Artykuły ze słowem kluczowym "Temat: Sztuki plastyczne w Lublinie"
Olej na płótnie o wymiarach 298 x 512 cm, 1869, Muzeum Narodowe w Warszawie. Depozyt w Muzeum Narodowym w Lublinie.
Pomnik Eksterminacji Ludności Żydowskiej obecnie znajdujący się na skwerze przy skrzyżowaniu ulic Radziwiłłowskiej i Niecałej w Lublinie
Witold Chomicz, malarz i grafik, urodził się w Kijowie, młodość spędził w Lublinie. Wykładał w Państwowym Instytucie Sztuk Plastycznych i w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Jest autorem tek Lubelskie zaułki (1923/24), Lublin w nocy i Stare mury Lublina (1964).
Tadeusz Śliwiński niemal przez czterdzieści lat nauczał rysunku, estetyki i zajęć praktycznych w lubelskich szkołach. Własną twórczość plastyczną rozwijał w wolnych chwilach. Jest autorem dwóch powojennych akwarel Katedra w Lublinie i Ratusz.
Napoleon Orda – rysownik, malarz, pianista i kompozytor – jest autorem ponad tysiąca akwarel i rysunków wykonanych podczas jego podróży po kraju. Prace zostały wydane w ośmiu tekach litograficznych. W ostatniej, pod numerem 245, znajduje się widok Lublina pt. Lublin nad rzeką Bystrzycą. (Polska). Gubernia Lubelska.
Stefański w tych kreślonych nerwową kreską pracach ukazuje różne fragmenty Lublina, w tym niemal z ostatniej chwili przed zburzeniem uchwycone motywy z dzielnicy żydowskiej, jak widok otoczonego domami podwórza przy ul. Szerokiej, Podzamcze wraz z Porta Sordida, Wieniawa ze skupiskiem domów z wysokimi dachami oraz starą synagogą i inne.
Henryk Lewensztadt, znany i ceniony przed wojną malarz i rysownik, urodził się w 1893 roku w Lublinie. Jest autorem dwóch rysunków z 1927 i 1930 roku, pokazujących malownicze zaułki lubelskiej dzielnicy żydowskiej. Lewensztadt był twórcą zaginionej teki Stary Lublin z 1930 roku wysoko ocenianej przez krytyków sztuki. Teka została wywieziona przez artystę do Paryża i tam prawdopodobnie sprzedana.
Z 1921 roku pochodzą rysunki czarną kredką Symchy Binem Trachtera (1893–1942), żydowskiego artysty pochodzącego z Lublina, starannie wykształconego malarza, ucznia szkół artystycznych Warszawy, Krakowa, Wiednia i Paryża, członka Ecole de Paris. Po ukończeniu studiów krakowskich wrócił on na krótko do rodzinnego miasta osiągając tu dużą popularność. Z tego czasu pochodzą m.in. rysunki przedstawiające architekturę starego Lublina.
Teka Lublin w szkicach Konstantego Teleżyńskiego została wydana w 1921 roku nakładem autora litografii A. Jarzyńskiego.
Zawarte w niej autolitografie utrwalają miasto w sposób dość tradycyjny, ale ze względu na prawidłowe proporcje i starannie odtworzony detal architektoniczny stanowią przydatny dokument dla badaczy przeszłości.
Wyczółkowski, nazywany ojcem nowoczesnej litografii polskiej, wychowany na Lubelszczyźnie – w Kamionce k. Kozłówki ukończył szkołę ludową – chętnie wracał do niej wspomnieniami. Pobyt w 1918 roku w Lublinie zaowocował cyklem rysunków przeniesionych później na kamień litograficzny. W tece lubelskiej znajdują się tablice z jego najlepszego okresu, wśród nich – kilka znakomitych [...].
Akwarele, pastele, rysunki, miedzioryty, akwaforty, akwatinty i drzeworyty pozwalają na lepsze poznanie przeszłości Lublina i przemian, jakim ulegał w ciągu stuleci. Już renesansowy Lublin doczekał się swoich malarskich wizerunków, m.in.: na polichromii z kamienicy Lubomelskich i w miedziorycie Hogenberga i Brauna.
