W Lublinie ewangelicy zaczęli zakładać swoje zbory od drugiej połowy XVI wieku. Powstało wtedy kilkadziesiąt zborów na terenie Lubelszczyzny, z których wszystkie były kalwińskie. Należy jednak zaznaczyć, że pierwszy ewangelicki zbór w Lublinie powstał w 1570 roku. Był on kilkakrotnie niszczony podczas tumultów (1611, 1614, 1620, 1627 i 1633), z których szczególnie przedostatni był najbardziej burzliwy i najtragiczniejszy w skutkach.
Artykuły ze słowem kluczowym "Temat: Historia Lublina i Lubelszczyzny"
Historia nieruchomości zlokalizowanej w Lublinie przy ulicy Zamojskiej 20.
Wizyta papieża Jana Pawła II w Polsce odbyła się między 8 a 14 czerwca 1987 roku; w Lublinie przebywał 9 czerwca. Papież modlił się w archikatedrze przed obrazem Matki Boskiej. Następnie spotkał się z profesorami i studentami KUL w gmachu uczelni. Potem odprawił mszę na Czubach, a przed samym odlotem był także w dawnym hitlerowskim obozie koncentracyjnym na Majdanku.
W 1911 roku rozpoczęto przygotowania do utworzenia we Lwowie pierwszej syjonistycznej organizacji skautowej. Została ona powołana do życia w 1913 roku pod nazwą Haszomer Hacair (Młody Strażnik). W Lublinie pierwsza drużyna Haszomer Hacair została powołana do życia w 1916 roku. Haszomer Hacair powiązana była z Organizacją Ogólnych Syjonistów.
W ramach Bundu funkcjonowały trzy organizacje młodzieżowe: Cunkunft, Skif i Jaw. Jako pierwszy powstał Cukunft w 1922 r., zaś Skif i Jaw powołano w 1927 r.
W nocy z 12 na 13 grudnia 1981 roku na terenie Polski wprowadzono stan wojenny. W Lublinie stan wojenny rozpoczął się pierwszym internowaniem, które nastąpiło już około godziny 23.30. W tym samym czasie milicja wkroczyła do siedziby Zarządu Regionu „Solidarność” w Lublinie, a oddziały ZOMO zdemolowały większość pomieszczeń. Członkowie „Solidarności” zostali wyprowadzeni z budynku i internowani.
Małgorzata Choma-Jusińska (IPN Lublin)
Zapalnikiem protestów okazała się podwyżka wprowadzona 1 lipca 1980 roku. Obejmowała ona wybrane gatunki wędlin i mięs. Została wprowadzona bez wcześniejszej zapowiedzi i bez zwyczajowych rekompensat.
Artykuły prasowe, publikacje, audycje radiowe i relacje mówione dotyczące września 1939 roku.
Czwartego czerwca 1989 roku odbyły się pierwsze w powojennej historii Polski demokratyczne wybory do parlamentu. Jest to data przełomowa, bowiem znakomita większość społeczeństwa, która wzięła udział w głosowaniu, opowiedziała się po stronie przemian i kategorycznie odrzuciła dotychczasową formę sprawowania władzy. Tego dnia Polska odniosła olbrzymie zwycięstwo nad systemem komunistycznym i jako pierwsza dała sygnał pozostałym krajom bloku sowieckiego do rozpoczęcia transformacji i zrzucenia totalitarnego jarzma. I choć ustalenia Okrągłego Stołu zabezpieczały udział PZPR w rządzeniu bez względu na wynik wyborów, to przekazanie pełni władzy ludziom wybranym przez społeczeństwo stało się już tylko kwestią czasu.
Cmentarz żydowski w Głusku funkcjonował od XVII w. W 1995 roku z inicjatywy Doby Nechy Zajfsztajn-Cukierman na terenie cmentarza postawiono pomnik upamiętniający społeczność żydowską Głuska.
Stary cmentarz żydowski w Lublinie znajduje się na lessowym wzgórzu nazywanym niegdyś „Grodziskiem” na północny-wschód od lubelskiego Starego Miast i Zamku (obecnie w dzielnicy Kalinowszczyzna). Cmentarz otoczony jest kamienno-ceglanym murem, pochodzącym prawdopodobnie z XVI/XVII w. Do cmentarza prowadzą dwa wejścia (znajdujące się obecnie przy ul. Siennej oraz ul. Kalinowszczyzna). Większość nagrobków na cmentarzu została całkowicie zniszczona podczas II wojny światowej. Zachował się natomiast w całości pierwotny teren cmentarza.
Najwcześniejsza wzmianka o cmentarzu żydowskim na Wieniawie pochodzą z dziewiętnastowiecznego odpisu inwentarza z 1775 roku.
