Artykuły ze słowem kluczowym "harcerstwo"
Na mocy uchwały Naczelnictwa Związku Harcerstwa Polskiego z 17 marca 1921 roku rozpoczęła swoją działalność Lubelska Chorągiew Harcerek. Pierwszą komendantką została podharcmistrzyni Maria Nowakowska. Ponadto w skład Komendy Chorągwi wchodziły: Cecylia Świderkówna – zastępczyni komendantki, Maria Nowicka – komendantka Hufca Harcerek w Lublinie oraz Róża Błeszyńska – komendantka Prowincjonalnego Hufca Harcerek. Siedziba Komendy znajdowała się przy ulicy Namiestnikowskiej 2 w Lublinie.
Wybrana bibliografia dotycząca rozwoju i działalności Związku Harcerstwa Polskiego na Lubelszczyźnie do 1945 roku.
Chorągiew rozpoczęła swoją działalność w maju 1923 roku. Komendantem został Kazimierz Grochowski, ponadto Jerzy Kruszewski jako przyboczny oraz Antoni Piotrowski jako skarbnik. Swoją siedzibę Komenda miała na ulicy Kołłątaja 5. Komenda Chorągwi kierowała pracą hufców i drużyn, czuwała nad przestrzeganiem regulaminów i prawa harcerskiego.
Harcerstwo na Lubelszczyźnie ma bardzo bogatą tradycję. Związek Harcerstwa Polskiego stał się instytucją, która wpłynęła na wychowanie młodzieży polskiej w duchu patriotyzmu i służby ojczyźnie. Harcerze i harcerki nabywali wiele przydatnych umiejętności, takich jak niesienie bezinteresownej pomocy, opieka nad słabszymi, czy współdziałanie w grupie. Nieraz przychodziło im zapłacić najwyższą cenę za wykonanie swoich powinności.
Okres II wojny światowej stanowi najtragiczniejszy rozdział w dziejach Lublina. W ciągu zaledwie kilku lat miasto bezpowrotnie zatraciło swój dwukulturowy charakter, a wraz z nim dotychczasową tożsamość. Plan hitlerowców zakładający biologiczne wyniszczenie jego żydowskich mieszkańców, został krok po kroku precyzyjnie wykonany. Na początku odebrano im prawa, następnie mienie i godność, a w końcu życie. Z ich domów, ulic i dzielnic nie pozostał kamień na kamieniu. Chrześcijańska ludność Lublina, choć uniknęła losu swych żydowskich sąsiadów, była poddana ciężkim prześladowaniom. Znaczna część osób należących do elity intelektualnej Lublina straciła życie lub musiała opuścić miasto. Wielu trafiło do ciężkiego więzienia na zamku, do gestapowskiej katowni Pod Zegarem lub do utworzonego pod Lublinem obozu koncentracyjnego na Majdanku. Dziesiątki historycznych budowli i kamienic uległy poważnemu zniszczeniu, bądź zupełnie przestały istnieć. Zapoczątkowane w latach 20. i 30. projekty rozbudowy i modernizacji Lublina – gwałtownie przerwane – w większości nie zostały kontynuowane i wprowadzone w życie. Miasto stało się jednym z kluczowych punktów realizacji zbrodniczych planów okupanta, a równocześnie miejscem o dużym natężeniu walki podziemnej w różnych formach.