Jarosław Kaczmarek

Różne animacyjne formy opowiadaniaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

Organizuje festiwal folkowy Dywan Muzycznych Opowieści, którego podstawą są działania animacyjne w przestrzeni miejskiej. Ponadto jest współtwórcą Wędrownego Festiwalu Opowiadania, gdzie spotykają się na scenie „opowiadający" artystyści z całej Polski. Zajmuje się także Festiwalem Sztuki Opowiadania w Instytucie Teatralnym. W swojej artystycznej pracy łączy różne formy i techniki opowieści. Opowiadanie historii nie musi się wiązać z opowiadaniem bajek. Na przykład jedną z przygotowanych przez niego opowieści była historia o brazylijskim piłkarzu - „Garrincha – samba i śmierć”. Tematyka sportowa to oddzielna pasja Jarosława Kaczmarka, a także ślad zawodowy - był dziennikarzem sportowym w „Życiu Warszawy”. Opowieści olimpijskie, Opowieści futbolowe są podróżami w barwną przeszłość zmagań na światowych arenach. 

Do tej pory prowadził artystyczne inicjatywy oparte o sztukę opowiadania, takie jak: Bajki robotów, Jak Szlemiel wędrował do Warszawy, Bajki i filozofia, Bajki buddyjskie, Opowieści bluesowe, Departament Poszukiwań Rozkoszy Doskonałej. W spektaklach Opowieści bluesowe, Księżycovo, Podróż poza horyzonty zdarzeń tworzywem jest zarówno opowiadanie jak i muzyka.

Angażując mieszkańców różnych miast, przypomina legendy z nimi związane, tak zrodził się pomysł gry narracyjnej na podstawie legend warszawskich Powrót Bazyliszka czy spektakl z udziałem dzieci oparty na opowieściach lubelskich - Legenda o pięknej Inez.

Inne projekty, których pomysłodawcą i współtwórcą był Jarosław Kaczmarek to  m.in. O Warszawie przy kawie, Siedem nocy opowieści, Opowiadacze w muzeum, Cudowna podróż – wędrowny festiwal opowieści, Odyseja 2012, siedem edycji Międzynarodowego Festiwalu Sztuki Opowiadania Studnia Opowieści w Warszawie (2006-1012).

Jest stałym współpracownikiem instytucji, m.in. Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie, Muzeum Historii Żydów Polskich, Centrum Edukacji Obywatelskiej, Narodowego Centrum Kultury.

Praktyka opowiadania dla wszystkichBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

Według artysty „błędem jest uczenie się opowiadania na pamięć na podstawie zapisanego tekstu i ćwiczenie go przed lustrem. Prawdziwe opowiadanie ustne musi przekazywać energię, budować emocje, napięcie. Dlatego warto odnaleźć w sobie osobistą motywację i pasję do opowiadania. Ciekawa historia jest w każdym z nas, trzeba tylko znaleźć własną ścieżkę, by ją przekazać". W taki sposób artysta zachęcał przyszłych storytellerów do warsztatu opowiadania historii w Kielcach. W kwietniu 2013 r. zostały tam zorganizowane warsztaty przez LGD Krzemienny Krąg (projekt Centrum Dziedzictwa Przedsiębiorczości Społecznej). To kolejny w Polsce przykład działania społecznego, ale i integracyjnego. Bowiem taki warsztat opowiadania może być przydatny dla każdego, niezależnie od wieku i zainteresowań.

Warsztat opowiadania jest także pracą nad ciałem i oddechem, obejmuje ćwiczenia emisji głosu; zapoznanie się z właściwościami słowa mówionego, jego rytmem, melodią. Dalsza część dotyczy struktury opowieści - tutaj istotne tradycje obecne w kulturze. Praca nad wyobraźnią, plastycznością opowieści, wyborem odpowiednich środków wyrazu. Opowiadania dzisiaj - w epoce technicznych możliwości, wykorzystanie w pracy innych mediów: zdjęcia, filmy, muzyka. Takie warsztaty zatytułowane Cudowna Podróż. Wędrowny festiwal opowiadania 2012, prowadzono w wybranych miastach calej Polski (Toruń, Warszawa, Poznań, Łódź, Kraków), ich rezultatem była prezentacja efektów, czyli wspólne opowieści.
 

Opracowali: Aleksandra Zińczuk, Krzysztof Bąk

PrzypisyBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

Źródła internetowe:

• Marta Chowaniec, 6 sierpnia 2009, www.ngo.pl
• Planet PR, Opowieści połaczyły pokolenia w Bałtowie, 3 kwietnia 2013, www.mmkielce.eu
• http://www.opowiadacze.org/24,cudowna-podroz--wedrowny-festiwal-opowiadania-2012