Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Antykwariat Franciszka Osiaka w Lublinie (1951–1982)

Antykwariat Franciszka Osiaka w Lublinie (1951–1982)

Franciszek Osiak miał autentyczną żyłkę antykwaryczną, przysłowiowego nosa do wynajdywania rzadkich książek i całych księgozbiorów; a przy tym – cechowały go talent handlowy i przedsiębiorczość. Lecz mimo to czuł się człowiekiem głęboko skrzywdzonym. Przez ustrój. Tuż po wojnie (którą spędził wraz z żoną w Kocku, gdzie utrzymywali się prowadząc sklep z artykułami różnymi oraz książkami) przyjechał do Lublina i za zaoszczędzone pieniądze kupił ruiny częściowo zburzonej kamienicy przy ulicy Bernardyńskiej.

Czytaj więcej

Bernardyńska 4 w Lublinie

Historia nieruchomości zlokalizowanej w Lublinie przy ulicy Bernardyńskiej 4.

W II połowie XVII wieku znajdowały się tam dwa drewniane domy. Na planie Łąckiego z 1783 roku, na rogu ulicy Bernardyńskiej i uliczki przechodniej, istniał budynek – prawdopodobnie dwór, który w 1798 roku ówczesne właścicielki: Anna z Wesołowskich Morawińska i Tekla z Wesołowskich Welcznowska sprzedały Tomaszowi i Elżbiecie Dąbrowskim. Przez lata budynek sprawował dwie funkcje: mieszkalną oraz użytecznści publicznej. W latach 80. XX wieku kamiecica przeszła generalny remont, w wyniku którego adaptowano ja na siedzibę Banku PKO S.A., a w 1994 roku budynek połączono z pomieszczeniami kamienicy Królewska 1.

Czytaj więcej