Stanisław Hozjusz herbu Hozyusz – biskup chełmiński i warmiński, dyplomata polski, sekretarz wielki koronny, humanista, teolog, działacz kontrreformacji.
Artykuły ze słowem kluczowym "unia polsko-litewska"
Mikołaj Radziwiłł, zwany „Rudy”, herbu Trąby – wojewoda trocki i wileński, kanclerz i hetman najwyższy litewski, książę Rzeszy Niemieckiej, polityk, jeden z twórców potęgi rodu Radziwiłłów.
Jan Hieronimowicz Chodkiewicz herbu Gryf z mieczem, polityk litewski, dowódca wojskowy, kasztelan wileński, administrator Inflant.
Mikołaj Sienicki herbu Bończa, podkomorzy chełmski, wielokrotny marszałek sejmów, działacz ruchu egzekucyjnego, wybitny mówca i polityk, arianin.
Filip Padniewski herbu Nowina – biskup krakowski, podkanclerzy koronny, polityk polski, jeden z architektów Unii Lubelskiej.
Opracowania i materiały źródłowe dotyczące Unii Lubelskiej.
Wydarzenia związane z aktem zaprzysiężenia Unii Lubelskiej nie doczekały się zbyt wielu przedstawień w sztuce. Najbardziej znanym obrazem ukazującym wydarzenia Unii Lubelskiej jest dzieło Jana Matejki. Istnieją jednak inne przedstawienia dokumentujące to wydarzenie.
Pomimo wyjątkowości zawarcia aktu Unii Lubelskiej, nie był on w pełni akceptowany przez obydwu sygnatariuszy. Każda zmiana sytuacji wewnętrznej i międzynarodowej miała wpływ na próby modyfikacji wcześniejszych ustaleń. Mimo sprzecznych ocen, jakie Unia Lubelska wzbudza do dziś, stała się wzorem rozwiązań polityczno-prawnych.
W historiografii polskiej podpisanie aktu Unii Lubelskiej ma dość pozytywną ocenę. Jej podstawą jest konstatacja, iż 1 lipca 1569 roku powstała zjednoczona, potężna, bogata i tolerancyjna Rzeczpospolita Obojga Narodów. Polscy historycy podkreślali wyjątkowość tej unii, jej dobrowolność i prawdziwie federacyjny charakter, gwarantujący odrębność obu dzielnicom. Litewskie oceny tego wydarzenia były jednak zupełnie odmienne.
Geneza Unii Lubelskiej sięga II połowy XIV wieku, kiedy to doszło do zawarcia pierwszej unii polsko-litewskiej, w Krewie, w 1385 roku. Przyczyn połączenia dwóch tak potężnych organizmów państwowych należy upatrywać w skomplikowanej sytuacji zarówno wewnętrznej, jak i międzynarodowej, w jakiej oba państwa znalazły się w tym czasie.
W 1569 roku odbył się w Lublinie sejm, który doprowadził do zacieśnienia związku między Polską a Litwą. Zaprzysiężony w mieście dokument unii polsko-litewskiej głosił: Już Królestwo Polskie i Wielkie Księstwo Litewskie jest jedno nierozdzielne i nieróżne ciało, ale także nieróżna ale jedna spólna Rzeczpospolita, która się z obu państw i narodów w jeden lud zniosła i spoiła
.
Wielki książę litewski, król Rzeczypospolitej Obojga Narodów, ostatni władca z dynastii Jagiellonów.
Co mogli jadać przedstawiciele szlachty oraz magnaterii polskiej i litewskiej podczas sejmu lubelskiego, czyli kuchnia polska i litewska w XVI wieku.
Roman Sanguszko herbu Pogoń – książę, hetman dworny litewski, pierwszy wojewoda bracławski