Nie można zrozumieć historii żadnego miasta, jego życia społeczno-kulturalnego, bez wiedzy o czasopismach wychodzących tutaj w przeszłości. Dlatego też kiedy w Lublinie w roku 1972 zaprezentowano wystawę „Dzieje prasy lubelskiej” tekst otwierający katalog wystawy opatrzono mottem: Nigdzie poza prasą nie znajdziemy lepszego świadectwa, ciekawszej dokumentacji, wierniejszego zwierciadła życia.
Artykuły ze słowem kluczowym "Temat: Prasa w Lublinie"
Wydawany w roku 1816 przez Jana Pruskiego „Dostrzegacz Ekonomiczny i Polityczny Lubelski” był pierwszym lubelskim pismem periodycznym. Pismo wychodziło od 1.IV. do 9.IX.1816 roku dwa razy w tygodniu, w poniedziałki i czwartki. Przestało się ukazywać po wydrukowaniu 47 numerów z powodu braku prenumeratorów.
Ten numer „Reflektora” podpisany był jako „miesięcznik literacki”. Miał mniejszy format od poprzedniego (nienumerowanego). Adres redakcji: ul. Kościuszki 8, redaktor: Konrad Bielski, wydawca: Wacław Gralewski, upełnomocniony przedstawiciel redakcji: Czesław Bobrowski, druk: drukarnia „Sztuka”.
„Reflektora" nr 3 (4), wydany w maju 1925 roku, był bez wątpienia szczytowym osiągnięciem redakcji. Z powodzeniem mógłby się zmierzyć z najwybitniejszymi periodykami awangardowymi z tego okresu.
Pismo „Trybuna” zaczęło wychodzić w 1932 roku, a jego ostatni, 11. numer ukazał się w kwietniu 1934 roku. Do numeru 5. redaktorem naczelnym był Józef Łobodowski. Od tego numeru zastąpił go Józef Falandysz. Szósty numer „Trybuny” został skonfiskowany za wiersz Łobodowskiego Słowo o prokuratorze. Do numeru 9. adres redakcji był przy Krakowskim Przedmieściu 70. W numerze 9. jest informacja, że redakcja mieści się już przy ul. Staszica 7. W następnym numerze (marzec 1934) podany jest jeszcze inny adres: Staszica 6. W „Trybunie” ukazywało się bardzo dużo reklam lubelskich sklepów i restauracji. Omówimy kilka najciekawszych numerów „Trybuny”.
„Express Lubelski” był dziennikiem wydawanym w latach 1923–1939. Siedziba redakcji znajdowała się przy ul. Kościuszki 8.
„Gazeta Lubelska” była wydawana w Lublinie w latach 1876–1911. Przez wiele lat redakcja „Gazety” mieściła się przy ul. Królewskiej 21.
W 1937 roku Józef Łobodowski wznowił, upadły w 1932 roku, „Kurier Lubelski”. Próba ta okazała się zupełnym niewypałem, bowiem po kilku numerach dziennik zbankrutował, a redaktorowi pozostały spore długi.
W latach 1845 i 1846 Zofia Ścisłowska wydała lubelskie noworoczniki „Fiołek: Noworocznik Lubelski”.
Pierwszy numer „Gazety Lubelskiej” ukazał się 3 sierpnia 1944 roku po południu. W podtytule pisma można było przeczytać, że jest to „Niezależny Organ Demokratyczny”. „Gazeta” wydrukowana była w Lubelskich Zakładach Graficznych przy ul. Zamojskiej 12. Redaktorem pisma był Jan Dąbrowski.
W latach 1929–1939 ukazywał się w Lublinie miesięcznik „Ognisko Nauczycielskie”. Był poświęcony teorii i praktyce życia szkolnego, oświacie pozaszkolnej, zagadnieniom samokształcenia i regionalizmu oraz sprawom organizacyjno-społecznym.
W latach 1929–1939 ukazywał się w Lublinie miesięcznik „Ognisko Nauczycielskie”. Był on poświęcony teorii i praktyce życia szkolnego, oświacie pozaszkolnej, zagadnieniom samokształcenia i regionalizmu oraz sprawom organizacyjno-społecznym.
W latach 1929–1939 ukazywał się w Lublinie miesięcznik „Ognisko Nauczycielskie”. Był on poświęcony teorii i praktyce życia szkolnego, oświacie pozaszkolnej, zagadnieniom samokształcenia i regionalizmu oraz sprawom organizacyjno-społecznym.
„Kurier” ukazywał się w latach 1906–1913. Przez jakiś czas redagowany był przez Mieczysława Biernackiego.
„Nowy Kurier Lubelski” wychodził na przełomie 1914 i 1915 r.
„Kurier Lubelski” w podtytule „Tygodnik społeczno-ekonomiczny, popularnonaukowy i literacki” ukazywał się od 17 grudnia 1915 r. do 8 października 1916 r.
Wychodzący w roku 1906 „Kurier Lubelski” był to dziennik – organ partii postępowo-demokratycznej.
Było to pismo poświęcone sprawom gospodarczym.
„Kurier Lubelski” wychodzący w latach 1865–1878 był drugim z kolei pismem pod tym tytułem. Zaczął się ukazywać pod koniec roku 1865 jako pierwsze polskie pismo prowincjonalne po powstaniu listopadowym.