Fragmenty Relacji ze słowem kluczowym "chodzenie bez butów"

Był taki stary Żyd, który sprowadzał takie najtańsze towary do tego sklepu, szkolnicze. I my tam kupowaliśmy, byle jak najtaniej. Jak zeszyt kosztował dziesięć groszy dobry, a tani za pięć groszy się kupowało. A jak trza było coś zetrzeć to nie tak jak teraz. Coś napisał, a chciał zetrzeć, to było takie coś jak pomada. No mechaci się i zrobi się, kurcze. Nie wyglądało to dobrze, to wykonanie zadania. Pióra tak samo najgorsze, drapaki. To psuli się. Dziś to jest...

Czytaj więcej

W 39 roku weszli Rosjanie i byli dwa lata, do 41 roku. Ja, jako dziecko, tego nie odczuwałam. I poszłam do przedszkola i śpiewaliśmy i byliśmy na różnych tam. W ogóle tego nie odczuwałam. Ludzie z Polski czy z innych stron jak uciekali, to przechodzili przez Bilcze, Żydzi przeważnie. I jak słyszeliśmy, że ma przyjść jakaś grupa Żydów, to wszyscy Żydzi wyszli tam na plac i zależy od możliwości, przyjmowało się ich jako gości, jak długo chcieli zostać na odpoczynek,...

Czytaj więcej

Tak czasu to jako dzieci dawniej nie miały bardzo wolnego, no ale chwilę, tyle tam było. No to z kolegami. To się w piłkę grało. Tam ta piłka to była tam zrobiona taka piłka byle piłka, ale piłka była jakaś. A to tak zwany pikory, tam coś. No bo przecież rowera tak nie było, nic takiego, piechotka wszystko było. No bo krówki się pasało. Krówki, to rano obudziły rodzice, tak jak do szkoły to do szkoły, a po szkole, ze...

Czytaj więcej

To przed wojną, jeśli chodzi o to, to ulice to było utrapienie, bo to, jak to się mówi, takie przysłowiowe, potocznie nazywa się „kocie łby”. Wszystko kamienie. Nie było żadnej ulicy porządnej, chodniki też takie, no. No cóż wielkiego? No, tutaj jeszcze, jak tu nadmieniłem, w Chełmie był ten, dwie jednostki wojska było. 7 Pułk Piechoty Legionów, piechota była i 2 Pułk Artylerii Ciężkiej. No, później na froncie, jak to w 1939 roku pojechali na front i wszystko zaginęło. Nie...

Czytaj więcej

Czytaj więcej

W ogóle dom mój, ja mieszkałem w bardzo sytuacji niemożliwej. Bieda była na bardzo wysokim poziomie. Mieszkaliśmy w jednym pokoju i podłoga, to była ziemia. I był taki stolarz i on widział jak my żyjemy. I jak były deszcze, to nawet w domu ziemia była chłodna. On nam dał te odpadki. Dał dwa razy w tygodniu, a myśmy to na ziemię dwa razy w tygodniu [kładli] i tak to było. Nie głodowaliśmy, powiedzmy, że chleb był, wszystko jedliśmy z chlebem....

Czytaj więcej

Czytaj więcej