Warsztat trynitarzy został przejęty przez Drukarnię Rządową, która w latach 1817–1918 zajmowała się głównie produkcją druków urzędowych. Znaczna część publikacji opuszczających Drukarnię Rządową w czasie stu lat jej istnienia była w języku rosyjskim.
Kalendarze były wydawane w Lublinie z przerwami od XVII wieku. Na przestrzeni wieków ich charakter, forma, adresat i wydawca uległy znacznej zmianie.
„Pamjatnaja Kniżka Ljublinskoj Gubernii” był to oficjalny organ rządu Guberni Lubelskiej końca XIX i początku XX w. a jednocześnie rodzaj urzędowego kalendarza. Ukazywała się jako rocznik w języku rosyjskim w latach 1870–1912.
Księgarnia Kazimierza Szczepańskiego, jedna z pierwszych księgarni w Lublinie, założona na początku XIX w. funkcjonowała do lat pięćdziesiątych. Najlepiej prosperowała w latach dwudziestych. Powstanie listopadowe i spowodowane nim represje (rewizje, cenzura, konfiskaty) zakończyły złotą epokę w działalności księgarni.
Lata zaborów są w historii lubelskiej książki niezwykle ważnym i trudnym okresem. W 1809 roku Lublin wszedł w granice Królestwa Kongresowego i objęty został rządową cenzurą rosyjską. Zaborca, przeświadczony o wielkiej roli druku w przekazie myśli i w kształtowaniu nastrojów patriotycznych w podbitym kraju, starał się ograniczyć jego oddziaływanie. Do stałej praktyki należało zatem kontrolowanie wszelkich zakładów drukarskich, litograficznych, księgarń i bibliotek. Celem tej działalności było tropienie wydawnictw zakazanych, drukowanych w kraju i za granicą, których liczba wzrastała z roku na rok. Na ziemiach polskich zaboru rosyjskiego cenzura stała się bardzo szybko ważnym narzędziem w procesie rusyfikacji ujarzmionego narodu.
W historii Lublina od czasu do czasu pojawiają się opisy tajemniczych druków, które nie dotrwały do naszych czasów. Czasami czytamy o nich w tekstach literackich, czasami w poważnych opracowaniach historycznych. Wśród nich są również druki, które stały się częścią którejś z lubelskich legend lub które mają bajkową proweniencję (co nie znaczy, że są nieważne).
Publikacja Podział Polski wydana przez Jacka Przybylskiego w 1775 roku w Lublinie omawia tragiczny przełom w dziejach Rzeczypospolitej jakim były rozbiory.
Parabole wyszły w roku 1926 jako pierwszy tom Biblioteki „Reflektora".
Książka Zofii Ścisłowskiej, będąca zbiorem kilku opowiadań, daje wyraz uczuciu jakim autorka darzyła Lublin i jego zabytki.
W roku 1650 w Drukarni Jana Wieczorkowicza ukazał się ciekawy druk – Relacja Expedyciey Zbaraskiey w roku Pańskim 1649, przeciw Chmielnickiemu Rythmem Polskim przez Marcina Kuczwarewica, roku pańskiego 1650 przełożona. W Lublinie w drukarni Jana Wieczorkowicza.
Sielanka mitologiczna Samuela Twardowskiego pt. Daphnis drzewem bobkowym została wydana w 1638 roku nakładem Drukarni Anny Konradowej.
Głos anonima ewangelika… to liczący 18 stronic druk z 1631 roku.
Wybór wierszy poetów lubelskich ukazał się w Lublinie w roku 1945. Był to pierwszy wydany po wojnie tomik lubelskich poetów. Został on wydany przez Związek Zawodowy Literatów Polskich.
W roku 1642 ukazał się w Lublinie bez podania wydawcy druk Talmud albo wiara żydowska Jana Achacego Kmity.
Historia lubelskich księgozbiorów jest historią Lublina. Pierwsze księgozbiory powstają przy licznie przybywających do miasta zgromadzeniach zakonnych i wzrastają wraz z ich zakorzenianiem się w Lublinie. Dopiero po nich pojawiają się księgozbiory prywatne – wraz ze wzrostem potrzeb kulturalnych i zamożności lubelskich mieszczan. Zalążkami pierwszych księgozbiorów i bibliotek w Lublinie były, przed pojawieniem się książek drukowanych, książki rękopiśmienne.
Lubelskie Szopki Polityczne przygotowywane przez grupę „Reflektor” cieszyły się olbrzymim zainteresowaniem publiczności.
Książeczka Nowości lubelskie. Katalog regionalny najwybitniejszych autorów miejscowych ukazała się w Lublinie we wrześniu roku 1931 nakładem „J. Czechowicza i S-ki”. Odbita zastała w Drukarni Udziałowej mieszczącej się przy Placu Litewskim.
Tomik Kamień wydany w lipcu 1927 roku w Lublinie nakładem Biblioteki Reflektora był książkowym debiutem Czechowicza.
Drukarnia Ludowa została założona w roku 1912 przez Józefa Popiela (1877–1919). Początkowo działała przy ul. Krakowskie Przedmieście 34, następnie przy tej samej ulicy pod numerem 60. 31 VII 1918 roku zakład został czasowo zamknięty przez austriackie władze okupacyjne za druk nielegalnych komunikatów o treści rewolucyjnej. Po śmierci Józefa Popiela w 1919 zakład aż do 1939 roku prowadził Aleksander Michalski (1890–1944).
Drukarnia Sztuka
działająca pod adresem Kościuszki 8, powstała w roku 1923 w miejsce znajdującej się tu wcześniej drukarni „Ziemi Lubelskiej”. Była to drukarnia bardzo zasłużona dla lubelskiej międzywojennej awangardy literackiej.