Władysław Kunicki – nauczyciel, działacz samorządowy, członek Polskiej Partii Socjalistycznej. Właściciel i dyrektor szkoły zwanej gimnazjum Kunickiego. W listopadzie 1918 roku uczestniczył w przygotowaniach do przejęcia władzy przez Tymczasowy Rząd Ludowy Republiki Polskiej.
Artykuły ze słowem kluczowym "Temat: Historia Lublina i Lubelszczyzny"
Ze świetności handlowej Lublina pozostały tylko tradycje. O ile w średniowieczu widzimy kupców lubelskich w Kaffie na drodze handlowej z potężną Wenecją, zatem w głównym ośrodku handlu europejskiego, to w wieku XVI horyzont ich zwężył się do granic Polski jagiellońskiej, a liczba kupców hurtowych (mercatorum) znacznie zmalała. Wypadki XVII i XVIII wieku ograniczyły pole działania kupiectwa lubelskiego do granic paru województw. Po rozbiorach kupcy lubelscy rzadko wychylali się poza granice swojego miasta, zszedłszy do roli detalisty.
Pierwsze kontakty handlowe między Polską i Litwą widoczne są już za czasów Giedymina i Łokietka, unia Polski i Litwy w Krewie w 1385 roku ożywiła jedynie te kontakty. Lublin pełnił tutaj bardzo znaczącą funkcję. Jeszcze na kilka lat przed rozmowami w Krewie kupcy lubelscy przebywali w Wilnie, uzyskując w 1383 roku od Władysława Jagiełły daleko idący przywilej na wolny handel na obszarze Wielkiego Księstwa. Istnieje teza, że dali oni początek politycznym rozmowom, za czym przemawiają ich kontakty z wysokimi urzędnikami dworu wileńskiego. Ponadto jednym z lubelskich rajców był reprezentant litewskiego kupiectwa – Maciej Trok.
Słynne lubelskie jarmarki były jedyną w swoim rodzaju imprezą międzynarodową. Możemy powiedzieć, że handel Lublina w XVI wieku to właśnie jego jarmarki. Największy jarmark lubelski na Zielone Święta został ustanowiony przywilejem Jagiełły z 1392 roku. Początkowo odbywał się tylko jeden, ale w 1448 roku król Kazimierz Jagiellończyk, w podzięce miastu za pomoc w walce z możnowładczą opozycją, powiększył ich liczbę do trzech. Ostatecznie jarmarki odbywały się cztery razy w roku: dwa szesnastodniowe i dwa ośmiodniowe; na każdą porę roku przypadał jeden. Rozpoczynały się w dniach: 2 lutego (na Gromniczną), Zielonych Świąt, 15 sierpnia (na Wniebowzięcie NMP) i 28 października (na Szymona Judy). Przy końcu XVI i w ciągu XVII wieku odbywały się już tylko trzy jarmarki (jeden zlikwidowano, gdyż kolidował z jarmarkiem w Jarosławiu).
Rzeczpospolita Jagiellonów była obszarowo jednym z największych państw ówczesnej Europy. Tym samym stała się tyglem skupiającym obywateli wielu narodowości i wyznań, którzy znacznie przyczynili się do jej rozwoju.
Rozwój miasta na przełomie XIV i XV wieku, w szczególności kontakty handlowe z Litwą i Rusią spowodowały, że Lublin stał się jednym z ważniejszych miast w Królestwie Polskim. Przez miasto prowadził wówczas szlak łączący stolice monarchii jagiellońskiej – Wilno i Kraków. W XV wieku państwo Jagiellonów włączyło się w handel europejski trzema ważnymi towarami: zbożem – wywożonym z Polski, futrami – z terenów litewsko-ruskich, oraz wołami z Ukrainy i Wołynia. Mniejszą już rolę odgrywały inne towary, jak wosk, czerwiec, len, czy drewno. Jedną z form ówczesnej wymiany towarowej były jarmarki lokalizowane w miejscowościach leżących na styku stref gospodarczych, przy szczególnie uczęszczanych szlakach komunikacyjnych. Właśnie z rozwojem jarmarków związany jest rozkwit handlowy Lublina w dobie panowania pierwszych Jagiellonów.
W XVI wieku Lublin zyskał renesansową szatę architektoniczną, nowocześniejszą i piękniejszą. W jego przebudowie wzięli udział znakomici muratorzy, sztukatorzy i rzeźbiarze, przeważnie włoskiego pochodzenia: Bartłomiej Berecci, Jakub Balin, Rudolf Negroni, Piotr Trawersi, Jan Cangerle, Jan Baptysta Falconi, mistrzowie z warsztatów Santiego Gucciego. Oni to nadali starym budynkom miasta i jego wnętrzom nową oprawę, stosując oryginalny, lokalny styl zwany renesansem lubelskim.
Stanisław Hozjusz herbu Hozyusz – biskup chełmiński i warmiński, dyplomata polski, sekretarz wielki koronny, humanista, teolog, działacz kontrreformacji.
