Więzienie na Zamku w Lublinie należało do największych miejsc eksterminacji na ziemiach polskich w czasach hitlerowskiej okupacji. Przez to miejsce przeszło ponad 40 tysięcy osób różnej narodowości, wyznania, płci, wieku i statusu społecznego. Wchodząc w świat więzienia, wyrwani z codzienności ludzie stykali się z sadyzmem, okrucieństwem, terrorem i eksterminacją. Więźniowie nie pozostawali bierni wobec systemu więziennego i próbowali utrzymać życie i zdrowie. Dbając o utrzymanie równowagi i zdrowia psychicznego, podejmowali różne działania o charakterze kulturalnym. Organizowano rozmowy i pogadanki, czytano książki i uczono się, ściszonymi głosami śpiewano pieśni patriotyczne i religijne, a nawet prowadzono działalność artystyczną.