Lublin, getto na Majdanie Tatarskim
Po likwidacji getta na Podzamczu Niemcy utworzyli w połowie kwietnia 1942 r. getto wtórne na obrzeżach miasta w dzielnicy Majdan Tatarski. Zanim przesiedlono tam kilka tysięcy Żydów uznanych za zdolnych do pracy, usunięto stąd Polaków. Granice getta wyznaczały ulice Gromadzka, Majdanek i Majdan Tatarski, środkiem biegła ulica Rolna, przy której znajdowała się większość instytucji, w tym Judenrat. Całość ogrodzono drutem kolczastym. Na stosunkowo niewielkim obszarze stłoczono około 8 tys. Żydów. Niemal połowa, nie posiadając dokumentu zezwalającego na pobyt w getcie (tzw. J-Ausweis), była tu nielegalnie. 20 kwietnia 1942 r. nad ranem Niemcy przeprowadzili pierwszą z kilku akcji, kierując około 3 tys. osób, w większości bez J-Ausweisu, do obozu na Majdanku (KL Lublin). Tam, po kolejnej selekcji pozostawiono w obozie około 200 mężczyzn, mordując pozostałe osoby w lesie krępieckim. Pomimo zmniejszenia liczby ludności, na obszarze getta nadal panowało przeludnienie. Kolejne selekcje nastąpiły na początku września i pod koniec października. Ostateczna likwidacja trwała od 9 do 11 listopada 1942 r., gdy do obozu na Majdanku trafiło około 3 tys. osób. Po selekcji uśmiercono w komorach gazowych około 300 chorych, kobiet i dzieci, zaś pozostałych uwięziono. W samym getcie zamordowano około 260 osób, w tym prezesa Judenratu Marka Altena, komendanta policji żydowskiej Mendla Goldfarba oraz konfidenta Szamę Grajera. Uciec zdołali tylko nieliczni. Na początku 1943 r. zezwolono na powrót do swoich domów Polakom.
Pierwsze ekshumacje przeprowadzono tuż po wojnie, lecz z niewiadomych przyczyn zostały przerwane. Dopiero pod koniec lat 80., podczas budowy osiedla, odkryto kolejne szczątki, które złożono na cmentarzu żydowskim przy ulicy Walecznych. W 1992 r. dzięki staraniom Symchy Wajsa ofiary upamiętniono na cmentarzu tablicą. Na terenie dawnego getta o jego istnieniu przypomina betonowa płyta, stanowiąca część powstałego w 2017 szlaku pamięci „Lublin. Pamięć Zagłady”.