Paweł Próchniak (prof. dr hab.) urodził się 22 listopada 1966 roku w Krakowie. Jest historykiem literatury i krytykiem literackim. Wykłada na Uniwersytecie Pedagogicznym im. KEN w Krakowie.
Artykuły ze słowem kluczowym "Temat: Biografie"
Recenzentka teatralna, dziennikarka „Sztandaru Ludu” i „Kuriera Lubelskiego”, współzałożycielka „Gazety w Lublinie”, sekretarz literacki w Teatrze im. Juliusza Osterwy w Lublinie.
Jan Stompf (1790–1836) – architekt lubelski, reprezentant dzięwiętnastowiecznego neogotyku. W Lublinie m.in. przebudował zamek na więzienie oraz przebudował pałac Lubomirskich na gmach Komisji Województwa Lubelskiego.
Architekt.
W 2010 roku został laureatem Honorowej Nagrody Stowarzyszenia Architektów Polskich. Najważniejsze realizacje Bolesława Stelmacha znajdują się w Warszawie, Żelazowej Woli, Nałęczowie i Lublinie.
Julia Hartwig – jedna z najbardziej uznanych współczesnych polskich poetek, także pisarka, eseistka, tłumaczka z języka francuskiego i angielskiego, autorka wstępów do albumów Edwarda Hartwiga.
Julia Hartwig urodziła się 14 sierpnia 1921 roku w Lublinie. Tutaj ukończyła szkołę podstawową i średnią, w 1939 roku zdała egzamin maturalny. W Lublinie, na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, rozpoczęła studia, następnie przeniosła się do Warszawy. Wielokrotnie przebywała za granicą, gdzie kontynuowała pracę literacką, pisząc własne utwory poetyckie, a także pracując nad przekładami, między innymi z literatury francuskiej.
Poetka ma w dorobku ponad 25 tomów wierszy, jest także autorką szkiców, felietonów, poematów prozą, monografii pisarzy i poetów, z których za najważniejszą uważa się monografię poświęconą Apollinaire'owi.
Julia Hartwig urodziła się w Lublinie. Jej rodzina mieszkała początkowo w kamienicy przy ulicy Staszica 2. Następnie, po wielokrotnych przenosinach, na ulicy Narutowicza 23. Najbardziej znanym adresem kojarzonym z rodziną Hartwigów był adres podwórka pomiędzy ulicami Peowiaków 2 (dawniej Szpitalna 2) i Narutowicza 19. W tym miejscu znajdował się słynny zakład fotograficzny Hartwigów – początkowo prowadzony przez Ludwika Hartwiga, a następnie przejęty przed Edwarda Hartwiga.
Gustaw Landau-Gutenteger (1870–1917) – architekt miasta Łodzi. W Lublinie zaprojektował gmach Kasy Przemysłowców Lubelskich na rogu ulicy Kołłątaja i Krakowskiego Przedmieścia – dzisiejszy hotel Lublinianka.
Oskar Wiktor Sosnowski (1880–1939) – polski architekt i konserwator zabytków tworzący w nurcie modernizmu. Autor kościołów w Orłowie, Włocławku, Imielnicy, Fałkowie, oraz willi i domów mieszkalnych utrzymanych w konwencji narodowego historyzmu. Jego najbardziej znaną realizacją jest kościół pw. św. Rocha w Białymstoku. Zajmował się także zagadnieniami urbanistyki, o czym świadczy projekt miasta-ogrodu Czerniaków. W Lublinie zaprojektował kościół pw. św. Michała na Bronowicach.
Jerzy Siennicki (1886–1956) – inżynier, architekt oraz konserwator zabytków. Jest autorem wielu projektów w Lublinie, m.in. przebudował gmach Poczty Głównej przy Krakowskim Przedmieściu, zaprojektował Gimnazjum Biskupie przy ulicy Krzywej 2 oraz kościół pw. św Teresy.
Henryk Marconi (1792–1863), architekt włoskiego pochodzenia, działający głównie w Warszawie. W Lublinie przebudował pałac Lubomirskich na placu Litewskim.
Architekt, malarz, rzeźbiarz, projektant wnętrz, teoretyk sztuki, twórca teorii Linearnego Systemu Ciągłego i Formy Otwartej. W Lublinie zaprojektował osiedle im. Juliusza Słowackiego na LSM.
