Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Julia Hartwig – lubelskie adresy

Mapa lubelskich adresów zamieszkania Julii Hartwig i jej rodziny wraz z archiwalną historią poszczególnych obiektów.

Maria Hartwig z synami – Edwardem i Walentym przed zakładem fotograficznym w Lublinie
Maria Hartwig z synami – Edwardem i Walentym przed zakładem fotograficznym w Lublinie

Spis treści

[RozwińZwiń]

ulica Peowiaków 2 / Narutowicza 19Bezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

Maria Hartwig z synami – Edwardem i Walentym przed zakładem fotograficznym w Lublinie
Maria Hartwig z synami – Edwardem i Walentym przed zakładem fotograficznym w Lublinie (Autor: Hartwig, Ludwik (1883-1975))

Siedziba pierwszego zakładu fotograficznego założonego przez Ludwika Hartwiga po przybyciu w 1919 roku do Lublina. Na podwórku tej nieruchomości znajdowała się tzw. buda, czyli drewniany budynek mieszczący zakład fotograficzny. W centrum budynku rosła akacja. Po przeniesieniu zakładu Ludwika Hartwiga do Hotelu Europejskiego budę przejął Edward Hartwig, który pracował tu wraz z żoną Heleną. Zakład często odwiedzał Wiktor Ziółkowski, bywał tu także Józef Czechowicz.

Peowiaków 2 (dawniej Szpitalna 2) / Narutowicza 19

Nieruchomość położona przy ul. Narutowicza 19 (róg ul. Peowiaków). W 1936 roku właścicielami nieruchomości byli: Jadwiga Bobrowska, Czesław Czerwiński, Bolesław Dziemski i Wacław Drożdż. Zarządcą nieruchomości był Adam Goledzimowski, zamieszkały w Lublinie przy ul. Szopena 11/7, natomiast dozorcą był Filip Michalik, zamieszkały przy ul. Narutowicza 19.

Była to kamienica czynszowa, dwupiętrowa, z pracownią fotograficzną Hartwiga, ubikacją, garażem i oficyną. W budynku znajdowały się: 3 mieszkania jednoizbowe, 4 mieszkania dwuizbowe, 3 mieszkania po 2 pokoje z kuchnią, 2 mieszkania po 4 pokoje z kuchnią, 2 mieszkania po 6 pokoi z kuchnią oraz 2 mieszkania jednoizbowe w suterenie. Kamienica była wyposażona w wodociąg i kanalizację, mieszkania miały oświetlenie elektryczne, były ogrzewane piecami. W budynku znajdowała się jedna klatka schodowa.

Front budynku był wyposażony w 4 balkony. Budynek był kryty blachą ocynkowaną i dachówką.
W budynku znajdował się też sklep spożywczy, skład papieru, fryzjer, krawiec, sodówka, zegarmistrz, pralnia.

Informacje za: APL, Inspekcja Budowlana, sygn. 3221, ankieta z dnia 28.10.1936, s. 7–9.

ulica Narutowicza 23Bezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

W kamienicy przy ul. Narutowicza 23 rodzina Hartwigów mieszkała po przeprowadzce z ul. Staszica 2. W mieszkaniu odbywały się spotkania redakcji „W Słońce”, bywali tu m.in. Jerzy Pleśniarowicz, Anna Kamieńska, Kazimierz Mikulski.

Narutowicza 23

Nieruchomość położona przy ul. Narutowicza 23, numer hipoteczny nieruchomości: 204.
Właścicielami nieruchomości byli sukcesorowie Antoniego Czerneckiego, zarządcą nieruchomości był Jan Czernecki, a dozorcą Stanisław Skalski.
Był to dom frontowy, z jedną oficyną mieszkalną, jednym budynkiem gospodarczym i ogrodem. Budynek był użytkowany od 1880 roku. Zarówno dom frontowy, jak i oficyna były murowane, natomiast budynek gospodarczy był częściowo murowany i drewniany. W budynku znajdowały się 2 mieszkania jednoizbowe, 2 trzyizbowe, 2 czteroizbowe, 3 pięcioizbowe, w suterenach znajdowało się jedno mieszkanie jednoizbowe.
Budynek był wyposażony w wodociąg i kanalizację, mieszkania miały ustępy i łazienki, były oświetlone elektrycznie i naftowo, ogrzewane piecami. W budynku znajdowała się jedna klatka schodowa, z oświetleniem bocznym i schodami drewnianymi.
Budynek miał jeden balkon od frontu, z poręczą żelazną, od podwórka ganek z poręczą drewnianą. Całość była kryta dachówką i papą.
W 1936 roku w budynku znajdował się sklep kolonialny, warsztat krawiecki i warsztat szewski.

