Artykuły ze słowem kluczowym "Konrad Bielski" - Leksykon - Teatr NN

Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Poezja lubelska 1918–1939

Poezja lubelska 1918–1939

„Lublin w XIX wieku miał opinię miasta skrzypków i poetów. Jego atmosfera, przesycona legendami, zapewne sprzyjała powstawaniu klimatu romantyczności i tęsknot, potocznie zwanych poetyckimi” — pisał w Stalowej tęczy Wacław Gralewski. O ile jednak skrzypkowie lubelscy znani byli w całej Europie, to ze sławą tutejszych poetów owego czasu było o wiele gorzej. Kajetan Koźmian zyskał pewien rozgłos jako przeciwnik romantyków, romantyczne tendencje w poezji wyrażali natomiast urodzeni na ziemi lubelskiej Wincenty Pol i Karol Baliński, a więc pisarze dzisiaj już prawie zapomniani.

Lublin 1918–1939

Lublin 1918–1939

Rok 1918 przyniósł tak oczekiwaną przez Polaków niepodległość. Siódmego listopada powstał w Lublinie Tymczasowy Rząd Ludowy Republiki Polskiej, na którego czele stanął Ignacy Daszyński. Cztery dni później Ignacy Daszyński i Edward Rydz-Śmigły wyruszyli do Warszawy przekazać władzę Józefowi Piłsudskiemu. Groźna ofensywa armii rosyjskiej w 1920 roku szczęśliwie miasto ominęła i wreszcie, w burzliwym klimacie zaostrzającej się walki politycznej, rozpoczęła się budowa nowego państwa i nowego Lublina. Miasto podjęło próby kreowania swego wizerunku. W 1934 roku został wydany afisz propagandowy o Lublinie, a dwa lata później Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego zatwierdziło herb Lublina (przedstawiający kozła stojącego na zielonej murawie opartego o krzew winny). Jedenastego czerwca 1939 roku odbyły się pierwsze Dni Lublina.

„Reflektor” nr 2 (marzec 1925)

„Reflektor” nr 2 (marzec 1925)

W numerze tym znajdujemy następujące informacje: adres redakcji i administracji: Lublin, ul. Kościuszki 8, redaktor: Konrad Bielski, wydawca: Wacław Gralewski, upełnomocniony przedstawiciel redakcji: Czesław Bobrowski, druk: drukarnia „Sztuka”. Dodajmy, że pismo ozdobiły dwa drzeworyty Tadeusza Kulisiewicza.

„Barykady” (1932–1933)

„Barykady” (1932–1933)

„Barykady” były w swoim zamierzeniu miesięcznikiem literacko-społecznym. Redagował go Józef Łobodowski a wspierał Józef Czechowicz. Pierwszy numer ukazał się 1 października 1932 roku, drugi numer (wydany w listopadzie) został skonfiskowany przez cenzurę. W marcu 1933 wyszedł jeszcze trzeci numer „Barykad” w formie gazetowej.
Numer 1 i numer 3 „Barykad” były drukowane w drukarni „Popularna”.

„Nowe Życie” (1925)

„Nowe Życie” (1925)

W „Nowym Życiu” zamieszczali swe utwory poeci z grupy „Reflektora” – Czechowicz pod pseudonimem Józefa Leśniewicza, Konrad Bielski pod pseudonimem Tomasza Ptaka lub Wacława Ziemica, a także Kazimierz Jaworski i Tadeusz Bocheński, który obok oryginalnych wierszy drukował przekłady z języków zachodnioeuropejskich, prowadził recenzje teatralne i muzyczne.

„Reflektor” (1923–1925)

„Reflektor” (1923–1925)

„Reflektor” był najważniejszym lubelskim pismem literackim jakie ukazywało się w Lublinie w okresie międzywojennym. Wyszły cztery numery „Reflektora”, pierwszy, z czerwca 1923 roku, był nienumerowany.

„Lucifer” (1921–1922)

„Lucifer” (1921–1922)

W grudniu 1921 roku ukazał się w Lublinie pierwszy numer pisma o charakterze literackim „Lucifer”. Drugi (i ostatni) numer pisma wyszedł w marcu 1922 roku. Wśród założycieli pisma byli Konrad Bielski i Wacław Gralewski. Autorem projektów okładek był Jan Wydra. Redakcja mieściła się przy ulicy Bernardyńskiej L. 18 m. 7 (zapis adresu oryginalny). „Lucifer” drukowany był w Drukarni Udziałowej przy pl. Litewskim 1.

