Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Manya Maratou

Jedna z pionierek odrodzenia storytellingu w Grecjii. Pracuje od 1996 roku jako artystka prezentująca historie z bogatego repertuaru tradycji ustnej – mitów i opowieści ludowych, a także nauczycielka sztuki opowiadania.

Czytaj więcej

Kultura opowiadania - tęsknota za żywą narracją

“Ucząc przeszło dwadzieścia lat astronawigacji w szkołach morskich, przekonałem się, że gwiazdy i ich położenie są znacznie szybciej zapamiętywane, gdy się zwiąże gwiazdkę z jakąś o niej historią. Podobnie jak w życiu.”


Karol Olgierd Borchardt, Kolebka nawigatorów1

 

Niniejszy esej uzupełnia artykuły pt. Wędrowni dziadowie i Pieśni dziadowskie o refleksję na temat samej czynności opowiadania jako sposobu organizacji treści i budowania relacji międzyludzkich. Bez tego nie da się bowiem zrozumieć społecznej roli wędrownych dziadów ani ich wpływu na współczesną kulturę. Funkcjonowali oni w kulturze słowa mówionego, w której wiedza o świecie przekazywana była głównie w formie żywej narracji. Wyjątkowość wędrownych dziadów polegała na specjalizacji w określonych praktykach kultury oralnej, które poprzez zwyczaj jałmużny funkcjonowały jako samorzutnie ukształtowane usługi na zasadach wolnego rynku. Dlatego też wędrowni dziadowie są dziś traktowani jako czołowi przedstawiciele i symbole rodzimej kultury opowiadania.

Czytaj więcej

Odrodzenie sztuki opowiadania w USA

“Opowiadana historia, istnieje idealnie tylko w momencie jej opowiadania. Jednak w trakcie opowiadania, sam moment rozszerza się, by zawrzeć w sobie wyimaginową czasoprzestrzeń narracji. W tym zmienionym stanie szczegóły chwili są pomijane, a zbiorowa wyobraźnia wznosi się, by przebywać w świecie opowieści, kształtowanym i animowanym przez głos, gesty, oddech, kontakt wzrokowy i energetyczną obecność opowiadacza. I tak było odkąd rodzaj ludzki zaczął przekazywać sobie historie.” 1

Czytaj więcej

Joanna Sarnecka

Antropolog kultury, etnograf, tancerka, aktorka, bajarka. Brała udział w wielu warsztatach aktorskich (min. minimal art, czy warsztatach teatru ruchu i pantomimy podczas Międzynarodowego Festiwalu Sztuki Mimu), opowiadackich i tanecznych. Prowadzi warsztaty tańców tradycyjnych dla różnych grup wiekowych od przedszkolaków po słuchaczy Uniwersytetu Trzeciego Wieku. Jako animator, prowadzi zajęcia świetlicowe i taneczne w Beskidzie Niskim, gdzie mieszka. Autorka opowiadań i bajek. Laureatka konkursu Tygodnika Powszechnego na opowiadanie oraz konkursu na prozę kryminalną zorganizowanego przez Międzynarodowy Festiwal Kryminału we Wrocławiu.
 

Czytaj więcej

Sztuka opowiadania na Ukrainie

Myroslawa Ganiuszkina

 

Ukraińska tradycja epicka liczy ponad tysiąc lat i swoimi korzeniami sięga czasów Rusi Kijowskiej. Na freskach najbardziej znanej budowli tego czasu – Sofii Kijowskiej – można już zobaczyć przedstawienia poetów-śpiewaków. Układane przez nich pieśni wychwalające książęta, sięgają swoimi korzeniami do dawnych pieśni pochwalnych i lamentacji, którymi czczono jeszcze w zamierzchłych czasach zmarłych bohaterów i przywódców. O lamentacjach wspominają także podróżnicy arabscy, opisujący pogrzeby na terytoriach słowiańskich.