Bogaty zbiór pejzaży miejskich, uwieczniających lubelski koloryt i często już dziś nieistniejące budynki i ulice, zawdzięczamy pracującym tu artystom, takim jak np.: Adam Lerue, Wojciech Gerson, Konstanty Kietlicz-Rayski, Leon Wyczółkowski, Symcha Binem Trachter, Henryk Lewensztadt.
Jan Kanty Gumowski (1883–1946) znany jest przede wszystkim jako autor tek autolitograficznych Motywy architektury polskiej.
Zainteresowanie architekturą historyczną przejawiał od czasów studenckich, kiedy to współpracował z Muzeum Narodowym w Krakowie i Archiwum Akt Dawnych przy inwentaryzacji zabytków. Zafascynowany urodą wsi i miasteczek, postanawia ją utrwalić w technice litografii. Na wydanie pierwszej teki otrzymuje nawet skromną subwencję cesarza Franciszka Józefa. Jedną z wcześniejszych tek poświęcił Lublinowi, ponad połowa spośród piętnastu nienumerowanych tablic przedstawia jego drewnianą architekturę. Są to głównie okazałe domy, m.in. z nieistniejącej dziś dzielnicy żydowskiej. Na ogół jednokondygnacyjne z wysokimi poddaszami kryte gontowym dachem. Szalenie malownicze dzięki rozmaitym wystawkom, facjatkom, „powiekom”, ze sterczącymi wysokimi kominami, z balkonami, werandami i galeryjkami. Kilka tablic poświęcił architekturze murowanej.
Bronisław Kopczyński jest autorem pięćdziesięciu akwarel i litografii z widokami Lublina. Jest także autorem dwóch akwarel z 1918 roku, dokumentujących odkrywanie fresków w kaplicy zamkowej w Lublinie.
Z 1939 roku pochodzi duży zespół rysunków, akwarel, drzeworytów i litografii Maksymiliana Brożka (1897–1977). Brożek pokazuje w nim, obok widoków ogólnych Lublina, większość znanych już motywów jak bramy Starego Miasta w różnych ujęciach, Zamek, kościoły. Rysunki i akwarele utrzymane są w konwencji realistycznej, najczęściej w formie swobodnego, malarskiego szkicu. Najciekawsze i najbardziej dojrzale artystycznie są drzeworyty, działające mocnym kontrastem czerni i bieli, gdzie z głębokiego mroku cienkimi, białymi liniami wydobywa kontury i podziały staromiejskich budowli”.
Z lat 1910–1919 pochodzą delikatne, impresyjne rysunki czarną kredką Mariana Trzebińskiego (1871–1942). Przedstawione na nich bramy – Krakowska i Grodzka – oraz Wieża Trynitarska, to nastrojowe nokturny. Szczególnie udane są dwie pierwsze: miękko modelowane bryły budowli wyłaniają się z mroku nocy oświetlone delikatnym światłem gazowych latarni.
Równie efektownie, aczkolwiek w innej technice, pokazuje Stare Miasto Kazimierz Pieniążek w drzeworytach z 1931 roku. Posługując się bardzo zróżnicowaną kreską tworzy widoki miasta z jego starą drewnianą i murowaną zabudową, z wysokimi dachami, pełną przybudówek, z drewnianymi schodkami, balkonami; piętrzącą się nad brukowanymi uliczkami.
Ważne miejsce w ikonografii Lublina zajmują rysunki i akwarele Wojciecha Gersona, wykonane podczas wycieczek po Lubelszczyźnie w latach 1852 i 1853. Wycieczkę statkiem z 1853 roku opisał Gerson trzydzieści lat później w „Tygodniku Powszechnym” w 1885 roku w artykule: POWIŚLE Szkice piórkiem i ołówkiem, ilustrując teksty rysunkami z pierwszej i drugiej podróży.
W latach 1857–1860 dzięki staraniom Adama Lerue, inwentaryzatora-rysownika, wydano w Warszawie Album Lubelskie. Opracowane przez Lerue rysunki przenieśli na kamień litograficzny: Julian Cegliński, Alfons Matuszkiewicz i Władysław Walkiewicz w Zakładzie Litograficznym Adolfa Pecqa i S-ki w Warszawie.
Leon Urmowski urodził się prawdopodobnie we Lwowie, zmarł mając około 20 lat. Spośród jego licznych prac zachowały się trzy z widokami Lublina; dzisiaj są cennym źródłem ikonograficznym.