Historia kościoła i klasztoru dominikanów wiąże się z przechowywaną tam przez wieki relikwią Drzewa Krzyża Świętego. Zdaniem Jana Długosza relikwia została przywieziona do Lublina w 1333 roku, według innej wersji po 1400 roku. Dla jej przechowywania budowano przy kościele kolejne kaplice.
Kościół pobrygidkowski (popularnie zwany powizytkowskim) pw. Matki Boskiej Zwycięskiej w Lublinie, wznoszony w latach 1412–1426, zbudowano w celu upamiętnienia zwycięstwa Władysława Jagiełły nad Krzyżakami w bitwie pod Grunwaldem. Pierwotna, gotycka bryła kościoła zachowała się do dzisiaj bez znaczniejszych zmian, mimo kilkukrotnych pożarów i rabunków. Od strony południowej przylegają do kościoła zabudowania klasztorne przebudowane w XVII wieku.
Kościół parafialny pw. św. Teresy powstał w dzielnicy Za Cukrownią w latach 1936–1937. Zbudowany według projektu lubelskiego architekta Jerzego Siennickiego, jest jedynym na Lubelszczyźnie kościołem o konstrukcji szachulcowej.
Kościół pw. Niepokalanego Poczęcia NMP wraz z klasztorem karmelitanek bosych został ufundowany w 1644 roku przez Zofię Daniłłowiczową.
Kościół pw. Świętego Krzyża powstał w I połowie XV wieku przy trakcie prowadzącym z Lublina do Krakowa. Pierwotnie była to świątynia drewniana; przed rokiem 1623 została zastąpiona kościołem murowanym. W latach 1934–1935 kościół został gruntownie przebudowany przez warszawskiego architekta Mariana Lalewicza.
Dawny kościół pw. św. Piotra i klasztor bernardynek, obecnie klasztor jezuitów, został zlokalizowany na tzw. Korcach – poza murami średniowiecznego miasta, przy placu pełniącym wówczas funkcje targowe. Murowany kościół, wybudowany w latach 1636–1658, pierwotnie reprezentował architekturę tzw. typu lubelskiego.
Zbudowany w latach 30. i 40. XVIII wieku okazały późnobarokowy zespół klasztorny karmelitów trzewiczkowych położony jest na wzgórzu na północny wschód od lubelskiego Starego Miasta, po drugiej stronie doliny Czechówki.
Pierwotnie była to cerkiew prawosławna, wzniesiona w 1790 roku przez greckich kupców na mocy zezwolenia króla Stanisława Augusta. Po 1833 roku była użytkowana przez Rosjan, w 1922 roku została przejęta przez Kościół katolicki. Dziś pełni funkcję kościoła rektoralnego.
Wzniesiony w początkach XVIII wieku i wielokrotnie rozbudowywany zespół klasztorny misjonarzy, pełniący obecnie funkcję Metropolitalnego Seminarium Duchownego, położony jest na Żmigrodzie, na południe od Starego Miasta. Należy do najciekawszych realizacji sakralnych pierwszej ćwierci XVIII wieku w Polsce i jest najwybitniejszym dziełem tego okresu zachowanym w Lublinie.
Kościół pw. św. Agnieszki został wzniesiony dla augustianów, sprowadzonych do Lublina z Krasnegostawu. Obiekty zespołu klasztornego zlokalizowano na Kalinowszczyźnie. Kościół był wznoszony w dwóch etapach: od 1646 roku budowano prezbiterium, zaś w latach 1685–1698 barokowy korpus nawowy.
Kościół i klasztor dominikanów w Lublinie został wzniesiony we wschodniej części wzgórza staromiejskiego, na niewielkim wzniesieniu, tzw. górce dominikańskiej. Historia klasztoru wiąże się z relikwią Drzewa Krzyża Świętego, znajdującą się w nim do 1991 roku.
Dawny kościół pw. św. Kazimierza i zespół klasztorny reformatów w Lublinie (później browar).
Kościół i klasztor reformatów w Lublinie zbudowano na miejscu dworu Sapiehów, na Żmigrodzie. Po niemal dwóch wiekach istnienia, w połowie XIX wieku zabudowania przebudowano na browar Vetterów.
Kościół i klasztor bernardynów w Lublinie został zlokalizowany przy dawnym średniowiecznym trakcie krakowskim. Pierwotne zabudowania drewniane powstały bezpośrednio po przybyciu bernardynów do Lublina w 1459 roku.