Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Piotr Matywiecki (ur. 1943)

Poeta, eseista, krytyk literacki, bibliotekarz Biblioteki Uniwersytetu Warszawskiego. Autor tomików poetyckich, nagradzanych książek eseistycznych, w tym monografii poświęconej Julianowi Tuwimowi ("Twarz Tuwima"), oraz ważnej w środowisku literackim antologii polskiej poezji pt. "Od początku: Antologia poezji polskiej od średniowiecza do wieku XX".


 

Spis treści

[RozwińZwiń]

Życie i praca w WarszawieBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

Piotr Matywiecki urodził się 5 czerwca 1943 roku w Warszawie, mieście, w którym mieszka przez całe życie. Ojciec poety, Anastazy Matywiecki, z wykształcenia prawnik, także tworzył poezję.
 
Autor przez wiele lat pracował jako bibliotekarz w Bibliotece Uniwersytetu Warszawskiego. Był członkiem Rady Bibliotecznej oraz Senatu UW. Tam też na początku lat 80. włączył się w budowanie i działalność NSZZ „Solidarność”, m.in. współredagując „Biuletyn Solidarności UW” w okresie stanu wojennego.
Od 1989 roku Piotr Matywiecki jest członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.
 
W 2013 roku Piotr Matywiecki otrzymał z rąk Prezydenta RP Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski.

Debiut poetyckiBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

Pierwsze wiersze Piotr Matywiecki opublikował już w 1963 roku, ale jego debiutancki tom poezji – Podróż – ukazał się w 1975 roku. Począwszy od pierwszych wierszy poeta ten pozostaje wierny zarówno nurtom, formom, jak i tematom klasycznym, ujmując je w ramy poezji nowoczesnej.

 

EseistykaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

Ważne miejsce w pisarskim dorobku Piotra Matywieckiego zajmuje twórczość eseistyczna. W książce eseistycznej "Kamień graniczny" (1995) autor podnosi temat Holokaustu w aspekcie filozoficznym. Opierając się na dokumentach i dziennikach, ukazuje okrucieństwo oraz nicość tamtego czasu i życia w getcie warszawskim. Książka ta odbiła się szerokim echem w świecie literackim, została również uhonorowana nagrodą Pen Clubu. "Kamień graniczny" jest uważany za najważniejsze i najznakomitsze osiągnięcie literackie Piotra Matywieckiego.  W 2007 roku nakładem Wydawnictwa W.A.B. ukazała się eseistyczna monografia autorstwa Piotra Matywieckiego poświęcona Julianowi Tuwimowi – Twarz Tuwima. Książkę nagrodzono Nagrodą Literacką „Gdynia 2008” w kategorii eseistyka, była także nominowana do Nagrody „Nike”

Poezja MatywieckiegoBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

Od momentu debiutu poeta wydał kilkanaście tomików wierszy. Poezja Matywieckiego jest określana mianem filozoficznej i refleksyjnej. W swoich utworach podejmuje takie tematy, jak czas, przemijanie, Bóg, a także język, rozterki wynikające z nazywania rzeczy oraz próby wyrażenia niewyrażalnego. O przywiązaniu do tradycji i czerpania z jej źródeł świadczą chociażby nadawane przez niego tytuły – czy to poszczególnych utworów (tj. Hiob, Tuwim młody, Lechoń, Horacy, Po Odysei, Rilke, ***[Na każde pokolenie przychodzi godzina]), czy publikowanych książek (Podróż, Poematy biblijne, Nawrócenie Maxa Jacoba, Od początku), jak również odniesienia do klasycznych twórców w postaci zamieszczanych mott bądź dedykacji.

Potwierdzeniem silnego zakorzenienia Matywieckiego w polskiej literaturze jest ponadto antologia polskiej poezji – Od początku (1997). Wybór dokonany przez niego obejmuje utwory powstałe od czasów średniowiecza aż po połowę XX wieku.

Piotr Matywiecki prezentuje ciekawą, oryginalną wizję miasta. Odniesienia i symbole miejskie są dostrzegalne w całej twórczości tego autora. Warszawa stanowi jeden z głównych tematów tomiku Ta chmura powraca, o którym Wydawca napisał: „Poezja miasta – przywołująca jego codzienność, między surową architekturą a rytmem powtarzających się czynności. Poezja dnia – w paradoksalności życia upatrująca swego credo. Poezja pamięci otwarta na zmienność świata”. Miasto powraca również w najnowszym zbiorze Powietrze i czerń.

