Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Janusz Bazydło

Ur. 15 czerwca 1941 w Łomży. Pseudonim Jacek Zaborowski. Studiował historię 1959–61 na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu, 1964–69 na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. 1967–68 prezes Rady Uczelnianej Zrzeszenia Studentów Polskich KUL. 1969–95 zatrudniony w Międzywydziałowym Zakładzie Leksykograficznym KUL, 1974–84 kierownik lubelskiego oddziału miesięcznika„Więź” . Od 1978 redaktor niezależnego kwartalnika „Spotkania”. Od 1980 w NSZZ „Solidarność”. 1990–92 członek Komitetu Obywatelskiego. 1992–94 prezes lubelskiego oddziału Stowarzyszenia „Wspólnota Polska” . 1995–97 sekretarz Senackiej Komisji Emigracji i Polaków za Granicą. 1998–2000 naczelnik Wydziału Stowarzyszeń w Urzędzie do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych. Od 2000 doradca ds. mediów katolickich przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji.

W marcu 1968 jako prezes Rady Uczelnianej Zrzeszenia Studentów Polskich Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego zaangażował się w obronę protestujących studentów KUL. 8 marca został zatrzymany, następnie skazany na dwa miesiące aresztu przez kolegium ds. wykroczeń. Wspomina: „To praktycznie określiło moje możliwości i mój życiorys. Konsekwencją było potem podjęcie pracy na KUL-u. No i opinia człowieka, który mógł być jednym z biegunów tego, co zaczęło się tworzyć i kiełkować w latach siedemdziesiątych”.
Po wyjściu z więzienia odgrywał istotną rolę w lubelskim środowisku związanym z miesięcznikiem katolickim „Więź”, organizował niezależne odczyty i spotkania.
Na początku 1976 roku inicjował list kilkudziesięciu młodych pracowników i studentów KUL do władz przeciw zmianom w Konstytucji PRL.
Po protestach robotniczych w czerwcu 1976 został jednym z głównych organizatorów pomocy środowiska KUL dla represjonowanych robotników Radomia. Jego odczyty w radomskim Duszpasterstwie Akademickim ks. Jana Domagały powiązane były z przekazywaniem uzbieranych pieniędzy dla poszkodowanych.
Jesienią 1977 Bazydło wraz z grupą młodszych kolegów, m.in. Zdzisławem Bradlem, Piotrem Jeglińskim i Januszem Krupskim tworzył niezależne pismo młodych katolików „Spotkania” . W pierwszym numerze opublikował pod pseudonimem artykuł Sprawy Żydów czy antysemityzm. Od drugiego numeru należał do redakcji, z uwagi na pracę na KUL nie podpisywał jednak „Spotkań” .
Podczas swojej działalności opozycyjnej był wielokrotnie zatrzymywany, m.in. 10 listopada 1979 w Lublinie wraz z dużą grupą działaczy opozycji przed uroczystością w 61. rocznicę odzyskania niepodległości.
W dniach 25–31 sierpnia 1980 wraz z Krupskim, Janem Andrzejem Stepkiem, Stanisławem Sudołem i Markiem Zielińskim prowadził głodówkę w kościele Matki Boskiej Królowej Polski w Stalowej Woli u  ks. Edwarda Frankowskiego (równolegle głodówkę podjęto również w Lublinie). Głodujący solidaryzowali się z postulatami strajkowymi załóg Wybrzeża, domagali się także uwolnienia Jana Kozłowskiego oraz innych więźniów politycznych. Żądali zezwolenia na budowę nowego kościoła w Stalowej Woli oraz domu parafialnego przy tamtejszym kościele św. Floriana. Rzecznikami głodujących byli wiceprezes warszawskiego Klubu Inteligencji Katolickiej Stanisława Grabska (dla Stalowej Woli) i  o. Ludwik Wiśniewski (dla Lublina). Bazydło współorganizował Komitet na rzecz Obrony Jana Kozłowskiego, który to – jak wspomina – miał stać się zapleczem dla planowanego strajku w Hucie „Stalowa Wola”.
W 1980 roku przystąpił do NSZZ „Solidarność” na KUL. W ramach Wszechnicy Związkowej przy Regionie Środkowo – Wschodnim NSZZ „Solidarność” organizował odczyty opozycyjnych intelektualistów (m.in.  Tadeusza Kowalika).
13 grudnia 1981 został internowany, osadzony we Włodawie, Lublinie, Kwidzynie. Po zwolnieniu w październiku 1982, objęty zakazem powrotu do Lublina, do końca 1982 roku przebywał w Zakopanem.
Od połowy lat 80. sprawował faktycznie funkcję redaktora prowadzącego „Spotkań”, ukazujących się do 1988 roku. Z jego udziałem powstawały najważniejsze numery monograficzne pisma: o stosunkach polsko – ukraińskich (nr 33–34, 1987), polsko – żydowskich (nr 29–30, 1985) oraz pojawiająca się regularnie od 1984 roku rubryka „Kronika Spotkań” (redagowana przez Adama Konderaka), wzorowana na paryskiej „Kulturze”, dokumentująca najważniejsze wydarzenia z życia Kościoła w państwach bloku sowieckiego. Wśród publikujących w „Spotkaniach” obok publicystów polskich znaleźli się autorzy narodowości ukraińskiej i rosyjskiej (zarówno z ZSRR, jak i emigracji), dotychczas szerzej nieznani w Polsce (Bohdan Bociurkiw, Władimir Maksimow, Irena Ratuszynska, Władimir Rusak, Konstantin Zełenko).
 
Paweł Sowiński
Biogram pochodzi ze Słownika opozycji PRL 1956-1989  wydanego przez Ośrodek Karta