„Pamjatnaja Kniżka Ljublinskoj Gubernii” był to oficjalny organ rządu Guberni Lubelskiej końca XIX i początku XX w. a jednocześnie rodzaj urzędowego kalendarza. Ukazywała się jako rocznik w języku rosyjskim w latach 1870–1912.
Artykuły ze słowem kluczowym "Temat: Lublin"
Księgarnia Kazimierza Szczepańskiego, jedna z pierwszych księgarni w Lublinie, założona na początku XIX w. funkcjonowała do lat pięćdziesiątych. Najlepiej prosperowała w latach dwudziestych. Powstanie listopadowe i spowodowane nim represje (rewizje, cenzura, konfiskaty) zakończyły złotą epokę w działalności księgarni.
Lata zaborów są w historii lubelskiej książki niezwykle ważnym i trudnym okresem. W 1809 roku Lublin wszedł w granice Królestwa Kongresowego i objęty został rządową cenzurą rosyjską. Zaborca, przeświadczony o wielkiej roli druku w przekazie myśli i w kształtowaniu nastrojów patriotycznych w podbitym kraju, starał się ograniczyć jego oddziaływanie. Do stałej praktyki należało zatem kontrolowanie wszelkich zakładów drukarskich, litograficznych, księgarń i bibliotek. Celem tej działalności było tropienie wydawnictw zakazanych, drukowanych w kraju i za granicą, których liczba wzrastała z roku na rok. Na ziemiach polskich zaboru rosyjskiego cenzura stała się bardzo szybko ważnym narzędziem w procesie rusyfikacji ujarzmionego narodu.
W historii Lublina od czasu do czasu pojawiają się opisy tajemniczych druków, które nie dotrwały do naszych czasów. Czasami czytamy o nich w tekstach literackich, czasami w poważnych opracowaniach historycznych. Wśród nich są również druki, które stały się częścią którejś z lubelskich legend lub które mają bajkową proweniencję (co nie znaczy, że są nieważne).
Historia lubelskich księgozbiorów jest historią Lublina. Pierwsze księgozbiory powstają przy licznie przybywających do miasta zgromadzeniach zakonnych i wzrastają wraz z ich zakorzenianiem się w Lublinie. Dopiero po nich pojawiają się księgozbiory prywatne – wraz ze wzrostem potrzeb kulturalnych i zamożności lubelskich mieszczan. Zalążkami pierwszych księgozbiorów i bibliotek w Lublinie były, przed pojawieniem się książek drukowanych, książki rękopiśmienne.
Książeczka Nowości lubelskie. Katalog regionalny najwybitniejszych autorów miejscowych ukazała się w Lublinie we wrześniu roku 1931 nakładem „J. Czechowicza i S-ki”. Odbita zastała w Drukarni Udziałowej mieszczącej się przy Placu Litewskim.
Tomik Kamień wydany w lipcu 1927 roku w Lublinie nakładem Biblioteki Reflektora był książkowym debiutem Czechowicza.
Drukarnia Państwowa powstała w listopadzie 1918 roku w miejsce dawnej Drukarni Rządowej działającej pod adresem Plac Litewski 3.
Zakład drukarsko-litograficzny Nowaczyńskiego dostał się w ręce nowego właściciela, Józefata Pietrzykowskiego, który zmodernizował zakład i uczynił go pierwszym na lubelskim rynku wydawniczym.
Ostatnim właścicielem prowadzącym drukarnię założoną w Lublinie przez Pawła Konrada był Stanisław Krasuński. Najważniejszym z wydanych przez niego druków była Morska nawigacja do Lubeka Borzymowskiego. Krasuński używał już bardzo zniszczonych czcionek, co niekorzystnie odbiło się na jakości jego druków.
Kazimierz Szczepański był nie tylko drukarzem, ale również księgarzem. Jego działalność drukarska była wielokrotnie przerywana z przyczyn politycznych. Drukarnia pod jego zarządem drukowała bardzo zróżnicowane teksty: od afiszów i ulotek przez literaturę piękną do literatury naukowej. W 1840 roku otrzymał również pozwolenie od władz carskich na wydawanie "Dziennika Gubernialnego".
Drukarnia Kossakowskich została założona przez Józefa Kossakowskiego, prowadzona przez jego syna Władysława, następnie jego żonę i córki, a w końcu przez zięcia jednej z nich. Przez cztery pokolenia pozostawała własnością rodziny, aby dopiero w latach 30. XX wieku przejść w ręce Jana Jóźwiakowskiego, który był ostatnim prawnym właścicielem drukarni przed jej upaństwowieniem.
W latach 30. XX wieku Drukarnia Państwowa przeszła w prywatne ręce. Pod zarządem Adama Szczuki działała jednak krótko. Po wejściu Niemców do Lublina została przez nich zawłaszczona i posłużyła do produkcji publikacji o charakterze propagandowym. Po wojnie nowe władze kraju zdecydowały o upaństwowieniu drukarni.
Drukarnia Czytelnik spełniała rolę ośrodka produkcji druków propagandowych w okresie przejmowania władzy w państwie przez władze komunistyczne. W 1949 została zlikwidowana, a sprzęt został przeniesiony do Warszawy i Wrocławia.
Izba Tradycji Drukarstwa Lubelskiego powstała w miejscu dawnej Drukarni Popularnej, po zamknięciu działającego tam oddziału spółdzielni drukarskiej „Intrograf”. Po przemianie ustrojowej placówka utraciła fundusze na funkcjonowanie, a zbiór maszyn wraz z pomieszczeniami, w których się znajdował, popadł w ruinę.
Pismo „Trybuna” zaczęło wychodzić w 1932 roku, a jego ostatni, 11. numer ukazał się w kwietniu 1934 roku. Do numeru 5. redaktorem naczelnym był Józef Łobodowski. Od tego numeru zastąpił go Józef Falandysz. Szósty numer „Trybuny” został skonfiskowany za wiersz Łobodowskiego Słowo o prokuratorze. Do numeru 9. adres redakcji był przy Krakowskim Przedmieściu 70. W numerze 9. jest informacja, że redakcja mieści się już przy ul. Staszica 7. W następnym numerze (marzec 1934) podany jest jeszcze inny adres: Staszica 6. W „Trybunie” ukazywało się bardzo dużo reklam lubelskich sklepów i restauracji. Omówimy kilka najciekawszych numerów „Trybuny”.
Tomik ten ukazał się nakładem Związku Literatów w Lublinie.
Pierwszym tomem, który wyszedł w ramach Biblioteki Poetyckiej „Dźwigarów" był Alfabet oczu.
Wiemy o dwóch publikacjach lubelskich poetów, które były przez nich planowane, a nawet zapowiadane, a które nigdy nie doczekały się druku.
„Gazeta Lubelska” była wydawana w Lublinie w latach 1876–1911. Przez wiele lat redakcja „Gazety” mieściła się przy ul. Królewskiej 21.