„Menasze i Rachela” – streszczenie opowiadania I.B. Singera

 

Lublin

 

Menasze

Rachela

Jak widzą niewidome dzieci?

Isaac Bashevis Singer nigdy nie doceniał literatury dziecięcej tak jak innych rodzajów książek. Prawdopodobnie gdyby nie namowy wydawcy nigdy nie zająłby się tą dziedziną literatury. Zdobywca Nagrody Nobla poza wspaniałymi utworami dla dorosłych, również z powodzeniem pisywał dla najmłodszych pokoleń co z czasem zaczęło sprawiać mu ogromna przyjemność. Jego opowieści są zachwycające, tajemnicze, uczą szacunku, tolerancji i nie brak w nich elementów religijnych oraz moralistycznych.
 
Menasze i Rachela przedstawia historie dwóch niewidomych sierot z lubelskiego, żydowskiego przytułku. Chłopiec – Menasze i dziewczynka – Rachela są nadzwyczaj zdolnymi dziećmi. Menasze wymyśla historie o dalekich krainach i wydarzenia, których wszyscy, włącznie z dorosłymi słuchają w skupieniu. Dzieci są powszechnie lubiane wśród rówieśników i wychowawców przytułku, w którym wszyscy wiedzą o ich wzajemnej miłości. Kiedy dyrektor postanawia rozdzielić dzieci, Rachela grozi że utopi się w studni. Niewidomi zakochani zostają razem i obiecują sobie, ze pobiorą się gdy dorosną.

Szóstego dnia Chanuki dziewczynka prosi Menasze by opowiedział jej nowa historię, ten jednak odmawia i proponuje zamianę ról. Rachela na początku nie chce opowiadać historii ponieważ w przeciwieństwie do chłopca nigdy nie widziała świata. W końcu jednak zaczyna nieśmiało o parze „pozornie” niewidomych zakochanych. Mówi o tym, ze jej bohaterowie wprawdzie nie widzą tego co na zewnątrz, ale widzą wewnętrznie. Jest to dla niej o wiele wartościowszy sposób widzenia od tego, którym mogą pochwalić się pełnosprawne dzieci. Menasze przyznaje dziewczynce racje, zdradza również, że sam chce patrzeć wewnętrznie i przywołuje słowa proroka Samuela: „Pan nie patrzy na to na co patrzy człowiek; człowiek patrzy na to co jest przed oczyma, ale Pan patrzy na serce”. Dzieci zaczynają rozumieć, że połączył ich ten niezwykły dar patrzenia, którego nikt inny w przytułku nie może zrozumieć. Ich historia jest prawdopodobnie dłuższa, autor jednak mówi tu tylko o postanowieniach, które mogłyby zbudować przyszłość dwojga niewidomych zakochanych ludzi. Chłopiec porównuje ich do Adama i Ewy , którzy wprawdzie na początku byli tylko we dwoje,  ale potem mieli liczne potomstwo, z które zostało zabrane do Ziemi Izraela.

Historia tych dwojga nie jest do końca znana, ale warto zastanowić się do czego doprowadziła wielka miłość i niespotykana mądrość, którą niewątpliwie posiadali i jak wiele mogą się od nich nauczyć nie tylko dzieci ale również dorośli czytelnicy.