Za twórczość poetycką Matywiecki był kilkakrotnie nominowany do nagród literackich, m.in. do Nagrody „Nike” za tomy Ta chmura powraca (2005) oraz Powietrze i czerń (2009).

 

W 2011 roku podczas IV edycji Festiwalu "Miasto Poezji" organizowanego przez Ośrodek "Brama Grodzka - Teatr NN" Piotr Matywiecki został uhonorowany nagrodą "Kamień". Nagroda jest przyznawana za wybitny dorobek poetycki. W swej nazwie nawiązuje do tytułu debiutanckiego tomu Józefa Czechowicza, który ukazał się drukiem w 1927 roku w Lublinie.

Przeczytaj mowę laudacyjną dla Piotra Matywieckiego, wygłoszoną przez Leszka Szarugę >>>

Czasopisma i radioBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

Autor "Kamienia granicznego" współpracował z czasopismami, m.in. z wydawanym w latach 80. w drugim obiegu pismem „Wezwanie”; ponadto publikował w takich wydawnictwach, jak „Więź”, „Twórczość” czy „Powściągliwość i Praca”. Redagował „Tygodnik Literacki” oraz „Potop”.

Od roku 1990 współpracuje również z Polskim Radiem.

RecenzjeBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

Powietrze i czerń

Piotr Stasiak w "Polityce" napisał:
„To kolejny po nagradzanym Ta chmura powraca tomik wierszy Piotra Matywieckiego. Wierszy niełatwych, wieloznacznych i klimatycznych. Autora znów zajmuje kilka dyżurnych w jego twórczości tematów: czas, śmierć, ulotność chwili i zdarzeń. Oraz sprzeczności: istnienie - nieistnienie, stałość - zmienność, bycie - przemijanie. Wszystko to ubrane w kunsztowne i przemyślane klasyczne strofy (…)
Udaje się też dobrze opisać miasto - Matywiecki słynie zresztą jako twórca z nurtu urban poetry. Któż jeszcze potrafi tak opowiedzieć o Warszawie: „miasto obolałe od ulic przechodzonych / place sine od imprez i wieców. / Mały kawałek Ziemi / a tak ludźmi obrażony”[1].
 
 
 
Magdalena Żerek:
"Czytając liryki Matywieckiego ma się wrażenie uczestniczenia w kilku przestrzeniach jednocześnie. Niby oprowadza się tu odbiorcę wiersza po ziemskim świcie, jednak przypomina mu się nieustannie, iż poza nimi, światem i człowiekiem, jest jeszcze coś więcej. I nie chodzi tu o uwznioślanie rzeczy przyziemnych, chodzi raczej o zastanowienie nad sobą, nad swoim istnieniem, chodzi o przypominanie sobie siebie sprzed lat, o zapytanie o swoją przyszłość".
 
 
Juliusz Kurkiewicz w "Gazecie Wyborczej":
„Niech bezosobowy opis/ odzwyczai mnie od przedmiotów/ i wyprowadzi stąd, bo chcę być wolny” - wiersze Matywieckiego leżą na przeciwstawnym biegunie stereotypowych wyobrażeń o liryczności. Na tom „Powietrze i czerń” składają się bezosobowe obrazy o niesłychanej gęstości semantycznej, w których liryczne „ja” poety jest nieobecne albo starannie ukryte. Program poetycki Matywieckiego jest próbą zmierzenia się z kryzysem poezji czy, szerzej, z kryzysem języka, dotkliwie odczutym w obliczu krachu cywilizacji europejskiej. Ten krach obejmuje upadek metafizycznej i religijnej pewności, kres podmiotu, wreszcie - w świecie historycznym - Zagładę jako swe przerażająco realne potwierdzenie. Temu tomowi patronują żywioł nieobecności i kolor żałoby.
„Nad ranem wstaje blask, a nie jest poblaskiem./ Śmieje się pusty, czysty dzień./ Ulice nadmorskie nie mają kierunków,/ ulice podmorskie nie znają morza./ Gdzie idą?/ Poludzkie słowo zamierzchło w bruzdach między falami”. W poezji Matywieckiego dochodzi do kumulacji apokaliptycznych obrazów świata pozaludzkiego albo postludzkiego, w którym pozostały tylko splątane żywioły, nieobserwowane już przez żadne ludzkie oko. W tym świecie szkielety „zwierząt miejscowych” będą wymieszane z „egzotycznymi szkieletami z ogrodów zoologicznych” i „archeologicznych muzeów”, ale nikt nie zwróci uwagi na to „zmylenie przestrzeni i wymieszanie czasu” (…)

