Dom Pereca w powojennym Lublinie - Pola Katz - fragment relacji świadka historii z 14 grudnia 2006

To był dom, [w którym] byli tylko bezdomni, ci, co nie mieli rodziców. Było bardzo ciężko tam, ale było dobrze, bo byłam młoda, nic nie miałam i niczego nie potrzebowałam. Tak jak wszyscy. Wszyscy do kupy jedli, wszystko się razem gotowało, tak jakby kibuc. Pamiętam jedną, jest w Baltimore, nazywa się Ruśka.

Ruśka Fajl. Ona się pobrała z jednym panem, on też był razem z nami, ale on już nie żyje, niestety. Jest jeszcze koleżanka Greta. Ona też była z nami w Lublinie. Mieszka w Ramat Ganie, ale ja się z nią mało widuję, bo ja, niestety, nie widzę i mnie jest ciężko chodzić. Ona pracowała w szpitalu przy kardiologii, to mnie odwiedzała, jak ja leżałam w szpitalu.

Tam, gdzieśmy byli, każdy miał swój [przydział obowiązków] – gotowanie, pranie, chodzenie po zakupy. Każdemu się dawało coś [do] roboty. [To byli] młodzi [ludzie], byli jeszcze trochę starsi ode mnie, ale wszystko młodzi. Tam nie było rodzin, [to] wszystko byli samotni, młodzi [ludzie].