Izba Drukarstwa powstała w miejscu dawnej Izby Tradycji Drukarstwa Lubelskiego, po przejęciu placówki przez Ośrodek „Brama Grodzka- Teatr NN” i gruntownym remoncie przeprowadzonym dzięki środkom z budżetu miasta. Jej celem jest propagowanie wiedzy na temat historii lubelskiego drukarstwa od jego początków do czasu działalności opozycyjnego Niezależnego Ruchu Wydawniczego. Izba jest również depozytariuszem cennych zabytkowych maszyn drukarskich.
Litografia mieściła się przy placu Bernardyńskim z wejściem od ul. Przechodniej od około 1907 roku pod nową firmą Adam Jarzyński. Wcześniej od 1872 roku w tym miejscu działała litografia W. Czempińskiego.
Drukarnia Popularna powstała z małego zakładu drukarskiego przy ul. Zamojskiej 37.
Właściwie nawet już pierwsze malowidła i obrazy przedstawiające panoramy miasta, jak i pierwsze mapy i plany miejskie, można uznać za rodzaj przewodników po Lublinie. Czyż już Hogenberg w swym dziele nie zafundował nam wstępnego opisu miasta? A pierwsze fotografie Lublina? .... Jednak myśląc o „przewodniku” staje nam przed oczami książka – zbiór tekstów, map, zdjęć. Jakie były jego lubelskie początki?
Przy ul. Podzamcze nr 547 istniała już w roku 1878 drukarnia pod firmą J. Herszenhorn i M. Sznajdermesser, która oprócz druków akcydensowych i hebrajskich produkowała większe dzieła polskie.
„Dziennik Urzędowy Kuratorium Okręgu Szkolnego Lubelskiego” ukazywał się jako miesięcznik w latach 1929–1939.
„Głos Lubelski” ukazywał się w latach 1913–1939, był najdłużej wydawaną gazetą codzienną na terenie miasta Lublina i odegrał ważną rolę w kształtowaniu myśli politycznej okresu międzywojennego. Założony w 1913 roku przez grupę działaczy Ligi Narodowej po kierownictwem Feliksa Moskalewskiego, od 1922 roku był politycznie związany z endecją regionu lubelskiego (ze Związkiem Ludowo-Narodowm później z Narodową Demokracją). Zasięgiem oddziaływania obejmował głównie Lublin ale około 20 proc. nakładu było rozprowadzane w powiatach, w których endecja miała znaczniejsze wpływy polityczne. Był adresowany głównie do inteligencji, zamożnego mieszczaństwa i duchowieństwa, prezentował szeroki dobór tematyki, jaką mogli być zainteresowani czytelnicy. Jego znaczenie polegało na tym, że był pismem ideologicznym jednego z najważniejszych i najsilniejszych ruchów politycznych w odrodzonej Polsce.
Pierwszy numer „Ziemi Lubelskiej" ukazał się pod koniec stycznia 1906 roku. Było to jedno z najdłużej wychodzących w Lublinie pism, ukazywało się bowiem z niewielkimi przerwami aż do lat trzydziestych. Było to pismo przede wszystkim informacyjne, przy czym zamieszczało dużo wiadomości o charakterze lokalnym. Zdarzały się także artykuły problemowe i od czasu do czasu drobne utwory literackie. W latach międzywojennych wprowadzano wzorem innych pism dodatki naukowe i literackie.
Pierwszy numer lubelskiego dwutygodnika „Reklama” pojawił się w roku 1919. Po jakimś czasie pismo zostało zawieszone, najprawdopodobniej z powodu złej sytuacji społeczno-gospodarczej w kraju. „Reklama” została wznowiona w sierpniu 1921 roku. Jej wydawcą było Biuro „Reklama”. Najprawdopodobniej za całym tym przedsięwzięciem stał Franciszek Głowiński, późniejszy wydawca dziennika „Express Lubelski”.
