Jan Bułhak
Jan Bułhak – urodzony w 1876 roku w Ostaszynie k. Nowogródka, zmarł w 1950 roku w Giżycku. Polski fotograf oraz teoretyk fotografii. W latach 1919–1939 kierownik Zakładu Fotografii Artystycznej na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. Twórca pojęcia „fotografika” oraz koncepcji fotografii ojczystej. Autor wielu artykułów i rozpraw dotyczących estetyki fotografii, m.in. Fotografika – zarys fotografii artystycznej (1931), Estetyka światła. Zasady Fotografiki (1936), Fotografia ojczysta (1951). Jedna z najbardziej znaczących i inspirujących postaci XX-wiecznej fotografii polskiej, nazywany „ojcem polskiej fotografii”.
Fotografia ojczysta
Jan Bułhak w swojej twórczości propagował ideę fotografii ojczystej – rejestrowania spuścizny historycznej Polski w formie fotograficznej. Przez fotografię ojczystą rozumiał „zdjęcia obrazujące polski krajobraz i architekturę, budowle zabytkowe, typy ludowe, sceny rodzajowe charakterystyczne dla społeczności polskich miast i wsi”. Taki też charakter mają jego prace wykonane w Lublinie: na zdjęciach widzimy katedrę, bramy miejskie, zaułki Starego Miasta i reprezentacyjną ulicę Lublina – Krakowskie Przedmieście. Tym większe uznanie musi wzbudzać fakt, że oprócz wymienionych miejsc, uwiecznił również widok dzielnicy żydowskiej.
Zatrzymanie chwili
Aranżowano mało. Zdjęcia były raczej reporterskie. Chodziło o zatrzymanie chwil, zgodnie z naukami mistrza przedwojennej polskiej fotografii Jana Bułhaka. Zresztą Bułhak odwiedzał Lublin. Znał tutejszych fotografów i cenił ich, zwłaszcza Edwarda Hartwiga