W jednym z najwspanialszych wierszy tomu Matywiecki przywołuje Golema. Bezpłodny, niemy stwór ulepiony z gliny przez praskich alchemików u Matywieckiego przemienia się w postać ocaleńca (poety?). Ulepiony z krwi pomordowanych, samotny „krwisty kadłub” wprawdzie „zagoił się cały”, ale może żyć „tylko przez bliznę i ranę”
[2].
 
 

Twarz Tuwima


Marek Radziwon w „Gazecie Wyborczej”:

„O tej książce Piotr Matywiecki, krytyk i poeta, myślał od kilku dziesięcioleci. "Tuwim stał się dla mnie symbolem człowieka żyjącego intensywnie i intensywnie zaświadczającego o tym w poezji. Chciałem chociaż jednego takiego człowieka zrozumieć. Wybrałem właśnie jego, żeby pojąć, jak się objawia pełnia człowieczeństwa - w osobie, w micie i w poezji" - mówi Matywiecki. Napisał wielką monografię Juliana Tuwima, analizował twórczość, poszczególne jej wątki, największe tematy i najważniejsze symbole, dużo miejsca poświęcił biografii poety - od żydowskiej, łódzkiej młodości, przez Skamandra, lata wojny spędzone w Ameryce, aż po czas złudzeń kilku powojennych lat w Polsce”[3].
 

OkładkiBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

 

 

TwórczośćBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

Książki poetyckie:
 
Podróż, Czytelnik, Warszawa 1975.
Struna, Czytelnik, Warszawa 1979.
Płanetnik i śmierć, PIW, Warszawa 1981.
Anioł z ognia i lodu, Wydawnictwo Literackie, Kraków 1986.
Światło jednomyślne, PIW, Warszawa 1990.
Nawrócenie Maxa Jacoba (zbiór wcześniejszych poprawionych wierszy), Przedświt, Warszawa 1994.
Poematy biblijne, Wydawnictwa Fundacji „Historia pro Futuro”, Warszawa 1995.
Improwizacje i światy, Pracownia, Ostrołęka 1997 (książka została zilustrowana rysunkami autorstwa Piotra Matywieckiego).
Zwyczajna, symboliczna, prawdziwa, OPEN, Warszawa 1998.
Ta chmura powraca, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2005.
Powietrze i czerń, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2009.
Zdarte okładki (zbiór wierszy), Biuro Literackie, Wrocław 2009.
Widownia, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2012.
 
 
Eseje:
 
Kamień graniczny, „Latona”, Warszawa 1994.
Twarz Tuwima, Wydawnictwo W.A.B., Warszawa 2007.
Dwa oddechy. Szkice o tożsamości żydowskiej i chrześcijańskiej, Biblioteka Więzi, Warszawa 2010.
Myśli do słów. Szkice o poezji, Biuro Literackie, Wrocław 2013.
Świadomość, Instytut Mikołowski, Mikołów 2014.
 
Antologie:
 
Od początku: Antologia poezji polskiej od średniowiecza do wieku XX. Ułożył Piotr Matywiecki, tomy 1-2, Marabut, Gdańsk 1997.
Maria Konopnicka: Złotniejący świat, wybór Piotr Matywiecki, Biuro Literackie, Wrocław 2010.

PrzypisyBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

[1] Piotr Stasiak, Recenzja książki: Piotr Matywiecki, Powietrze i czerń. Istnienie literata. Wiersze niełatwe, wieloznaczne, „Polityka”, 2 września 2009.

[2] Juliusz Kurkiewicz, Piotr Matywiecki: Wielki krach i słowa, które uczą milczenia, „Gazeta Wyborcza”, 30.07.2010.

[3] Marek Radziwon, Piotr Matywiecki: Twarz Tuwima, „Gazeta Wyborcza”, 15.05.2008.

 

 

LiteraturaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

 

Inni o Matywieckim:

 

 


Znalezione w sieci:

 

Zdjęcia

Wideo

Inne materiały

Słowa kluczowe