„Nowy Głos Lubelski” nawiązywał tytułem do wydawanego w okresie międzywojennym dziennika „Głos Lubelski”. Powstał z inicjatywy Niemców i stanowił istotne ogniwo w hitlerowskim systemie propagandy. Był wydawany pod egidą oficjalnego koncernu prasowego Generalnego Gubernatorstwa „Zeitungsverlag Krakau–Warschau GmbH”. Redakcja dziennika mieściła się w Lublinie przy ul. Krakowskie Przedmieście 41.
„Pamiętnik Lubelski” był organem Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Lublinie. Początkowo zamieszczał głównie prace naukowe o tematyce związanej z Lublinem, następnie poszerzył treść o rozbudowaną kronikę, a także utwory z literatury pięknej. Wyszły trzy tomy „Pamiętnika”: t. 1 za lata 1927–1930; t. 2 za lata 1931–1934 i t. 3 za lata 1935–1937.
Pierwszy i jedyny numer miesięcznika „Pamiętnik Gospodarczy i Naukowy Lubelski” wyszedł w roku 1817 z Drukarni Jana Karola Pruskiego. Był on jednym z najstarszych polskich czasopism fachowych i nawiązywał do „Pamiętnika gospodarczo-rolniczego” wydawanego wcześniej w Warszawie. Pomysłodawcą wydania pisma był Klemens Urmowski, przyjaciel drukarza Jana Pruskiego.
Historia wzlotów i upadków lubelskiego księgarstwa jest historią świetności i upadków miasta Lublina. Po pomyślnym dla rozwoju księgarstwa wieku XVI nadeszło załamanie koniuktury spowodowane wojnami, zarazą i ograniczeniami nakładanymi na handel książką przez kontrreformację. Załamanie, które stało się faktem w drugiej połowie XVII wieku, zostało przezwyciężone dopiero pod koniec XVIII wieku. Następne stulecie było czasem nieustannego rozwoju pomimo przeszkód wynikających z trudnej sytuacji politycznej kraju.
Początek dwudziestego wieku był okresem pomyślnego rozwoju dla lubelskiego drukarstwa, który gwałtownie przyśpieszył po odzyskaniu przez Rzeczypospolitą niepodległości. Zdobycze tego okresu zostały stracone w wyniku działań wojennych. Wojnę przetrwało jedynie kilka z wielu zakładów drukarskich działających przed 1939 rokiem.
Jan Karol Pruski był pierwszym z dzierżawców dawnej Drukarni Trynitarzy. Okres dzierżawy trwał tylko dwa lata. Po tym czasie Jan Karol Pruski otworzył własną drukarnię, którą prowadził przez dziesięć lat do swojej śmierci. Do osiągnięć wydawniczych Jana Karola Pruskiego należy m.in. druk pierwszego przewodnika po Lubelszczyźnie.
„Kurier Lubelski” był dziennikiem wychodzącym w roku 1932, który wyraźnie nawiązywał do tradycji „Kuriera” z lat 1906–1913, co można poznać po numeracji kolejnych roczników.
„Dziennik Lubelski” wychodził od 2 do 9 czerwca 1932 roku. Ukazało się więc tylko 9 numerów tego pisma. Wydawcą dziennika był Ignacy Płażewski, redaktorem – Józef Czechowicz.
Pierwszego maja 1928 roku w Gimnazjum Zamoyskiego ukazał się pierwszy numer miesięcznika szkolnego „W Słońce”. Był on poświęcony głównie literaturze i sztuce, nauce i życiu szkolnemu. Założycielem i pierwszym redaktorem pisma był uczeń siódmej klasy Józef Łobodowski. Zachęcony na lekcjach przez doktora Pawła Gdulę, podjął się pracy redakcyjnej.
W „Nowym Życiu” zamieszczali swe utwory poeci z grupy „Reflektora” – Czechowicz pod pseudonimem Józefa Leśniewicza, Konrad Bielski pod pseudonimem Tomasza Ptaka lub Wacława Ziemica, a także Kazimierz Jaworski i Tadeusz Bocheński, który obok oryginalnych wierszy drukował przekłady z języków zachodnioeuropejskich, prowadził recenzje teatralne i muzyczne.