Informacje za: APL, Inspekcja Budowlana, sygn. 3224, ankieta z dnia 23.10.1936, s. 8–11.

ulica Kapucyńska 2Bezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

Witryna zakładu fotograficznego Ludwika i Edwarda Hartwigów przy ul. Kapucyńskiej 2 w Lublinie
Witryna zakładu fotograficznego Ludwika i Edwarda Hartwigów przy ul. Kapucyńskiej 2 w Lublinie (Autor: Hartwig, Ludwik (1883-1975))

Ludwik Hartwig przeniósł tu swój zakład fotograficzny po zniszczeniu atelier mieszczącego się w Hotelu Europejskim po bombardowaniu Lublina we wrześniu 1939 roku.

Kapucyńska 2

Właścicielem domu wybudowanego w 1874 roku był Jan Szunke, dozorcą Andrzej Cybul.
Był to budynek mieszkalny, murowany, trzykondygnacyjny, frontowy, pokryty blachą.
Główną oś komunikacyjną stanowiła klatka schodowa. W budynku znajdowały się 4 mieszkania jednoizbowe, 2 trzyizbowe, 3 czteroizbowe, 2 pięcioizbowe, 3 sześcioizbowe.

Na ulicy przed budynkiem znajdował się chodnik o szerokości 3 m wyłożony płytami betonowymi.
W 1940 roku w budynku znajdowało się 15 sklepów (galanteria, księgarnia, księgarnia, optyk, sklep tytoniowy, szewc, czapnik, kapelusze, piekarnia, księgarnia, zakład przem. Vettera. Mieszkało w nim 6 pracowników umysłowych, 5 robotników, 2 kupców i przemysłowców oraz jeden rzemieślnik.
W budynku mieszkało 51 chrześcijan, nie odnotowano Żydów. 19 mężczyzn, 25 kobiet, jedno dziecko do lat 6, 6 dzieci w wieku 7–18 lat.
Budynek został uszkodzony podczas bombardowania w 1939 roku, świadczą o tym wpisy na temat oględzin mieszkań na II piętrze.

W materiałach archiwalnych znajduje się projekt reklamy firmy L. E. Hartwig w Lublinie – ul. Kapucyńska 2. Projekt zawiera rysunek witryny sklepowej z napisem reklamowym o treści „Foto L. E. Hartwig Foto”, rzut liter. Na projekcie pieczątka o treści „Skład Przyborów Fotograficznych Edward Hartwig i S-ka, Lublin, ul. Kapucyńska 2”. Projekt został zatwierdzony 21.12.1940 roku (s. 31).

Informacje za: APL, Inspekcja Budowlana, karta realności z dnia 15.05.1940, s. 34–38.

ulica Staszica 2 / Krakowskie Przedmieście 29Bezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

Miejsce urodzenia Julii Hartwig, miejsce zamieszkania rodziny Hartwigów po przyjeździe do Lublina. Od około 1935 roku w podwórku nieruchomości znajdowało się atelier fotograficzne Ludwika Hartwiga przeniesione z ul. Peowiaków 2. W pracowni w Hotelu Europejskim swoje prace przechowywał także Edward Hartwig. Atelier oraz większość prac fotograficznych Hartwigów zostały zniszczone podczas bombardowania Lublina 9 września 1939 roku.

Krakowskie Przedmieście 29 / Hotel Europejski

Budynek zlokalizowany na działce Krakowskie Przedmieście 29, plac Litewski 1.

Właścicielem budynku było Lubelskie Towarzystwo Dobroczynności, zarządcą nieruchomości był Józef Tarka, dozorcą – Józef Blat.
W rubryce „rodzaj nieruchomości” w 1936 roku wpisano: dom frontowy mieszkalny, z oficyną mieszkalną i 2 budynki gospodarcze.

Był to budynek murowany z cegły, w którym znajdowało się 57 mieszkań jednoizbowych, 6 mieszkań trzyizbowych, 5 mieszkań czteroizbowych, 5 mieszkań pięcioizbowych. Ponadto w suterenach znajdowały się 4 mieszkania jednoizbowe.

Budynek frontowy miał dwa piętra, oficyna – jedno piętro. Budynek był wyposażony w wodociąg i kanalizację, 23 ustępy skanalizowane, 9 łazienek skanalizowanych, oświetlenie elektryczne i 92 pieców.

Osią komunikacyjną była główna klatka schodowa z oświetleniem dziennym bocznym.
Budynek posiadał 4 balkony od frontu, o konstrukcji żelbetowej, z poręczami żelaznymi, oraz 2 balkony korytarzowe od podwórza, drewniane, z poręczami żelaznymi. Był kryty blachą.

W 1936 roku w budynku znajdowały się: hotel, restauracja, kawiarnia, zakład fotograficzny, 3 sklepy z galanterią i konfekcją, trafika – orbis, apteka, zakład fryzjerski, sklep z perfumerią, księgarnia, sklep z instrumentami muzycznymi.

Informacje za: APL, Inspekcja Budowlana ankieta z dnia 04.11.1936, str. 47, 60, 48, 62.

Powiązane artykuły

Powiązane osoby

Wideo

Audio

Historie mówione

Słowa kluczowe