Mikołaj Radziwiłł, zwany „Rudy”, herbu Trąby – wojewoda trocki i wileński, kanclerz i hetman najwyższy litewski, książę Rzeszy Niemieckiej, polityk, jeden z twórców potęgi rodu Radziwiłłów.
Jan Hieronimowicz Chodkiewicz herbu Gryf z mieczem, polityk litewski, dowódca wojskowy, kasztelan wileński, administrator Inflant.
Kryzys polityczny w PRL określany jako „wydarzenia marcowe” znacznie wykracza poza sugerowany okres i obejmuje swego rodzaju bunt młodego pokolenia, którego najbardziej znanym przejawem była działalność tzw. „komandosów”, protest przeciwko zawieszeniu przedstawienia „Dziadów” w reżyserii Kazimierza Dejmka, a wreszcie wiece i manifestacje organizowane począwszy od 8 marca 1968 r.
Szkoła żydowska z wykładowym językiem polskim.
Szkoły powszechne i średnie okręgu lubelskiego organizowały w styczniu 1929 r. wielką wystawę szkolną. Wybrano wówczas część eksponatów wystawowych, które są zaczątkiem stałego muzeum szkoły powszechnej w Lublinie. Ośrodek "Brama Grodzka – Teatr NN" chce kontynuować tę inicjatywę, jaka zrodziła się w okresie dwudziestolecia międzywojennego w lubelskim środowisku szkolnym, a która wówczas nie została zrealizowana.
W tym miejscu prezentujemy szkoły lubelskie, które są kontynuacją szkół przedwojennych poprzez budynek, typ, numer czy patrona. Mamy nadzieję, że jest to pierwszy krok w kierunku utworzenia "Muzeum Szkoły w Lublinie".
Mikołaj Sienicki herbu Bończa, podkomorzy chełmski, wielokrotny marszałek sejmów, działacz ruchu egzekucyjnego, wybitny mówca i polityk, arianin.
Filip Padniewski herbu Nowina – biskup krakowski, podkanclerzy koronny, polityk polski, jeden z architektów Unii Lubelskiej.
Opracowania i materiały źródłowe dotyczące Unii Lubelskiej.
Wybuch wojny na Ukrainie zakończył długie lata rozwoju i świetności Lublina. Wojny kozackie i szwedzkie, rozgorzałe w połowie XVII wieku powodowały, że miasto upadało pod ciężarem kontrybucji, zniszczeń, pożarów i biedy.
Tumult (łac. tumultus – zgiełk) – zamieszki wywołane przez wiele osób; w okresie I Rzeczpospolitej najczęściej na tle wyznaniowym, połączone z bezczeszczeniem przedmiotów kultu, niszczeniem mienia prywatnego, a nawet ofiarami śmiertelnymi.
Procesy o mord rytualny – postępowanie sądowe oparte na fałszywym przekonaniu, zgodnie z którym wyznawcy judaizmu potrzebują krwi chrześcijan do celów kultowych.
Miasto, w którym zawarto Unię Lubelską leżało na skrzyżowaniu szlaków handlowych, w połowie drogi pomiędzy dwiema jagiellońskimi stolicami – Krakowem i Wilnem. Dlatego nie mogło być inaczej, by najsłynniejsze w całej Rzeczypospolitej jarmarki odbywały się gdzie indziej. Cztery razy do roku przybywali z odległych stron kupcy do Lublina – zimą na Gromniczną, wiosną na Zielone Światki, na letnie święto Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, oraz jesienią na Szymona Judy. Poza tymi wyjątkowymi tygodniami, kiedy miasto tętniło życiem, przyciągając całe rzesze kupców, szlachty, podróżników oraz wielu przybyszy rozmaitej konduity i proweniencji, nie działo się w nim nic szczególnego.
Lublin sprzed unii w większości pokryty był zabudową drewnianą – do czasu pożaru w 1575 roku, po którym to pojawiło się w mieście więcej budowli w stylu renesansowym. Mieszkańcy poruszali się po drewnianych chodnikach ułożonych wzdłuż niebrukowanych ulic, a w sercu Starego Miasta stał jeszcze ratusz miejski, a nie Trybunał Koronny, który nobilitował Lublin dopiero od 1578 roku. Po rynku nie przechadzali się szlachcice w wytwornych kontuszach, gdyż... kontusz nie należał wówczas do kanonu mody szlacheckiej.
Niektóre przedmieścia i Podzamcze były już w większości dzielnicami żydowskimi, jednak żyjący tam starozakonni nie byli jeszcze nazywali chasydami – ci pojawili się w Lublinie wraz z Widzącym pod koniec XVIII wieku. Żyjący w Lublinie 1569 roku mieszczanie nie jedli jeszcze pomidorów, zaś ziemniaki były najnowszą, bardzo rzadką i egzotyczną rośliną ozdobną. Podstawą diety ówczesnych lublinian była za to równie zdrowa rzepa i kapusta, które obficie rosły na zagonach wokół miasta.
Czy rzeczywisty obraz Lublina w 1569 roku odpowiada naszemu postrzeganiu Lublina jako miasta renesansowego?