Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

„Relacja Expedyciey Zbaraskiey...” (1650)

W roku 1650 w Drukarni Jana Wieczorkowicza ukazał się ciekawy druk – Relacja Expedyciey Zbaraskiey w roku Pańskim 1649, przeciw Chmielnickiemu Rythmem Polskim przez Marcina Kuczwarewica, roku pańskiego 1650 przełożona. W Lublinie w drukarni Jana Wieczorkowicza.

Strona tytułowa "Relacia expedyciey zbaraskiey w roku panskim 1650..."
Strona tytułowa "Relacia expedyciey zbaraskiey w roku panskim 1650..." (Autor: Kuczwarewic, Marcin)

Spis treści

[RozwińZwiń]

„Relacja Expedyciey Zbaraskiey...” (1650)Bezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

Irena Dziok-Strelnik:

Wiersz stanowi spisaną na gorąco kronikę wydarzeń pióra jakiegoś XVII-wiecznego „korespondenta wojennego”. Nie wiadomo, kto jest autorem oryginału, w każdym razie przekład jest „wcale dobry a opisy plastyczne” (Estr. T. 20, str. 392)1.

Tematyka tej publikacji ogniskuje się wokół oblężenia Zbaraża w 1649 roku, które znalazło szerokie odbicie w piśmiennictwie epoki baroku. Tego typu utwory okolicznościowe często były pisane na zamówienie i pełniły swego rodzaju „funkcję propagandową”. Można przypuszczać, że koszty druku pokrywali „zamawiający”, którym zależało na propagowaniu swoich sukcesów.

LiteraturaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

Strelnikowa I., Drukarstwo lubelskie w XVI i XII wieku, „Bibliotekarz lubelski” 1971, R.16, nr 3/4.

PrzypisyBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

  1. Wróć do odniesienia I. Strelnikowa, Drukarstwo lubelskie w XVI i XII wieku, „Bibliotekarz lubelski”, 1971, R.16, nr 3/4, s. 29.