Oddziały Milicji Obywatelskiej służące do „likwidacji zbiorowych naruszeń porządku publicznego”, często wykorzystywane przez władze komunistyczne do tłumienia strajków i demonstracji. Funkcjonariusze ZOMO wsławili się szczególną brutalnością akcji pacyfikacyjnych w czasie stanu wojennego. Liczba ofiar śmiertelnych działań tej formacji szacowana jest na 40, z czego znaczną część stanowią osoby skatowane na śmierć.
Artykuły ze słowem kluczowym "Temat: Solidarność"
Paramilitarna organizacja wspierająca Milicję Obywatelską, istniejąca w latach 1946–1989. Ściśle podporządkowana partii, ORMO brała udział w tłumieniu protestów opozycji w latach 1968–1983.
Umundurowana i uzbrojona formacja, działająca w latach 1944–1990, pełniąca funkcje policyjne w PRL, faktycznie podporządkowana partii. Poza typowymi zadaniami (ochrona obywateli, ściganie przestępczości) często była używana przez władze do tłumienia strajków i demonstracji robotniczych.
Stan wojenny w Polsce – stan nadzwyczajny na terenie całej Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, który został wprowadzony 13 grudnia 1981 roku na mocy uchwały Rady Państwa z 12 grudnia 1981 roku, na polecenie Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego. Został zawieszony 31 grudnia 1982 roku, a zniesiony 22 lipca 1983 roku.
Tajna policja polityczna PRL-u działająca w latach 1956–1990 i podlegająca resortowi spraw wewnętrznych. Jej celem była ochrona istniejącego porządku państwa i utrwalanie władzy komunistycznej. Służba Bezpieczeństwa często działała niezgodnie z prawem PRL-u; była odpowiedzialna za wiele przypadków łamania praw człowieka, w tym za tortury i morderstwa.
Polska Zjednoczona Partia Robotnicza (PZPR) powstała w 1948 roku w wyniku połączenia Polskiej Partii Robotniczej i Polskiej Partii Socjalistycznej, po usunięciu z obu ugrupowań członków niechętnych fuzji. W typowym dla państw bloku wschodniego systemie monopartyjnym sprawowała władzę autorytarną, starając się kontrolować każdy przejaw życia społecznego i gospodarczego. Przez cały okres PRL działalność Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej służyła interesom Związku Radzieckiego.
Z dziesięciu krajów, które po II wojnie światowej znalazły się w orbicie wpływów Związku Sowieckiego, Polska w sposób szczególny wyróżniała się pod względem świadomości religijnej. Pomimo strat, jakie miały miejsce, uczucia, a tym bardziej praktyki religijne uległy w tym czasie ogromnemu pogłębieniu. Wiązało się to nie tylko z odwiecznym stereotypem Polaka-katolika, ale także z pewnego rodzaju stabilnością, jaką dawała przynależność do Kościoła. W zniszczonym i zrujnowanym kraju taka świadomość stabilności i porządku była ogromnie ważna. Duchowni stawali się autorytetami w wielu sprawach, rozjemcami konfliktów i stabilizatorami gwarantującymi porządek i sprawiedliwość.
Odważne świadczenie prawdy jest drogą prowadzącą bezpośrednio do wolności.
(31 X 1982)
Urodził się 14 września 1947 roku w Okopach k. Suchowoli, zmarł tragicznie 19 października 1984 roku. Błogosławiony, kapłan, duszpasterz wielu środowisk. Syn Władysława i Marianny. W 1965 roku wstąpił do Warszawskiego Seminarium Duchownego, w latach 1966–1968 odbył służbę wojskową w specjalnej jednostce kleryckiej w Bartoszycach.
Anna Walentynowicz – działaczka opozycyjna, jedna z założycielek NSZZ „Solidarność”.
Działacz opozycyjny, jeden z przywódców strajku w Stoczni Gdańskiej.
Działacz opozycyjny w czasie PRL-u, lider „Solidarności”, laureat Pokojowej Nagrody Nobla (1983), pierwszy prezydent III Rzeczypospolitej wybrany w powszechnych wyborach.
