Po wybudowaniu w Lublinie linii kolei nadwiślańskiej i oddaniu jej do użytku w 1877 roku na atrakcyjności zyskały tereny miedzy linią kolejową a rzeką Bystrzycą. Miasto położone było po północnej stronie rzeki, tam mieściły się najważniejsze obiekty, a dużo wolnego terenu między koleją a rzeką pozwalało na lokowanie nowych zakładów przemysłowych. I tak w zachodniej części miasta obok torów, blisko rzeki, zbudowano w 1895 roku cukrownię „Lublin”, a bardziej na wschód, na łąkach wsi Tatary, na terenie majątku „Firlejowszczyna” powstała fabryka eternitu.
