„Sztandar Ludu”
Pierwszy numer „Sztandaru Ludu” ukazał się 13 marca 1945 roku. Był to, po katowickiej „Trybunie Robotniczej”, drugi w kraju organ Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Partii Robotniczej. Nakład pierwszych numerów wynosił ok. 6 000 egzemplarzy. „Sztandar Ludu” miał 4 strony i mały format (31,3 x 47). Początkowo był redagowany jedynie przez czteroosobowy zespół, ale pomimo to ukazywał się codziennie. W drugim półroczu 1945 roku zespół redakcyjny stopniowo powiększał się i w październiku liczył 12 osób.
W pierwszych latach pismo redagowali niefachowcy. Żaden z członków redakcji nie miał przygotowania zawodowego, doświadczeń w wydawaniu pisma codziennego, większość nie posiadała wyższego wykształcenia. Pierwsze lata tworzenia gazety i uczenia się rzemiosła dziennikarskiego miały swoje konsekwencje w postaci nie zawsze wysokiego poziomu, a nawet „wpadek” politycznych. W okresie dwóch pierwszych lat wydawania gazety zdarzało się, że instancja partyjna bardzo ostro zwracała kierownictwu pisma uwagę na błędy polityczne.
W tym okresie brak było jeszcze dobrej publicystyki, reportażu i bardziej zróżnicowanych form dziennikarskich.
Przez długi czas „Sztandar Ludu” spełniał rolę jedynego informatora i wychowawcy szerokich kręgów społecznych [1].
Kontynuacją „Sztandaru Ludu” był „Dziennik Lubelski”, przekształcony w 1993 roku w „Dziennik Wschodni”. Dziennik Wschodni jest gazetą codzienną, ukazującą się od poniedziałku do soboty i obejmującą zasięgiem obszar województwa lubelskiego oraz część województwa mazowieckiego. Głównie zajmuje się sprawami politycznymi i społecznymi, zaś w mniejszym stopniu interwencyjnymi.
Opracowała: Marta Ślaska
Przypisy:
[1] A. Radczak-Mańkowska, „Sztandar Ludu”, organ KW PPR w Lublinie (1945 – 1948) [w:] Prasa lubelska. Tradycje i współczesność, Wydawnictwo Lubelskie, Lublin 1986.