Architekt przedwojennego Lublina. Jego działalność na polu architektury przypadła na lata 1925–1939, a jej efektem było ponad trzydzieści budowli o różnym przeznaczeniu. W Lublinie zaprojektował m.in. kaplicę-kościół na cmentarzu przy ul. Unickiej (1934), kilka willi (np. dr. Krzysztofa Ślaskiego na Dolnym Czechowie, Kamili i Wacława Moritzów przy ul. Podwale) oraz odznaczających się sporymi kubaturami kamienic (przy ul. Skłodowskiej 8, 10, 12, 50, ul. Szopena 19, ul. Godebskiego 13, ul. Jasnej 3).
Paweł Antoni Fontana (1696–1765) – architekt pochodzący z Włoch, z okolic jeziora Como. Jeden z przedstawicieli architektury barokowej w Polsce, nadworny architekt Pawła Sanguszki, tworzący głównie na Lubelszczyźnie i Podlasiu. Zaprojektował kościół parafialny w Lubartowie, kościół popauliński we Włodawie, kościół popijarski pw. Rozesłania Apostołów w Chełmie oraz kościół i klasztor misjonarzy w Zasławiu. W Lublinie zaprojektował kościół i klasztor karmelitów trzewiczkowych przy ulicy Biernackiego. Przypuszcza się także, że w jego pracowni była projektowana kapliczka znajdująca się przy ulicy Peowiaków.
Czesław Doria-Dernałowicz – architekt, konserwator zabytków, pedagog. W Lublinie zaprojektował Dom Partii (obecnie budynek Uniwersytetu Medycznego przy Alejach Racławickich), budynek Wydziału Farmacji Akademii Medycznej (obecnie budynek Uniwersytetu Medycznego przy ulicy Radziwiłłowskiej), gmach Wojewódzkiej Komendy Policji przy ulicy Narutowicza. Jest autorem renowacji i odbudowy kamienic przy Rynku 8 i Rynku 12 oraz pałacu Czartoryskich i hotelu Europa.
Poeta, prozaik, eseista, nauczyciel akademicki, jeden z twórców pokolenia Nowej Fali.
Feliks Łodzia-Bieczyński (1799–1885), inżynier gubernialny Lublina i guberni lubelskiej. Autor planu Lublina z 1829 roku, projektu założenia Ogrodu Saskiego w Lublinie, projektu urządzenia i wybrukowania ulicy Świętoduskiej, projektu utworzenia ulicy Kapucyńskiej. Autor broszur Spis szczegółowy drzew ozdobnych, krzewów, półkrzewów, kwiatów trwałych i letnich, bulwowych i cebulowych [...] żyjących w ogrodzie publicznym miejskim oraz na trawnikach przez gmachem Rządu Gubernialnego i Miasta Lublina przyszłość.
Karol Bay (ur. II połowa XVII wieku, zm. 1740) – barokowy architekt, budowniczy i rzeźbiarz włoskiego pochodzenia.
Jakub Balin (zm. 1623) – murator, architekt renesansu lubelskiego. Najważniejszą realizacją architektoniczną Jakuba Balina jest przebudowa fary pw. śś. Jana Chrzciciela i Bartłomieja Apostoła w Kazimierzu Dolnym. W Lublinie był autorem przebudowy kościoła oo. bernardynów pw. Nawrócenia św. Pawła, kościoła pw. Matki Boskiej Szkaplerznej należącego do zakonu karmelitów bosych (dzisiejszy ratusz) oraz dworu Rafała Leszczyńskiego przy kościele karmelitów bosych.
Najważniejsze daty z życia lubelskiego fotografa – Stefana Kiełszni
W każdej garstce popiołu szukam swoich bliskich – tym fragmentem wiersza Icchaka Kacenelsona dr Symcha Wajs zakończył wystąpienie. Był wieczór, 14 grudnia 1994 roku. Na ulicy Grodzkiej 34 w Lublinie, w siedzibie Teatru NN, odbywała się właśnie sesja naukowa poświęcona historii lubelskich Żydów. Gdy tylko umilkły słowa dra Wajsa, w wypełnionej po brzegi sali rozległy się brawa, a zaraz potem posypały pytania: „Ale gdzie była ulica Szeroka?”, „Którędy przebiegała Nowa?”. Wajs odpowiadał na pytania, z trudem ukrywając wzruszenie. Po 50 latach mówił oto o tragicznej przeszłości miasta, które kochał, w którym się wychował i spędził młodość. „Lublin, który opuściłem w 1939 roku, stał się dla mnie po powrocie w 1946 roku cmentarzem pozostawionych tam Żydów. Nie zastałem już tych, z którymi żyłem, mieszkałem, przeżywałem smutki i radości. Wymordowano naród […]. Nie ma już nawet ulic, do których tak byłem przywiązany”. Mówił te słowa, trzymając w ręce zdjęcia Stefana Kiełszni.