„Trzecia Lubelska Szopka Polityczna” Tomasz Ptak, Karol Wit. Nakładem J. Czechowicza i E. Szcześniewskiego (1931)

„Trzecia Lubelska Szopka Polityczna” Tomasz Ptak, Karol Wit. Nakładem J. Czechowicza i E. Szcześniewskiego (1931)

Lubelskie Szopki Polityczne przygotowywane przez grupę „Reflektor” cieszyły się olbrzymim zainteresowaniem publiczności.

„Nowości lubelskie” Józefa Czechowicza (1931)

„Nowości lubelskie” Józefa Czechowicza (1931)

Książeczka Nowości lubelskie. Katalog regionalny najwybitniejszych autorów miejscowych ukazała się w Lublinie we wrześniu roku 1931 nakładem „J. Czechowicza i S-ki”. Odbita zastała w Drukarni Udziałowej mieszczącej się przy Placu Litewskim.

„Antologia współczesnych poetów lubelskich” (1939)

„Antologia współczesnych poetów lubelskich” (1939)

W 1939 roku została opublikowana Antologia współczesnych poetów lubelskich opracowana przez ks. Ludwika Zalewskiego. Antologia ukazała się jako trzeci numer „Biblioteki Lubelskiej” firmowanej przez Towarzystwo Przyjaciół Nauk w Lublinie przy wsparciu finansowym Lubelskiego Związku Pracy Kulturalnej. Na stronie tytułowej możemy jeszcze znaleźć dodatkowe informacje, że książkę drukowały Lubelskie Zakłady Graficzne Adama Szczuki oraz że składem głównym książki była księgarnia św. Wojciecha mieszcząca się w hotelu Victoria.

„Reflektor” nr 1 (listopad 1924)

Ten numer „Reflektora” podpisany był jako „miesięcznik literacki”. Miał mniejszy format od poprzedniego (nienumerowanego). Adres redakcji: ul. Kościuszki 8, redaktor: Konrad Bielski, wydawca: Wacław Gralewski, upełnomocniony przedstawiciel redakcji: Czesław Bobrowski, druk: drukarnia „Sztuka”.

Niezrealizowane plany wydawnicze

Niezrealizowane plany wydawnicze

Wiemy o dwóch publikacjach lubelskich poetów, które były przez nich planowane, a nawet zapowiadane, a które nigdy nie doczekały się druku.

Zakazane książki – cenzura w dwudziestoleciu międzywojennym (1918–1939)

Również w drugiej Rzeczypospolitej funkcjonowała cenzura. Przedmiotem jej zainteresowania była szeroko pojęta twórczość naruszająca dobre obyczaje i ład społeczny. Tak jak wcześniej przedmiotem ataku cenzury byli heretycy, a następnie polscy wieszcze narodowi, tak w dwudziestoleciu międzywojennym w konflikt z prawem zaczęli wchodzić literaccy prowokatorzy i poeci o radykalnych lewicowych poglądach politycznych.

Konrad Bielski

Lubelska cyganeria – atmosfera

Środowisko "Reflektora" wytworzyło wokół siebie krąg osób będących rodzajem cyganerii. Żeby tak się stało, musiały zaistnieć do tego pewne warunki. Pisze o tym Józef Łobodowski.

Proza lubelska 1950 - 1982

Początek koniunktury prozy lubelskiej przypada dopiero na moment „drugiego oddechu” literatury ogólnokrajowej — koniec lat 50-tych. Śledząc daty wydania poszczególnych utworów, na palcach jednej ręki można zliczyć tytuły pierwszego piętnastolecia. Są to wiejskie powieści Kłosowskiego, Dożywocie pana Wojszy (1955) i Przygody królewskiego piechura (1956) Gołębiowskiego, oraz Przełom (1951), Chłopska sprawa (1954) i Radość zwycięstwa (1956) A. Lekkiego, wówczas nawet jeszcze nie mieszkającego w Lublinie.