Polityk, poseł na sejm PRL i III RP, premier, publicysta i działacz społeczny.
Niezależny Samorządny Związek Zawodowy „Solidarność” (NSZZ „Solidarność”) – ogólnopolski związek zawodowy, który powstał na podstawie porozumień sierpniowych po strajkach z lata 1980 roku. W krótkim czasie zyskał ogromne poparcie społeczeństwa i blisko dziesięć milionów członków, stając się ruchem opozycyjnym i zagrożeniem dla władzy PZPR. NSZZ „Solidarność” został zawieszony wraz ze wprowadzeniem stanu wojennego 13 grudnia 1981 roku, a następnie zdelegalizowany przez marionetkowy sejm PRL.
Po nawiązaniu rozmów z władzą Lech Wałęsa zorientował się, że ma szansę zmiany sytuacji w Polsce. Udało mu się zebrać część dawnych przywódców „Solidarności” i postKOR-owskiej opozycji i założyć nową organizację, z której miała się rekrutować przyszła reprezentacja „Solidarności” w parlamencie. Komitet Obywatelski stał się centrum komunikacyjnym, kuźnią nowych pomysłów, w końcu zaś sztabem wyborczym opozycji w wyborach 4 czerwca 1989 roku.
Polityk i dowódca wojskowy, działacz komunistyczny; szef Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, minister obrony narodowej, I sekretarz KC PZPR, Premier PRL, Przewodniczący Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego, Przewodniczący Rady Państwa, Prezydent PRL i Prezydent RP.
Działacz społeczny i opozycyjny, polityk. Współpracownik KOR, redaktor pism podziemnych, jeden z założycieli NSZZ "Solidarność", współorganizator Wolnych Związków Zawodowych, poseł na sejm. Doradca w Kancelarii Prezydenta RP. Mąż Ludwiki Wujec.
Pragnę opisać Kościół –
Mój Kościół, który rodzi się wraz ze mną,
lecz ze mną nie umiera [...]
Kościół: dno bytu mego i szczyt. [...]
Pragnę opisać Kościół –
mój Kościoł, który związał się z moją ziemią [...]
Urodzony 18 maja 1920 roku w Wadowicach; poeta, dramaturg, kapłan, filozof, teolog. Od 1938 roku studiował polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1978 roku wybrany papieżem, przybrał imiona Jan Paweł II
Ronald Reagan objął rządy w wyjątkowo niesprzyjających okolicznościach, które wynikały z zaostrzenia stosunków na linii Moskwa – Waszyngton, będących następstwem radzieckiej agresji na Afganistan, jak również wprowadzeniem w Polsce stanu wojennego. Zwycięstwo w wyborach prezydenckich zapewnił Reaganowi głoszony jeszcze w trakcie kampanii program zdecydowanego przeciwstawienia się systemowi komunistycznemu oraz powrót do tradycyjnych wartości, takich jak wolność jednostki, religii i rodziny.
Wśród najwyższych władz centralnych byłego Związku Radzieckiego Leonid Breżniew znalazł się po śmierci Stalina, podczas XX zjazdu Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego zostając sekretarzem KC KPZR. W ekipie Chruszczowa stale pozostawał w cieniu, mimo iż formalnie piastował dość ważne stanowiska państwowe, w tym był Przewodniczącym Rady Najwyższej ZSRR. „Ta swoista bezbarwność, w połączeniu z członkostwem w najwyższych władzach KPZR, czyniła z Breżniewa idealnego wręcz kandydata na stanowisko I sekretarza po obaleniu Chruszczowa. Wpływowy aparat partyjny (M. Susłow, A. Szelepin) niezadowolony ze zbyt samodzielnej polityki Chruszczowa, widział w Breżniewie przywódcę, stojącego na czele partii i równocześnie całkowicie podporządkowującego się – pozostającej w cieniu – grupie, która wyniosła go do władzy”1.
Nazwę tę nadaje się wydarzeniom w Polsce, które rozgrywały się w marcu 1968 roku, a także nieco wcześniej i nieco później.