Katalog architektury drewnianej w Wojsławicach.
Artykuły ze słowem kluczowym "domy podcieniowe"
Przed II wojną światową zachodnią część domu zamieszkiwali Abram, Aron i Icek Tuchman oraz Fejga Stachler, część wschodnią – Fajwel i Icek Szyld z rodziną. Fajwel Szyld, zwany Fawką, był szewcem. Dom łączył się z kolejnymi budynkami podcieniowymi i stanowił część zachodniej pierzei rynkowej w Wojsławicach.
Obecna zabudowa Wojsławic charakteryzuje się układem kalenicowym, jednak do połowy XIX wieku rynek zabudowywany był szczytowo. Cechę charakterystyczną stanowiły podcienia wymieniane już w akcie lokacyjnym. Przed domostwami usytuowane były ogródki, za nimi zabudowania gospodarcze, ogrody warzywne, pola i łąki.
Według legend, pochodzenie nazwy miasta bierze się od słów „Tu szewce” – Tyszowce bowiem były znane z rzemiosła szewskiego. Szewcy tyszowieccy wykonywali słynne na całą Rzeczpospolitą buty „tyszowiaki”.
Katalog architektury drewnianej w Szczebrzeszynie.
Szczebrzeszyn jest jednym z najstarszych miast na Zamojszczyźnie, datowanym na połowę XIV wieku. Pod koniec XVI wieku został włączony do Ordynacji Zamojskiej. Pierwsza zabudowa miasta leżącego przy szlaku handlowym ze wschodu na zachód Europy była drewniana. W XVII wieku jedynymi budowlami murowanymi w Szczebrzeszynie były obiekty kultu religijnego: kościoły, cerkiew, synagoga i zamek. W 1860 roku na 466 domów tylko 31 było murowanych; w 1888 roku miasto posiadało 448 domów, w tym 54 murowanych. Mieszkańcy miasta zajmowali się wówczas handlem, rolnictwem i faktorstwem.
Osadnictwo na terenach dzisiejszego Szczebrzeszyna sięga pięciu tysięcy lat wstecz. W VIII wieku n.e. tereny były zamieszkane przez plemiona Lędzian, którzy budowali grody książęce, zwane Grodami Czerwińskimi. Do nich zaliczał się też Szczebrzeszyn. Grody Czerwieńskie leżały na terenach granicznych między Polską a Rusią w związku z czym były toczone o nie liczne boje i często przechodziły do rąk jednego lub drugiego kraju. Osada, z której wyrósł Szczebrzeszyn była punktem na szlaku handlowym, wiodącym z krajów arabskich przez Kijów i Włodzimierz Wołyński do Krakowa i Pragi.
Turobin to jedna z najstarszych miejscowości na ziemi chełmskiej, rozwijająca się co najmniej od XII wieku jako osada targowa i obronna przy tzw. trakcie ruskim prowadzącym z Krakowa przez Zawichost do Kijowa. W dokumentach historycznych była wzmiankowana po raz pierwszy w 1389 roku, w akcie nadania przez Władysława Jagiełłę, wsi królewskiej Turobin Dymitrowi z Goraja.
Krzeszów położony jest w województwie podkarpackim, w powiecie niżańskim, na zachodnim skraju Płaskowyżu Tarnogrodzkiego, nad rzeką San. W XV wieku był ważnym portem rzecznym na Sanie.
Najstarsza wzmianka o osadzie Bełżyce znajduje się w dokumencie z 1349 roku, w którym król Kazimierz Wielki, na wniosek ówczesnego właściciela wsi – Rafała z Tarnowa herbu Leliwa, przeniósł ją z prawa polskiego na niemieckie.
Ze względu na typy chałup i na podstawie ich wyglądu zewnętrznego Jan Górak wyróżnił regiony architektoniczne budownictwa drewnianego na obszarze Lubelszczyzny, umownie przyjmując ich nazwy:
- chałupa z podcieniem narożnym frontowym (reprezentacyjnym),
- chałupa z podcieniem narożnym w części gospodarczej,
- chałupa z wnęką w części gospodarczej (można ją nazwać włodawską).
Region biłgorajski. Typy chałup występujących tylko na obszarze powiatu biłgorajskiego i na skrawku powiatu zamojskiego.