Na przełomie XIX i XX wieku samowystarczalność gospodarcza wsi determinowała poziom i strukturę pożywienia, nadając mu znamię lokalne, które przejawiało się w spożywaniu żywności produkowanej w obrębie wsi, bądź pozyskiwanej drogą zbieractwa, rzadziej rybołówstwa i łowiectwa. Przetwórstwo i konserwacja produktów spożywczych również były samowystarczalne – gospodarstwa były wyposażone w sprzęty służące do przemiału ziarna na mąkę, wyrobu kaszy, sera, masła, itp.