Wacław Gralewski
W 1931 r. należał do grona działaczy, którzy utworzyli Lubelski Związek Pracy Kulturalnej i podjęli inicjatywę budowy budynku dla biblioteki im. H. Łopacińskiego oraz muzeum i różnych agend kulturalnych przy ul. Narutowicza 4 (Instytut Naukowo-Lubelski). Gralewski zainicjował powołanie w 1932 r. Związku Literatów w Lublinie oraz Syndykatu Dziennikarzy Polskich, któremu prezesował do wybuchu wojny w 1939 r.
Przez 17 pierwszych dni wojennych we wrześniu 1939 r. Gralewski wydawał swój dziennik jako „Express Lubelski" w normalnej postaci oraz w charakterze jednokartkowych ulotek, które drukowano niekiedy w kilku edycjach mutacyjnych dziennie.
W czasie okupacji niemieckiej związał się z konspiracyjnym podziemiem. Był szefem Biura Informacji i Propagandy okręgu lubelskiego AK. Od VIII 1941 do V 1944 r. wydawał systematycznie „Biuletyn Radiowy" jako dziennik AK, pracując w fikcyjnym przedsiębiorstwie „Grom" przy ul. Rusałka 8 wyrabiającym wodę kwiatową i esencję owocową. Był redaktorem pisemka „Nasze jest jutro" (od końca 1942 r. do IV 1944 r.), które badacze prasy konspiracyjnej zaliczają do najpoważniejszych czasopism czasu wojny na Lubelszczyźnie. Współpracował też z pismem „Orzeł Biały".
W 1944 r. uczestniczył w bojach I Armii WP, w której szeregach dotarł pod Berlin. Po powrocie do Lublina współpracował z lokalnym dziennikiem „Sztandar Ludu". Od 1952 r. wchodził w skład kolegium redakcyjnego „Kameny" i był jego członkiem przez 5 lat. Przedsięwzięcia powołania gazety popołudniowej, a później lokalnego pisma sportowego nie przyniosły rezultatów. Dopiero w 1957 r. znalazł się w grupie inicjatywnej powołującej Lubelską Spółdzielnię Wydawniczą, której celem było wydawanie pisma popołudniowego „Kurier Lubelski". Współpracował krótko z tą popołudniówką.
Od 1945 r. przez wiele kadencji pełnił różne funkcje w zarządzie oddziału lubelskiego ZLP. Po 1957 r. poświęcił się głównie pracy literackiej. Był autorem esejów, artykułów, reportaży, felietonów, recenzji, opowiadań, wierszy, które przed wojną drukował m.in. w „Pionie", „Reflektorze", „Tęczy", „Ziemi", „Zwierciadle", a po wojnie w „Kamenie", „Świetle", „Zdroju" i dodatku do „Sztandaru Ludu" — „Kultura i Życie". Opublikował opowiadania i wspomnienia: Pięść Herostratesa (1958), Ogniste koła (1963), Stalowa tęcza (1968) — wspomnienia o Józefie Czechowiczu, Gorejące ślady (1967), Bieg po krawędzi (1974).
W okresie międzywojennym był odznaczony Medalem Niepodległości, srebrnym i złotym Krzyżem Zasługi, a po 1945 r. — Krzyżem Walecznych, srebrnym Medalem za Zasługi na Polu Chwały i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Z. J. Hirsz, Lubelska prasa konspiracyjna, L. 1968; J. Seredyńska, J. Zięba, 25 lat życia literackiego Lubelszczyzny, L. 1969; Dzieje prasy lubelskiej. Katalog wystawy, L. 1972; AL Leszek Gzella, Ocalił od zapomnienia... (wywiad), „Kurier Lub." 1972 nr 302.
Źródło: Słownik biograficzny miasta Lublina, red. Witusik Adam A., Skarbek Jan , Radzik Tadeusz, Lublin 1993