieszkała w Nałęczowie. Szkołę elemenatarną kończyła w Nałęczowie a gimnazjum w Lublinie. W 1916 zmarł jej ojciec, co uniemożliwiło jej dalsze kształcenie. Podjęła pracę jako nauczycielka, a w 1918 rozpoczęła studia. Jej pierwszym mężem był Jerzy Ostrowski, a kolejnym polonista ze szkoły, w której pracowała, Józef Zaremba.
Od 1928 razem z Zarembą zamieszkała w Warszawie. Okupację przetrwała we Lwowie. W tym czasie pracowała między innymi w konspicacyjnym miesięczniku "W świetle dnia". Tuż po wojnie zamieszkała w Łódzi, ale w 1948 wróciła do Warszawy.
W 1965 zainicjowała utworzenie szpitala pomnika Centrum Zdrowia Dziecka.
Została pochowana w Nałęczowie.
Jest znana przede wszystkim jako autorka literatury dziecięcej. Napisała też kilka powieści dla dorosłych, z których najbardziej znane to: Legendy żołnierskie (1924), Wędrówka Joanny (1947), Chusta Weroniki (1947). 
 

opracowała Emilia Kowalska