Lublin był ważnym ośrodkiem kultury żydowskiej. Życie kulturalne Żydów w Lublinie przejawiało się w dziedzinie sztuk pięknych, fotografowania dzielnicy żydowskiej. W Lublinie wystawiały swoje sztuki słynne teatry żydowskie, w których grali znani w całej Polsce artyści. Wydawano także codzienną prasę żydowską i działało wiele drukarni hebrajskich.
Artykuły ze słowem kluczowym "prasa"
„Głos Lubelski” ukazywał się w latach 1913–1939, był najdłużej wydawaną gazetą codzienną na terenie miasta Lublina i odegrał ważną rolę w kształtowaniu myśli politycznej okresu międzywojennego. Założony w 1913 roku przez grupę działaczy Ligi Narodowej po kierownictwem Feliksa Moskalewskiego, od 1922 roku był politycznie związany z endecją regionu lubelskiego (ze Związkiem Ludowo-Narodowm później z Narodową Demokracją). Zasięgiem oddziaływania obejmował głównie Lublin ale około 20 proc. nakładu było rozprowadzane w powiatach, w których endecja miała znaczniejsze wpływy polityczne. Był adresowany głównie do inteligencji, zamożnego mieszczaństwa i duchowieństwa, prezentował szeroki dobór tematyki, jaką mogli być zainteresowani czytelnicy. Jego znaczenie polegało na tym, że był pismem ideologicznym jednego z najważniejszych i najsilniejszych ruchów politycznych w odrodzonej Polsce.
Pierwszy numer „Ziemi Lubelskiej" ukazał się pod koniec stycznia 1906 roku. Było to jedno z najdłużej wychodzących w Lublinie pism, ukazywało się bowiem z niewielkimi przerwami aż do lat trzydziestych. Było to pismo przede wszystkim informacyjne, przy czym zamieszczało dużo wiadomości o charakterze lokalnym. Zdarzały się także artykuły problemowe i od czasu do czasu drobne utwory literackie. W latach międzywojennych wprowadzano wzorem innych pism dodatki naukowe i literackie.
„Pamiętnik Lubelski” był organem Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Lublinie. Początkowo zamieszczał głównie prace naukowe o tematyce związanej z Lublinem, następnie poszerzył treść o rozbudowaną kronikę, a także utwory z literatury pięknej. Wyszły trzy tomy „Pamiętnika”: t. 1 za lata 1927–1930; t. 2 za lata 1931–1934 i t. 3 za lata 1935–1937.
Pierwszy i jedyny numer miesięcznika „Pamiętnik Gospodarczy i Naukowy Lubelski” wyszedł w roku 1817 z Drukarni Jana Karola Pruskiego. Był on jednym z najstarszych polskich czasopism fachowych i nawiązywał do „Pamiętnika gospodarczo-rolniczego” wydawanego wcześniej w Warszawie. Pomysłodawcą wydania pisma był Klemens Urmowski, przyjaciel drukarza Jana Pruskiego.
W roku 1928 ukazał się pierwszy numer „Regionu”, którego wydawcą była Komisja Regionalistyczna Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Lublinie. Wyszły dwa tomy „Regionu” w roku 1928 i 1929.
„Reflektor” był najważniejszym lubelskim pismem literackim jakie ukazywało się w Lublinie w okresie międzywojennym. Wyszły cztery numery „Reflektora”, pierwszy, z czerwca 1923 roku, był nienumerowany.
Pierwszym lubelskim dziennikiem był „Kurier Lubelski”, który ukazywał się w okresie powstania listopadowego od 9.12.1830 r. do 5.02.1831 r., codziennie z wyjątkiem sobót.
W latach 1845 i 1846 Zofia Ścisłowska wydała lubelskie noworoczniki „Fiołek: Noworocznik Lubelski”.
„Nowy Kurier Lubelski” wychodził na przełomie 1914 i 1915 r.
„Kurier Lubelski” w podtytule „Tygodnik społeczno-ekonomiczny, popularnonaukowy i literacki” ukazywał się od 17 grudnia 1915 r. do 8 października 1916 r.
Było to pismo poświęcone sprawom gospodarczym.
„Codzienny Kurier Lubelski” ukazywał się w roku 1914.
„Kurier Lubelski” wychodzący w latach 1865–1878 był drugim z kolei pismem pod tym tytułem. Zaczął się ukazywać pod koniec roku 1865 jako pierwsze polskie pismo prowincjonalne po powstaniu listopadowym.