Historia ludności żydowskiej na ziemiach polskich liczy ponad tysiąc lat. Początki osadnictwa Żydów na terytorium Polski pozostają niejasne ze względu na brak dostatecznych źródeł piśmienniczych czy materialnych. Według przyjętych ustaleń pierwsze, niewielkie wspólnoty Żydowskie pojawiły się w XII i XIII wieku. Z biegiem czasu liczba ludności żydowskiej stale rosła, do Polski napływali osadnicy uciekający przed prześladowaniami z Zachodu.
Litografia mieściła się przy placu Bernardyńskim z wejściem od ul. Przechodniej od około 1907 roku pod nową firmą Adam Jarzyński. Wcześniej od 1872 roku w tym miejscu działała litografia W. Czempińskiego.
Pierwszego lipca w całym kraju wprowadzono znaczny wzrost cen niektórych gatunków wędlin i mięsa. Nie ogłoszono jednak oficjalnego komunikatu o podwyżce. Podrożenie artykułów mięsnych pogorszyło i tak bardzo niedobrą sytuację społeczeństwa. Spowodowało to początek akcji strajkowych w całym kraju. Klasa robotnicza Lublina odegrała latem 1980 roku ważną rolę. Masowy protest zakładów pracy na Lubelszczyźnie w lipcu 1980 roku, którego rozmiary były zaskoczeniem dla społeczeństwa, uświadomił władzom siłę działań społecznych oraz dał początek wydarzeniom sierpniowym*.
Tumult (łac. tumultus – zgiełk) – zamieszki wywołane przez wiele osób; w okresie I Rzeczpospolitej najczęściej na tle wyznaniowym, połączone z bezczeszczeniem przedmiotów kultu, niszczeniem mienia prywatnego, a nawet ofiarami śmiertelnymi.
Procesy o mord rytualny – postępowanie sądowe oparte na fałszywym przekonaniu, zgodnie z którym wyznawcy judaizmu potrzebują krwi chrześcijan do celów kultowych.
21 lipca 1944 roku dowództwo Armii Czerwonej wydało gen. Konstantemu Rokossowskiemu, dowódcy 1 Frontu Białoruskiego, rozkaz skierowania głównego uderzenia na Lublin, a nie jak wcześniej planowano Siedlce. Lublin miał być zdobyty przed 26–27 lipca, czego wymagała sytuacja polityczna i interesy niezależnej, demokratycznej Polski. Lublin został wybrany na siedzibę właśnie utworzonego Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego. Rozkaz zdobycia miasta został wykonany błyskawicznie.
Dzieje Lublina są nierozerwalnie związane z życiem społeczności żydowskiej, która od wieków stanowiła integralną część mieszkańców miasta, współtworząc jego charakter, klimat duchowy i umysłowy. Lublin należał do najważniejszych miast w historii Żydów wschodnioeuropejskich, przez kilka stuleci był ważnym centrum żydowskiej nauki i kultury.
Fragmenty wspomnień związanych z likwidacją sierocińca dla dzieci żydowskich mieszczącego się w Lublinie przy ul. Grodzkiej 11.
W czasie likwidacji getta na Podzamczu dzieci i ich opiekunki z sierocińca zostały wywiezione na teren nieczynnej kopalni piasku i tam zastrzelone przez niemiecką policję w marcu 1942 r.
Budowa Domu Pereca rozpoczęła się jeszcze przed II wojną światową. Miał on być centrum świeckiego życia żydowskiego w Lublinie, jednak jego uroczyste otwarcie – zaplanowane na 1 września 1939 roku – nie odbyło się w związku z inwazją III Rzeszy na Polskę. Po wyzwoleniu Lublina spod okupacji niemieckiej Dom Pereca stał się centrum odradzającego się życia społecznego i kulturalnego Żydów powracających do miasta. Komitet Żydowski w Lublinie przejął budynek już w sierpniu 1944 roku. Początkowo gmach służył wyłącznie jako noclegownia, ale z czasem udało się w nim zorganizować kuchnię i wyremontować salę teatralną. W 1948 roku do Domu Pereca przeniesiono Żydowską Szkołę Powszechną. Mimo że placówka działała tylko do połowy 1949 roku, gmach uzyskał tym samym na krótki czas swoją pierwotną funkcję siedziby szkoły żydowskiej. Od 1951 roku budynek przeszedł na własność Ministerstwa Rolnictwa, następnie zajmował go ówczesny Instytut Medycyny Pracy i Higieny Wsi im. Witolda Chodźki. Obecnie mieści się w nim siedziba Narodowego Funduszu Zdrowia.