Czytaj więcej

Polscy opowiadacze historii

Narodziło się wraz z samą historią ludzkości; nie ma ani nigdzie nie było społeczeństwa
nieznającego opowiadania; wszystkie klasy, wszystkie grupy ludzkie mają swoje
opowiadania, a często w tych samych opowiadaniach znajdują upodobanie ludzie o
najrozmaitszych, często przeciwstawnych kulturach. Opowiadanie drwi sobie z dobrej czy
niedobrej literatury; międzynarodowe, ponadczasowe, ogólnokulturowe jest zawsze obecne,
jak życie. 
(Roland Barthes)


Kultura słowa była od zawsze mocno zakorzeniona w sile przekazu słowa mówionego. Szczególnie w kuturze wyrastającej w tradycji chrześcijańskiej. Przykładem kunsztu mówcy byli niegdyś dominikanie głoszący godzinne kazania. Mówiąc o fascynacji słowem mówionym w Polsce należy pamiętać o pierwszych improwizacjach (z teatralnym zacięciem) romantyków (mdlejący Mickiewicz, nietykalność poety jako medium). W polskiej tradycji kultury opowiadania historii byli niegdyś bajarze czy tak zwani gawędziarze.

Czytaj więcej

Sztuka opowiadania w Szwecji

Renesans sztuki opowiadania (storytellingu) w Szwecji rozpoczął się pod koniec lat 80. i objął środowisko pisarzy, bibliotekarzy, nauczycieli, folklorystów i aktorów. Przedstawicieli różnorodnych zawodów zafascynowała sytuacja spotkania, jaką zawsze otwiera opowiadanie historii, jej intensywność pozwalająca na żywy przekaz mitów, bajek, opowieści z życia i literatury. Mats Rehnman, jeden z najbardziej zasłużonych animatorów ruchu opowiadania w Szwecji, mówi, że storytelling odkrył w czasach, kiedy był pisarzem i artystą i często brał udział w spotkaniach z dziećmi, podczas których czytał fragmenty swoich książek. W czasie jednego z takich spotkań przyszło mu do głowy, by odłożyć książkę i zamiast czytać, zaczął opowiadać. Nagle okazało się, że dzieci słuchały go i były skoncentrowane jak nigdy dotąd. Od tego czasu zaczął opowiadać historie.

Czytaj więcej

Muzeum Bajek, Baśni i Opowieści "MuBaBaO"

Pod tą nazwą funkcjonuje aktualne nazwane i stworzone przez Michała Malinowskiego Muzeum Opowiadaczy Historii. Specjalnie przygotowana sala przy rodzinnym zabudowaniu została otwarzona w 2002 r. w Czarnowie w gminie Konstancin-Jeziorna (pod Warszawą). To pierwsze tego rodzaju muzeum na świecie gromadzące zbiory światowych tradycji ustnych. Według twórcy za cel stawia sobie ono wpływ na rozwój osobowości i kreatywności odwiedzających. Jak można przeczytać na stronie internetowej muzeum: "Muzeum Bajek, Baśni i Opowieści jest niezwykłym miejscem spotkań ze Słowem Mówionym i Myśleniem Kreatywnym". Zwiedzający (dzieci i dorośli) biorą udział w wydarzeniach związanych z opowiadaniem bajek, przekazywaniem opowieści i legend. Miejsce to "poprzez nową formę myślenia o eksponacie, wystawie i zwiedzającym prezentuje unikalną kolekcję tego, co do tej pory było nieuchwytne, a co stanowi dorobek wielu światowych kultur"

Czytaj więcej

Stowarzyszenie Grupa Studnia O.

Działające od 1997 r. pierwsze w Polsce stowarzyszenie opowiadaczy o charakterze edukacyjnym i animującym działania parateatralne. Realizuje projekty społeczno-kulturowe, m.in. „Opowiedz sąsiedzie”, „Bajanie na polanie”, „Cudowna podróż. Wędrowny festiwal opowiadania 2012”, „Międzynarodowy Festiwal Sztuki Opowiadania 2012″, "Scena Opowiadania 2013", "Mali ambasadorowie kultury. Opowiedz swoją Warszawę". Źródłem opowieści jest tradycja literatury ustnej oraz historie autorskie. Opowiadane historie pochodzą z różnych stron świata (m.in. z Afryki, Bliskiego Wschodu, Syberii), kultur (m.in. opowieści żydowskie, cygańskie) i czasów (m.in. tradycyjne baśnie, legendy miejskie, opowieści futbolowe).

Czytaj więcej