Lubelskie Zakłady Graficzne im. PKWN powstały w wyniku upaństwowienia i scalenia kilku mniejszych drukarni. Spiritus movens przedsiębiorstwa był przez wiele lat Władysław Jakubowski. Po prywatyzacji zakłady zmieniły nazwę na Multidruk S.A.
Artykuły ze słowem kluczowym "Temat: Drukarstwo w Lublinie"
Historia książki to również historia różnego rodzaju cenzury treści książek. W dużej mierze działania takie podejmowane były przez Kościół. Bardzo szybko okazało się, że wynalazek druku niósł dla Kościoła zarówno nowe możliwości w propagowaniu religii, jak i zagrożenia. Druk umożliwiał dostęp do Biblii i dzieł teologicznych większej liczbie odbiorców niż dotychczas. Zagrożeniem był natomiast ułatwiony przepływ treści niewygodnych zarówno dla władz duchownych, jak i świeckich. Stąd działania obu tych ośrodków władzy zmierzające do ograniczenia obiegu drukowanych ksiąg. Bulla papieża Innocentego VIII z 1487 roku zatytułowana Inter multiplices nostrae sollicitudinis curas zapoczątkowała pierwszy usystematyzowany mechanizm cenzury.
Litografia mieściła się przy placu Bernardyńskim z wejściem od ul. Przechodniej od około 1907 roku pod nową firmą Adam Jarzyński. Wcześniej od 1872 roku w tym miejscu działała litografia W. Czempińskiego.
Początek dwudziestego wieku był okresem pomyślnego rozwoju dla lubelskiego drukarstwa, który gwałtownie przyśpieszył po odzyskaniu przez Rzeczpospolitą niepodległości. Zdobycze tego okresu zostały stracone w wyniku działań wojennych. Wojnę przetrwało jedynie kilka z wielu zakładów drukarskich działających przed 1939 rokiem.
W Lublinie narodziła się jedna z najbardziej zasłużonych dla księgarstwa polskiego firm – firma wydawniczo-księgarska Arctów. Historia tej księgarni zaczyna się w 1838 roku, kiedy to Stanisław Arct otworzył księgarnię w Lublinie przy ulicy Krakowskie Przedmieście 132 ( obecnie 9). W 1858 roku przeniósł ją do kamienicy Michaelisa przy Krakowskim Przedmieściu 135 (obecnie 15).
Historia wzlotów i upadków lubelskiego księgarstwa jest historią świetności i upadków miasta Lublina. Po pomyślnym dla rozwoju księgarstwa wieku XVI nadeszło załamanie koniuktury spowodowane wojnami, zarazą i ograniczeniami nakładanymi na handel książką przez kontrreformację. Załamanie, które stało się faktem w drugiej połowie XVII wieku, zostało przezwyciężone dopiero pod koniec XVIII wieku. Następne stulecie było czasem nieustannego rozwoju pomimo przeszkód wynikających z trudnej sytuacji politycznej kraju.
Od wieków Żydów nazywano narodem księgi. Związane to było z faktem, że w kulturze żydowskiej książka zawsze otoczona była wielkim szacunkiem, będąc jednym z elementów silnie oddziaływających na ich życie duchowe. Drukowanie ksiąg uważano w społeczności żydowskiej za „awodat ha-kodesz” – świętą pracę. Niektórzy rabini porównywali nawet prasę drukarską do ołtarza. Druk nazywali „pisaniem na wiele piór” i uznawali za dzieło krzewienia Słowa Bożego.
Od wieków Żydów nazywano narodem księgi. Związane to było z faktem, że w kulturze żydowskiej książka zawsze otoczona była wielkim szacunkiem, będąc jednym z elementów silnie oddziaływających na ich życie duchowe. Drukowanie ksiąg uważano w społeczności żydowskiej za „awodat ha-kodesz” – świętą pracę. Niektórzy rabini porównywali nawet prasę drukarską do ołtarza. Druk nazywali „pisaniem na wiele piór” i uznawali za dzieło krzewienia Słowa Bożego.
