Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Dolina Czechówki — Trasa W-Z

Dolina Czechówki — Trasa W-Z

Historia związku Lublina z doliną strugi Czechówki sięga czasów wczesnego średniowiecza, kiedy jej szerokie równiny stanowiły linę obrony miasta. Z czasem wobec zmian klimatycznych dolina zyskała gospodarczy charakter — nad Czechówką wybudowano spiętrzenia, co pozwoliło na wzniesienie młynów wodnych. W dolinie powstały liczne stawy. W okolicy Podzamcza znajdował się staw Za Żydy, a przy młynie Lubomelskich, staw Lubomelski. Wraz z drugą połową XX wieku dolina bezpowrotnie straciła swój krajobraz i ekosystem. W latach 50. przystąpiono do budowy Trasy W-Z (obecnie al. Solidarności i al. Tysiąclecia) Czechówkę, na odcinku prawie 3,5 km, poprowadzono betonowym korytem przeistaczając dolinę w jeden z głównych ciągów komunikacyjnych Lublina. Niniejsza kolekcja, w której odnajdziemy fotografie autorstwa Wojciecha Turżańskiego i Stanisława Magierskiego oddaje obraz doliny Czechówki na przestrzeni dziesięcioleci XX. wieku.

Czytaj więcej

Zalew Zemborzycki

Zalew Zemborzycki

Koncepcja wybudowania w okolicy Lublina sztucznego jeziora na potrzeby przeciwpowodziowe i rekreacyjne pojawiła się w świadomości Lublinian już kilkanaście lat po zakończeniu drugiej wojny światowej. W latach 50. XX w. z uwagi na istotniejsze wówczas przedsięwzięcia budowlane pomysł realizacji zalewu odłożono w czasie, jednak pod koniec lat 60. w wyniku powodzi, która nawiedziła miasto, dzięki inicjatywie pracownika Katedry Geografii Fizycznej UMCS – Kazimierza Bryńskiego powrócono do tych założeń. W latach 1972-73 wykonano pierwszą część prac przy budowie zalewu. Jako lokalizację jeziora wybrano okolicę podlubelskich Zemborzyc. Budowę zalewu ukończono w lipcu 1974 roku.

Czytaj więcej

Ulica Władysława Kunickiego

Ulica Władysława Kunickiego

Na początku XX w. rozwój gospodarczy miasta przyczynił się do znacznego poszerzenia jego obszaru — w granicach Lublina znalazły się zabudowane dzielnice przemysłowe, w tym od 1931 r. 319 ha gruntów dawnego folwarku Dziesiąta, rozparcelowanych pod zabudowę dla Robotniczej Spółdzielni Mieszkaniowej, kolejarzy, pracowników bankowych, urzędników, żołnierzy i pracowników oświaty. Już pod koniec XIX w. główną arterią komunikacyjną lubelskiej dzielnicy stałą się ulica Bychawska (mająca swój początek w dzielnicy Piaski), którą w 1916 r. na polecenie c. i k. generał-gubernatora austriackiego włączono w granice administracyjne Lublina. Po drugiej wojnie światowej nazwa ulicy uległa zmianie — odtąd patronem ulicy jest Władysław Kunicki — nauczyciel i działacz socjalistyczny. Niniejsza kolekcja fotografii przedstawia obraz głównej arterii dzielnicy Dziesiąta od lat 30. do lat 80. XX w.

Czytaj więcej

Słowa kluczowe