Teatr Gong 2
Teatr Gong 2 funkcjonował w latach 1961-1974. Rozpoczynał pod skromną nazwą Teatrzyk Studencki Gong 7.30 – jako nieformalna grupa przyjaciół o podobnych, artystycznych zainteresowaniach. Jego założycielem i reżyserem był Andrzej Rozhin.
Spis treści
[Zwiń]Historia teatru Gong 2
Dynamiczny rozwój nastąpił z chwilą otwarcia w 1965 roku Domu Kultury Studenckiej „Chatka Żaka”, i objęcia przez uczelnię patronatu nad zespołem. Odtąd Akademicki Teatr UMCS Gong 2 (bo tak brzmiała nowa, zmieniona nieco nazwa) stał się teatrem reprezentacyjnym UMCS-u. Otrzymał do pełnej dyspozycji nową, w pełni wyposażoną scenę widowiskową „Chatki”, i pełne wsparcie organizacyjne – co pozwoliło Gongowi 2 na działanie z dużym rozmachem, i organizację festiwalu Studencka Wiosna Teatralna. Przedstawienia Gongu reżyserował Andrzej Rozhin (wcześniej aktor lubelskiego Teatru Lalki i Aktora ), który sprawował także opiekę organizacyjną nad zespołem. O pełnionej przez Rozhina roli absolutnego lidera zespołu świadczy chociażby fakt, że jego wyjazd z Lublina (w 1974 roku objął funkcję dyrektora teatru w Gorzowie Wielkopolskim) położył kres działalności zespołu (czytaj więcej >> ).
Gong 2, jeśli chodzi o organizacyjną stronę, wyglądał tak, że mieliśmy etatowe kierownictwo, miałem nawet sekretarkę, taką panią do wszystkiego, nazywała się Kościuszko, miałem oświetleniowca i pracownika technicznego, ale reszta członków teatru pracowała za friko, czyli to była grupa stricte amatorska. Ale nie było tak, że każdy mógł przyjść i powiedzieć: „Ja chcę być w teatrze” – nie, były castingi, przesłuchania, konkursy. Stworzyliśmy taką grupę, która przetrwała wiele lat. Wtedy – w roku 65/6 – pojawiło się sporo młodych ludzi zainteresowanych teatrem, którzy przyszli do nas i zostali przyjęci, wszyscy byli studentami Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej – Leszek Nieoczym, Hanna Niezabitowska, Ela Orzechowska, Kazik Bryk, Danusia Kowalska – to było kilkanaście osób, które wtedy weszło do teatru. Teatr się poszerzył, zespół powiększył. Na zdjęciach z pierwszej premiery na dużej scenie „Pieśni i songi pana Brechta” – widać dwadzieścia kilka. To było duże przedstawienie, miało dekoracje, a aktorzy kostiumy. Wcześniej poznałem małżeństwo z Krakowa, studentów Akademii Sztuk Pięknych: Leona Barańskiego i Elżbietę. Zaprzyjaźniliśmy się na jakimś rejsie mazurskim i oni zostali scenografami Teatru Gong 2 prawie do końca istnienia teatru. Barańscy projektowali dekoracje i kostiumy, ale także wykonywali te dekoracje (przy pomocy członków teatru, szczególnie Kazia Nuckowskiego) i szyli kostiumy. W ciągu roku staliśmy się jednym z czołowych teatrów studenckich w Polsce. Potwierdziliśmy to na festiwalu Łódzkie Spotkania Teatralne (to był najważniejszy festiwal teatrów studenckich w Polsce) – gdzie otrzymaliśmy główną nagrodę Bóg Deszczu za sztukę „Elżbieta Bam” Daniela Charmsa
Z teatrem Gong 2 związanych było wielu lubelskich ludzi kultury, m. in. : dziennikarze Anna Kaczkowska, Franciszek Piątkowski i Andrzej Molik, czy twórca teatru studenckiego Scena 6 - Henryk Kowalczyk, i wielu innych.
Spektakle Teatru Gong 2
W swojej czternastoletniej historii Gong realizował różnorodne przedsięwzięcia. Przygotowywał tzw. „programy poetyckie”, „składanki”, oraz spektakle okolicznościowe (niekiedy na rocznicowe zamówienie, o propagandowej wymowie): Ildefons i inni, Leśne wspomnienia, Nostalgia, Dwunastu (1962), Broniewski, Poezja i jazz (1963), Więcej gazu, Wstęgi czerwone (1964), Program z mokrą głową (1965), Gaudeamus igitur (1965), Historia się powtarza (1966), Maria (1967), Za! - kronika 1917 roku (1967). Z czasem, jak pisał krytyk Mirosław Derecki, Gong oddalał się od wizerunku „estrady poezji” w kierunku „poetyckiego teatru” : Próba pokazania pewnej kolacji głów w Paryżu we Francji Jaques’a Preverta (1963), Twój powszedni morderca (1964)1. Stopniowo Gong wypracowywał własny, ceniony przez krytykę (m. in. Marię Bechczyc-Rudnicką) i publiczność, rozpoznawany styl inscenizacji, oparty przemyślanym repertuarze, dynamicznym, doskonałym warsztatowo aktorstwie, muzyce, dopracowanej wizji plastycznej Elżbiety i Leona Barańskich. Właściwie prawie każdej premierze towarzyszyły pochwalne recenzje i festiwalowe sukcesy: Pieśni i songi pana Brechta (1966), Elżbieta Bam Daniela Charmsa (1967), Dialogus pro festo nativitatis Jesu Christi anno domini (1967), Testament według Franciszka Villona, ze scenografią Leszka Mądzika (1968), Trismus według Stanisława Grochowiaka, Wietnam ukrzyżowany (1969), Wyznania mordercy czyli Siegfried Müller opowiada, Kłusownicy, czyli stateczność na doświadczeniu, Laor albo posłuchajcie mandolin (1970), Każdy, Senator lecący i dwaj donatorzy Marka Żenniego (1971), Spojrzenia Tadeusza Różewicza – przygotowanie do wieczoru autorskiego (1972), Życie jawą Ernesta Brylla (1973).
Listę spektakli Gongu kończą przedsięwzięcia autorskie członków i współpracowników zespołu: Droga w reżyserii Włodzimierza Wieczorkiewicza (1973), Beckett Barbary Michałowskiej-Rozhin, Elżbiety Orzechowskiej (1975/76) i Szczury według Petera Turriniego w reżyserii Jerzego Lendora (grane w 1976 roku na dachu Chatki Żaka!).
Literatura
Bechczyc-Rudnicka M., Uchylanie masek, Lublin 1974.
Derecki M., Odejście Rozhina, "Kamena", 1974, nr 19, s.6.
Rozhin A., (red.) Gong 2. Spojrzenie w przeszłość. Akademicki Teatr Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, Lublin 2004.
Przypisy
- Wróć do odniesienia Rozhin A., (red.) Gong 2. Spojrzenie w przeszłość. Akademicki Teatr Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, Lublin 2004.