Po złotym XVI w. nadszedł dla Lublina okres bardzo niekorzystny. Zdarzenia, które miały miejsce w XVII w., zepchnęły jedno z pierwszych miast Rzeczypospolitej do pozycji ubogiej prowincjonalnej mieściny na kolejne XVIII stulecie.
Prasa żydowska odgrywa bardzo ważną rolę w dziejach prasy lubelskiej. Na jej łamach znajdowały żywe, aktualne i wszechstronne odbicie wszystkie znaczące wydarzenia z życia miasta i regionu. Wymieńmy tu dwie najważniejsze gazety: „Lubliner Tugblat” i „Lubliner Sztyme”.
Celowe niszczenie żydowskich książek, śmierć drukarzy, handlarzy i czytelników żydowskiego słowa drukowanego, które miały miejsce w okresie nazistowskiej okupacji Lublina stanowią cenzurę w rozwoju literatury w języku jidisz. Pomimo kilku powojennych inicjatyw takich jak „Biuletyn", Monografia żydowskiego Lublina czy powołanie żydowskiej biblioteki kultura jidisz nie odrodziła się w powojennym Lublinie. Czytelnicy i autorzy posługujący się tym językiem, którzy przeżyli wojnę, w większości wyjechali z miasta.
Na początku XIX wieku rozpoczęła się kolejna rewolucja w drukarstwie. Wynaleziono nowe typy pras drukarskich, m.in. tygiel pedałowy i maszynę płaską na koło zamachowe. Wynalazki te nie od razu trafiły do Lublina, jednak od początku wieku odnotowujemy powstanie kilku nowych znaczących drukarni.
Po złotym XVI w. nadszedł dla Lublina okres bardzo niekorzystny. Zdarzenia, które miały miejsce w XVII w., zepchnęły jedno z pierwszych miast Rzeczypospolitej do pozycji ubogiej prowincjonalnej mieściny na kolejne XVIII stulecie.
Miesięcznik literacki. Ukazywał się od września 1933 roku. Wydawcą był Zenon Waśniewski. Redaktorem naczelnym był Kazimierz Andrzej Jaworski. Czasopismo zostało wznowione po wojnie w 1946 roku.
W numerze tym znajdujemy następujące informacje: adres redakcji i administracji: Lublin, ul. Kościuszki 8, redaktor: Konrad Bielski, wydawca: Wacław Gralewski, upełnomocniony przedstawiciel redakcji: Czesław Bobrowski, druk: drukarnia „Sztuka”. Dodajmy, że pismo ozdobiły dwa drzeworyty Tadeusza Kulisiewicza.
„Barykady” były w swoim zamierzeniu miesięcznikiem literacko-społecznym. Redagował go Józef Łobodowski a wspierał Józef Czechowicz. Pierwszy numer ukazał się 1 października 1932 roku, drugi numer (wydany w listopadzie) został skonfiskowany przez cenzurę. W marcu 1933 wyszedł jeszcze trzeci numer „Barykad” w formie gazetowej.
Numer 1 i numer 3 „Barykad” były drukowane w drukarni „Popularna”.
Szabs Gutfeld działał na lubelskim rynku wydawniczym przez dwadzieścia lat. Sprowadzony z Warszawy sprzęt, w który wyposażył swoją drukarnię, przeszedł potem w ręce właścicieli Oficyny Kossakowskich.
Izba Drukarstwa powstała w miejscu dawnej Izby Tradycji Drukarstwa Lubelskiego, po przejęciu placówki przez Ośrodek „Brama Grodzka- Teatr NN” i gruntownym remoncie przeprowadzonym dzięki środkom z budżetu miasta. Jej celem jest propagowanie wiedzy na temat historii lubelskiego drukarstwa od jego początków do czasu działalności opozycyjnego Niezależnego Ruchu Wydawniczego. Izba jest również depozytariuszem cennych zabytkowych maszyn drukarskich.
Drukarnia Popularna powstała z małego zakładu drukarskiego przy ul. Zamojskiej 37.