Dom Pereca

"Chcielibyśmy powiedzieć światu żydowskiemu, że istnieje inne życie żydowskie, które reprezentuje nie imię reb Majera Szapiry, ale I.L. Pereca. Stąd właśnie Dom Ludowy nazwaliśmy jego imieniem” — pisała w 1938 roku lubelska radna i przywódczyni Bundu Bela Szpiro. W 1939 roku Dom Pereca, gmach wznoszony z myślą o świeckiej szkole żydowskiej i centrum żydowskiej kultury oraz przeciwwaga dla religijnej Jesziwy, był niemal gotowy.

Kiedy kilka lat później Niemcy zlikwidowali lubelskie getto, wielowiekowa obecność Żydów w Lublinie wydawała się zakończonym rozdziałem w dziejach naszego miasta. A jednak tuż po wyzwoleniu garstka ocalałych Żydów przystąpiła do odbudowy życia żydowskiego w Lublinie. Co znamienne, to właśnie Dom Pereca, jeden z pierwszych przytułków dla żydowskich ocaleńców, na wiele lat stał się symbolem powojennego życia żydowskiego w Lublinie.