Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Kościół p.w. św. Wojciecha w Lublinie

Kościół pw. św. Wojciecha wraz zespołem poklasztornym położony jest przy ulicy Podwale 15. Dawniej zespół kościelny i szpitalny św. Łazarza, obecnie kościół rektoralny. W budynkach poklasztornych mieści się dzisiaj Dom na Podwalu.

Kościół Świętego Wojciecha w Lublinie
Kościół pw. Świętego Wojciecha w Lublinie, ok. 1922 roku

 

Bractwa Dobroczynne

 

Powstanie kościoła św. Wojciecha wiąże się z założeniem pod koniec XVI wieku w Lublinie bractw dobroczynnych: Bractwa Miłosierdzia i Bractwa św. Łazarza. Przed 1608 rokiem obydwa bractwa połączyły się i odtąd zaczęły funkcjonować jako Bractwo Miłosierdzia. Pierwotnie drewniany kościół św. Wojciecha, wraz ze szpitalem, prawdopodobnie istniał już około 1603 roku. Murowany budynki zostały wzniesione około 1650 roku. 

 

 

 

Siostry Miłosierdzia

 

W 1736 roku, kościół ze szpitalem został oddany siostrom miłosierdzia, zwanym szarytkami. Budynki kościoła św. Wojciecha i szpitala św. Łazarza były bardzo zniszczone, dlatego już w 1756 roku szarytki przeprowadziły gruntowny remont obiektów, przystosowując je do założenia klasztornego. Od końca XVIII wieku zabudowania ponownie niszczały. Przyczyniał się do tego podmokły, nisko położony teren, na którym budynki zostały wzniesione. W końcu szarytki przeniosły się w 1835 roku do dawnego kościoła karmelitanek bosych, natomiast kościół św. Wojciecha oraz szpital oddano w ręce prywatne i zamieniono na magazyn i kamienicę.

 

 

W kościele św. Wojciecha to nie odprawiały się początkowo msze, bo to był magazyn taki, ale to Żydzi mieli. Myśmy nie chodziły tam. Siostry nam po prostu mówiły, żeby już w tę dzielnicę nie wchodzić, bo to już jest dzielnica żydowska, a to było dosłownie na pograniczu tej i tamtej dzielnicy. A później [siostry kanoniczki] zamieszkały tam [w zabudowaniach przy kościele św.Wojciecha]. Jak byłam już w liceum, to tam się już znajdował internat i koleżanki spod Lublina w internacie mieszkały, już w tym budynku. Żydzi, nie wiem w jaki sposób, zostali usunięci i już msze szkolne odbywały się w kościele św. Wojciecha.

 

 

Dopiero w 1923 roku zespół obiektów wrócił w ręce zakonne, tym razem zakonu misjonarzy kresowych, którzy wyremontowali cały zespół i założyli w budynkach klasztornych szkołę rzemieślniczą. W 1926 roku kościół św. Wojciecha został na nowo konsekrowany. Od 1962 roku świątynia jest kościołem rektoralnym. 

 

 

 

Słowa kluczowe